Herrera i Rocco ponownie w Mediolanie

22 maja w Pałacu Królewskim rozpocznie się specjalna wystawa związana z piłką nożną. Będzie o historii rywalizacji, karierach, przyjaźni, rodzinie i  przyjaciołach. Będzie to wystawa poświęcona dwóm legendom piłki nożnej związanym z Mediolanem: Helenio Herrerze i Nereo Rocco - piłkarskiemu czarodziejowi i mistrzowi, jak nazywani byli w tamtych czasach.

Organizatorem wystawy jest miejski departament kultury w Mediolanie, Pałac Króleski, Skira, przy udziale Interu Mediolan oraz AC Milan, które udostępnią swe archiwalne materiały oraz La Gazzetty dello Sport, która będzie głównym partnerem medialnym wystawy.

Nie będzie to tylko wystawa pamiątek i zdjęć związanych z tymi postaciami, ale również spotkania z osobistościami sportu takimi jak Cesare Maldini, Luis Suarez czy Giovanni Trapattoni.

Pięćdziesiąt lat temu, 22 maja 1963 roku Nereo Rocco i jego Milan, zdobyli Puchar Europy. 26 maja tego samego roku, Helenio Herrera razem ze swoim Interem świętowali Mistrzostwo Włoch. Przez kolejne dwa lata Inter sięgał po najwyższe trofea, świętując erę "Grande Inter". Obaj uczynili Mediolan stolicą europejskiej piłki, wygrywając trofea zarówno w kraju, jak i w Europie i na Świecie.

Różnice i podobieństwa

Helenio Herrera pochodził z Argentyny, był światowcem, żył w Maroku i Francji, był średnim piłkarzem, ale znakomitym trenerem. Urodził się biedny, ale zyskał sławę i bogactwo. Wygrał Mistrzostwo Hiszpanii z Barceloną w 1959 i 1960 roku i przybył do Włoch wezwany przez Angelo Morattiego. Sukcesy z Interem, które święcił przyniosły mu niebywałą sławę i uznanie, mówił w czterech językach i mimo wielkich pieniędzy, które zarabiał, żył skromnie. Jego pasją był futbol... i kobiety. Miał trzy żony i sześcioro dzieci. Piłkarzy prowadził twardą ręką i zwykł mawiać - "Kto nie daje z siebie wszystkiego, nie daje niczego", dlatego nazywano go "żelaznym sierżantem".

Nereo Rocco był inny. Pochodził z klasy średniej z Triestu. Jego ojciec prowadził sklep mięsny w Trieście, w którym syn pomagał mu w wolnym czasie. Nereo w wieku szesnastu lat zadebiutował w Serie A w barwach Triestiny. Jako piłkarz grał również dla Napoli i Padwy. W seniorskiej reprezentacji Włoch wystąpił tylko jeden raz. Jako trener zadebiutował w 1947 roku jako trener Triestiny. Tam udało mu się osiągnąć do dziś najwyższe miejsce w tabeli w historii tego klubu: drugie obok Milanu, Juventusu i Atalanty (tyle samo punktów).

Rocco do Milanu trafił w 1961 roku i od razu wywalczył Scudetto wyprzedzając w tabeli Inter. W 1963 sięgnął z tym klubem po Puchar Europy. Po trzech sezonach odszedł do Torino, lecz tam nie było już takiej drużyny jak w latach czterdziestych, kiedy 5 sezonów z rzędu zdobywano Mistrzostwo. Roccho po 3 latach wrócił do Milanu i ponownie sięgnął po drugi w karierze tytuł Mistrza Włoch.

Mówił w lokalnym dialekcie Triestu, a raczej slangiem będącym mieszaniną tego dialektu z językiem włoskim. Przez piłkarzy traktowany był jak starszy brat.  Często spotykał się z piłkarzami i dziennikarzami na wspólnych posiłkach w ulubionych restauracjach. Lubił dobrze zjeść i się napić, słynął z dobrego żartu.

Rocco zmarł w 1979 roku, z kolei Herrera przeżył go o prawie 20 lat umierając w 1997 roku.

Jako trenerzy zarówno Herrera jak i Rocco byli jednymi z pierwszych, którzy stosowali słynne catenaccio. Między nimi co zrozumiałe istniała wielka rywalizacja, ale również wzajemny szacunek, co z czasem przerodziło się w przyjaźń. Obaj byli wielkimi komunikatorami w futbolu, obaj dali coś piłce nożnej i miastu, które dało początek dwóm klubom: Interowi i Milanowi. Jeśli będziecie w maju w Mediolanie, wystawa w Palazzo Reale na pewno powinna być jednym z głównych punktów wycieczki dla każdego kibica Interu jak i Milanu. 22 maja Helenio Herrera i Nereo Rocco ponownie zawitają do Mediolanu, choć tak naprawdę oni nigdy z tamtąd nie wyjechali. Pozostali na zawsze na kartach historii i pamięci mediolańskich kibiców piłkarskich.

Paweł Świnarski
Twitter: @pawelswinarski

Zobacz profil Helenio Herrery i dowiedz się więcej.

Źródło: inf.własna