W sezonie 1965-1965 Inter po raz 10 zdobył Scudetto. Dzięki temu nad herbem Interu pojawiła się gwiazda. Wcześniej jednak udało się wywalczyć drugi z rzędu Puchar Interkontynentalny. Ponownie rywalem jest Indenpediente, jednak tym razem zwycięstwo przyszło o wiele łatwiej niż przed rokiem. Gola zdobył Peiro, dwie bramki dołożył Mazzola. W Argentynie jest trudno, kibice chcą rewanżu, pod adresem Interu lecą groźby a w kierunku Suareza gdy wykonywał rzut rożny poleciały pomarańcze. Ogłuszony upada, ale chwilę później wstaje, nie robi przedstawienia, które mogłoby zaognić sytuację. Inter stawia opór i mecz kończy się bez bramek. Podobnie jak rok wcześniej puchar wędruje w ręce Armando Picchiego i wznosi ku górze.
Do zespołu przed sezonem dołączył Bedin, lecz ogólnie Inter nie wymaga dużych zmian kadrowych. Maszynka stworzona przez Il Mago funkcjonuje dobrze. W lidze na Inter naciska Bologna, jednak tytuł pozostaje w Mediolanie. W niebiesko-czarnej części Mediolanu.
W Pucharze Europy wszystko jest na dobrej drodze. Niestety w półfinale rozgrywek Inter odpada w dwumeczu z Realem Madryt. Wygranie po raz trzeci z rzędu Pucharu nie udaje się, jednak sezon i tak jest bardzo udany.
| Sezon: | 1965-1966 |
| Pozycja w lidze na koniec: | 1 |
| Trofea: |
 |
| Trenerzy: | Herrera |
| Prezydent: | Angelo Moratti |