1963-1964

Zespół jest gotowy do walki o najwyższe cele. Przebudowana drużyna dzięki wywalczonemu mistrzostwu w poprzednim sezonie jest teraz silniejsza psychicznie. Do drużyny dołącza niemiecki pomocnik Szymaniak, atak uzupełnia Milani. Sezon kończy się dobrze, choć inaczej niż by się każdy spodziewał. Nerazzurri nie zdołali obronić Scudetto, zajęli dopiero 2. miejsce w tabeli a o tytule musiał zadecydować dodatkowy mecz, ponieważ po ostatniej kolejce zarówno Bologna jak i Inter mieli tyle samo punktów. W sprecjalnej dogrywce 2-0 zwyciężyła Bologna. Wcześniej jednak Inter miał swoją chwilę chwały w rozgrywkach europejskich...

Inter nie pozostał z niczym. Klub sięgnął po swoje pierwsze w historii Mistrzostwo Europy, czyli Puchar Europy. Początek nie był rewelacyjny, ponieważ podopieczni Herrery nieznacznie ograli Everton. O awansie zdecydował rewanż, w pierwszym meczu było bezbramkowo. W kolejnych rundach Inter grał coraz lepiej, odprawiając z kwitkiem takie drużyny jak Monaco, Patrizan Belgrad i Borussię Dortmund. Z meczu na mecz zespół swoją grą był coraz bardziej przekonujący i choć mało kto się tego spodziewał, zespół czarno-niebieskich dotarł do finału. W finale piłkarze Herrery zagrali ze słynnym Realem Madryt. Il Mago bardzo starannie przygotowywał się siebie i swoich piłkarzy do tego meczu, każdy z zawodników miał swojego zawodnika, do krycia a jak wiadomo nie było to zadanie łatwe, ponieważ w tamtych czasach w zespole z Madrytu występowali tacy piłkarze jak Di Stefano i Puskas. Alfredo Di Stefano otrzymał "opiekuna" w postaci Tagnina, Guarneri miał zablokować Puskasa, zaś zadaniem Milaniego i Mazzoli było ukąsić Real. Nerazzurri zwyciężyli 3-1.