Campagnaro: Defensor niedoceniony i nieoceniony

Ostre, bezkompromisowe wejście w Carlosa Teveza i ekspresyjna wściekłość po otrzymaniu żółtej kartki - te kilkanaście sekund z pierwszej połowy sobotniego boju Interu z Juventusem pokazały w pełni kim jest i jak gra Hugo Armando Campagnaro. Argentyński defensor staje się powoli symbolem nowego, świeżego Interu Waltera Mazzarriego. Popularny Toro daje swojej nowej ekipie pewność siebie, charakter i wielką siłę mentalną.

Hugo Armando Campagnaro urodził się 27 czerwca 1980 roku w Cordobie i jest wychowankiem Deportivo Moron. Aż trudno uwierzyć, że ten świetny zawodnik większość swojej kariery w Italii spędził w peryferyjnej Piacenzie, w której występował aż przez pięć lat (od 2002 do 2007 roku). Dla wielkiej piłki odkrył go dopiero Walter Mazzarri, ściągając Campagnaro latem 2007 roku do prowadzonej przez siebie Sampdorii. Potem panowie spotkali się już w Napoli, w którym argentyński defensor grał przez cztery lata, od 2009 do 2013 roku.

Doskonałe przygotowanie fizyczne, agresja, inteligencja i świetna gra w powietrzu - Hugo Campagnaro to obrońca, który praktycznie nie ma słabych punktów. W walce jeden na jeden Argentyńczyk jest w zasadzie nie do przejścia. Lubiący grę wślizgiem defensor miał w ubiegłym sezonie średnią odbiorów powyżej trzech na mecz, co dało mu miejsce w ścisłej czołówce obrońców Serie A. Dodatkowo Toro znakomicie wyprowadza piłkę z własnej strefy. To zawodnik, który bez wątpienia jest dzisiaj jednym z najlepszych, ale i najbardziej niedocenianych defensorów globu.

Co ważne, Argentyńczyk zjadł zęby na systemie gry, który preferuje Walter Mazzarri. Występując jako pół-prawy obrońca w ustawieniu 3-5-2, Campagnaro czuje się wręcz jak ryba w wodzie. Jak podkreślają włoscy eksperci, jego sposób poruszania się po murawie jest niemal idealny. Hugo jest praktycznie zawsze tam, gdzie być powinien i gdzie oczekuje tego od niego szkoleniowiec. Toro wyśmienicie czyta grę.

Poza inteligencją i walorami stricte fizycznymi, Campagnaro imponuje także cechami wolicjonalnymi. Kibice ekip, w których występował zawsze cenili jego charakter, bezkompromisowość i oddanie. Znakiem rozpoznawczym Argentyńczyka jest błękitna osłona na dolną szczękę. Ten iście bokserski atrybut chroni jego uzębienie podczas ostrych, powietrznych batalii. Campagnaro to bowiem typ wojownika, wkładającego w grę całego siebie. To facet, który każdy mecz traktuje jak bitwę. Potrafi dać rywalowi nieźle w kość, a gdy sam obrywa, wstaje i walczy dalej, bez udawania czy użalania się nad sobą. W przepełnionym blichtrem i pieniędzmi dzisiejszym futbolu, takich zawodników jest niestety co raz mniej…

Popularny Toro to także zawodnik, który bardzo umiejętnie wspiera swoim doświadczeniem młodszych kolegów. Andrea Ranocchia i Juan Jesus, chłopaki o wielkich możliwościach i potencjale, nabierają przy nim pewności siebie i zdobywają niezbędne boiskowe szlify. Włoch i Brazylijczyk uczą się jak umiejętnie poruszać się po boisku i w jaki sposób skutecznie interweniować. To właśnie na tym polu młodzi obrońcy Nerazzurrich mieli jak dotąd największe braki. Zwłaszcza w przypadku Ranocchii „lekcje u Campagnaro” to już naprawdę ostatnia szansa, żeby zedrzeć z siebie łatkę z napisem „perspektywiczny” i dopisać się na listę „najlepszych”.

Na koniec, warto jeszcze zwrócić uwagę na to, że Inter z Hugo Campagnaro w składzie powraca do tego co zapewniło mu w historii najwięcej sukcesów, czyli do mądrości taktycznej oraz twardej, żelaznej i bezkompromisowej defensywy. Argentyńczyk już w jednym z pierwszych towarzyskich meczów tego sezonu (z Chelsea w Indianapolis) pokazał jaką drogą będzie podążać. Jego monstrualne wejście w nogi Johna Terry’ego było bardzo szeroko komentowane w sportowych mediach na Wyspach i we Włoszech.

Ale taki właśnie styl cenią i lubią kibice Interu. W Mediolanie nigdy nie brakowało świetnych, ale i twardych, nie przebierających w środkach obrońców. Picchi, Burgnich, Guarneri, Bini, Collovati, Bergomi, Ferri, Mandorlini, Battistini, Cordoba, Materazzi, Lucio czy Samuel byli i są utrapieniem dla każdego ofensywnego gracza w Europie. Mediolańska Curva Nord niemal tak samo jak bramki swoich napastników ceni sobie wślizgi i bezkompromisowe interwencje obrońców. Tak już jest w Interze od czasów Helenio Herrery, wielkiego argentyńskiego szkoleniowca, który uczynił z Nerazzurrich światową potęgę lat 60-tych XX wieku.

Hugo Armando Campagnaro bez wątpienia znakomicie wpisuje się w te czarno-niebieskie upodobania i tradycje. Na chwilę obecną Argentyńczyk to najlepszy letni transfer Interu. W przeciwieństwie do chociażby Icardiego czy Belfodila - notabene niezwykle obiecujących ofensywnych zawodników - to piłkarz na dzisiaj. Na tu i teraz. Bo Inter jest przecież tu i teraz…

Autor: ŁR

Interista, były ekspert od calcio w „Czasie Futbolu”

Źródło: inf.własna