Quo Vadis Guaro?

Dość długo zbierałem się do napisania tego tekstu. „Czarę goryczy” przelał jednak wczorajszy mecz z Sampdorią Genua. Mimo że większość graczy Interu zaprezentowała się poniżej oczekiwań to ja szczególną uwagę zwróciłem na występ Frediego Guarina.

Na palcach jednej ręki można było policzyć jego udane zagrania. Tych palców mogło nam zabraknąć, gdy skupilibyśmy się na jego stratach, niedokładnych i nonszalanckich podaniach, czy fatalnie wykonywanych stałych fragmentach gry. Najgorsze że nie jest to problem tylko wczorajszego meczu. Już wielokrotnie dane mi było oglądać podobne „popisy” Kolumbijczyka i z pełną świadomością przyznaje mu miano najbardziej irytującego gracza naszego klubu. W świetle tak wielu nijakich, czy wręcz słabych występów Guarina dziwi mnie fakt że nie jest on zawodnikiem zbytnio krytykowanym przez szersze grono kibiców. Skoro po każdym słabszym występie „wiesza się psy” np. na Gargano, Cambiasso, czy też wysyła się na emeryturę Zanettiego, to dlaczego tej fali krytyki nie zostaje poddany mój bohater? Nie jestem w żaden sposób uprzedzony do byłego gracza Porto. Co więcej uważam się za bardzo liberalnego i wyrozumiałego fana i naprawdę jestem w stanie znieść wiele nieudanych zagrań konkretnego gracza. W przypadku Guarina musiałem jednak zabrać głos. Może moje odczucia biorą się z moich dużych wymagań względem jego osoby. W ostatnich, chudych latach jest to bowiem jeden z niewielu graczy z „nazwiskiem”, który zawitał do naszego klubu.

Przed sezonem został namaszczony na motor napędowy, ofensywnych akcji Interu. Niestety zdecydowanie zbyt często staje się raczej ręcznym hamulcem naszych poczynań na boisku. Widać że rola lidera mocno mu się udzieliła. Mając świadomość swojej silnej pozycji, Guarin czasami za bardzo sam chce przesądzać o losach meczu. Szczególnie jest to widoczne w spotkaniach z potencjalnie słabszymi rywalami. Spowalnia akcję, zamiast podawać wdaje się w bezsensowne dryblingi, a że drybler z niego raczej przeciętny to też traci wiele piłek. Prawdziwym fenomenem są jednak jego strzały z niemal każdej pozycji. Rozumiem że Fredy ma mocne i groźne przyłożenie z dystansu, ale czy koniecznie musi w ten sposób kończyć 2/3 swoich akcji? Szczególnie gdy lepiej ustawieni partnerzy tylko czekają na podanie. Skąd bierze się taki styl gry? Moim zdaniem Guarin ma zbyt wiele luzu w swoich poczynaniach i został obdarzony za dużym kredytem zaufania przez trenera. Stramacioni w pewnym momencie chyba nawet widział w nim następce Sneijdera. Kolumbijczykowi uchodzi na sucho jego boiskowa nieodpowiedzialność, a zespół cierpi z tego powodu (patrz spotkanie z Torino). Wielu kibiców zastanawia się dlaczego opiekun Interu nie cofa Frediego, dając tym samym więcej swobody młodemu Kovaciciowi. Moim zdaniem jest to słuszne rozwiązanie, ponieważ Chorwat w przeciwieństwie do starszego kolegi posiada, wyżej wspomnianą odpowiedzialność za swoje boiskowe poczynania. Mateo z dużą rozwagą buduje akcje od tyłu i odpowiada za arytmię ataków. Fakt że początki bywają trudne i zdarzają mu się dłuższe chwile przestoju, jednak nie da się nie dostrzec w nim piłkarskiej jakości. Wizja „szalonego” Frediego w tej roli na samą myśl przyprawia mnie o szybsze bicie serca.

Czas chyba na jakieś pozytywy. Oczywiście nie jestem ślepy i dostrzegam duży potencjał w Guarinie. Rzeczywiście powinien on stanowić o sile drugiej linii Interu. W tym sezonie miał już mecze w których dzielił i rządził. Co więcej bronią go również bardzo dobre statystyki (10 bramek, 9 asyst). Ktoś więc może powie że się czepiam. Jednak od tej klasy zawodników należy wymagać przede wszystkim regularności! To jest chyba słowo klucz w moich rozważaniach. Większy pożytek jest bowiem ze średniaka, który przez X czasu nie schodzi poniżej danego poziomu i zawsze zostawia serce, oraz inne organy na boisku, niż z gwiazdy, która zachwyci piłkarski świat raz, ale przez następne 3 spotkania będzie statystować. W sytuacji w jakiej obecnie znajdują się Nerazzurri, czyli bycia europejskim średniakiem, właśnie od graczy pokroju Guarina trzeba wymagać, żeby dawali jakość i ciągnęli tę drużynę na należne jej miejsce. Tego też życzę bohaterowi tego artykułu, oraz oczywiście nam wszystkim z całego serca. Mam nadzieję że szybko będę mógł paść na kolana pod wrażeniem metamorfozy Frediego i odszczekam wszystkie swoje uwagi. FORZA GUARO!

Błażej Małolepszy - Alvaro 8

Źródło: inf.własna