Co z tym Stramą?

Dotkliwa porażka Interu we Florencji musiała wywołać kolejną lawinę spekulacji na temat przyszłości Andrei Stramaccioniego na ławce trenerskiej Nerazzurrich. Włoscy dziennikarze i eksperci prześcigają się w spekulacjach, a podstawowe pytanie brzmi oczywiście: zwolnić już teraz czy nadal cierpliwie czekać na poprawę sytuacji? Ja również postanowiłem głębiej zastanowić się nad tym zagadnieniem, skupiając się na faktach, przemawiających za pożegnaniem się z popularnym Stramą.

Mecz z Fiorentiną obnażył chyba największy mankament szkoleniowca Interu: brak jakiejkolwiek konsekwencji taktycznej. Oglądając spotkanie doliczyłem się gry Interu w czterech (!) różnych ustawieniach. Konia z rzędem temu, kto powie jak wygląda dziś wyjściowa taktyka Nerazzurrich. Cofnijmy się do początków pracy Stramaccioniego w Mediolanie. Jego ulubionym ustawieniem miało być 4-3-3 i tak też zaczął ustawiać Nerazzurrich. Później jednak każde kolejne niepowodzenie skutkowało zmianą ustawienia. I tak mieliśmy okazję obejrzeć kolejno ustawienia 4-3-2-1, 4-4-2, 3-4-1-2, 3-5-2, czy ostatnio 4-3-1-2. Oszaleć można. Włoski trener ewidentnie nie potrafi zdecydować się na żaden konkretny system gry, co skutkuje tym, że drużyna sprawia wrażenie zupełnie niezgranej. Trudno się jednak dziwić, skoro co mecz to inna taktyka. W ten sposób nie ma szans na wypracowanie jakichkolwiek mechanizmów w grze czy schematów taktycznych.

Z taktyką wiąże się też inny problem: dostosowywanie jej pod każdego przeciwnika. Kiedy Massimo Moratti usłyszał ten zarzut, odparł, że przecież Mourinho też tak robił i wygrał Triplette. Jasne, z tą jednak subtelną różnicą, że Portugalczyk stosował tę metodę w najważniejszych meczach sezonu, z rywalami pokroju Milanu, Romy, Chelsea czy Barcelony. Za to do głowy mu nie przyszło by eksperymentować z ustawieniem, żeby zaskoczyć przeciwników pokroju Pescary, Torino, czy Chievo. Zachowanie Stramaccioniego bardziej wygląda niestety na szukanie po omacku odpowiedniego pomysłu na grę niż przemyślane, poparte wynikami na boisku rozwiązania taktyczne. Wszystko na zasadzie: a może się uda. Szkoda, że podobnie pomyślał Massimo Moratti zatrudniając Rzymianina.

Te wszystkie eksperymenty taktyczne prowadzą do kolejnego problemu: nieumiejętności wyciągania wniosków z własnych błędów. To prawda, Stramaccioni jest młodym trenerem, nieposiadającym odpowiedniego doświadczenia. Zatrudniając go Moratti niejako zgodził się na to, by Inter stał się dla niego swoistym poligonem doświadczalnym. I tak się stało. Strama ma prawo do błędów i skrzętnie z niego korzysta, jednak niestety nie wyciąga z nich jakichkolwiek nauk. Jak mawiał kiedyś bodajże Albert Einstein nie ma większego szaleństwa niż popełnianie ciągle tych samych błędów i oczekiwanie innych rezultatów. Czyż ta myśl nie pasuje jak ulał do naszego szkoleniowca? Rotowanie taktyką to jedno, ale jego słowa po klęsce we Florencji dobitnie utwierdziły mnie w przekonaniu, że jest on żywym przykładem myśli niemieckiego fizyka. Stramaccioni żalił się bowiem, że jego piłkarze są po prostu przemęczeni po każdym meczu Ligi Europy i dlatego aż pięciokrotnie bezpośrednio po występach w tych rozgrywkach przegrywali w Serie A. Nic dodać nic ująć. Kto jak kto, ale trener powinien doskonale wiedzieć jak poszczególni zawodnicy reagują na dawkę trzech meczów w ciągu siedmiu dni i kiedy powinien dać im odpoczywać. Tak na marginesie, ciekawe jak Strama wyobraża sobie grę w Lidze Mistrzów, gdzie natężenie i ciężar gatunkowy spotkań jest nieporównywalnie większy, skoro LE staje się dla niego problemem nie do rozwiązania.

Częstym argumentem podnoszonym przez obrońców Stramaccioniego jest rzekome skąpstwo prezydenta podczas kampanii transferowych, przez co szkoleniowiec ma do dyspozycji po prostu kiepską drużynę. No dobrze, ale spójrzmy na liczby: podczas letniego i zimowego mercato Moratti łącznie wydał na zakupy prawie 65,5 mln euro. Mało? No to spójrzmy na Fiorentinę, która wdeptała nas w ziemię w niedzielny wieczór i która latem przeszła dużo bardziej gruntowną przebudowę. Tam na transfery wydano o ponad 25 mln euro mniej, a styl gry i progres jest nieporównywalnie lepszy od tego, co prezentuje Inter. Można zawsze powiedzieć, że to przecież ten "nieudacznik" Branca odpowiada za politykę transferową. Tak, ale sam trener nie raz i nie dwa powtarzał, że nie zdarzyło się i nie zdarzy, by do Interu trafił jakikolwiek zawodnik bez jego zgody.

Skoro jesteśmy przy liczbach to zadałem sobie odrobinę trudu, by porównać osiągnięcia Stramaccioniego z jego poprzednikiem - Claudio Ranierim. Tak się składa, że obecny trener Monaco został zwolniony dokładnie po 25 kolejkach Serie A, a w obecnym sezonie właśnie tyle spotkań pod wodzą Stramy rozegrał w lidze Inter. Bilans? Ranieri, którego kadencję wielu określało mianem katastrofy, zdobył w sumie 37 punktów. Wynik Stramaccioniego to 43 oczka. Jeśli dodamy, że Ranieri przyszedł do Mediolanu w trakcie sezonu, nie miał żadnego wpływu na letnie wzmocnienia ani przebieg przygotowań do sezonu, to ta sześciopunktowa różnica w dokonaniach obu dżentelmenów nie wydaje się wcale taka duża.

No dobrze, to w końcu co z tym Stramą? Ja mimo wszystko nie podejmowałbym teraz żadnych gwałtownych ruchów. Zmiany na ławce trenerskiej w trakcie sezonu zazwyczaj niczego dobrego nie wróżą, a sam Moratti wyraził się przecież jasno: nie interesuje go styl, tylko wyniki, a celem jest trzecie miejsce w Serie A na mecie rozgrywek. Tabela jasno pokazuje, że szanse na zrealizowanie tego założenia wciąż pozostają całkiem spore. Dlatego Stramaccioni powinien przynajmniej do końca sezonu poprowadzić Inter i dopiero wówczas zostać rzetelnie i uczciwie rozliczony za osiągnięte rezultaty. Pytanie tylko, czy jeśli ostatecznie nie zakwalifikuje się do Ligi Mistrzów, to zostanie zdymisjonowany. Przecież o drugiego równie subordynowanego i taniego w utrzymaniu szkoleniowca łatwo nie będzie... .

Kamil Żerdziewski (Biały)

Źródło: Inf. własna