Mecenas czy sponsor?

Stara i brutalna prawda mówi, że to pieniądz rządzi światem. Bunt wobec niej jest o tyle szlachetny, ile nieco idealistyczny. Skoro kapitał rządzi światem można śmiało postawić tezę, że także i futbolem. W okresie intensywnych rozmów o przyszłości Interu, temat ten wydaje się być stale aktualny.

Zarówno zwolennicy jak i przeciwnicy porozumienia Moratti-Thohir, zakładającego w myśl medialnych sugestii przekazanie Indonezyjczykowi pakietu 70% akcji FC Internazionale mają swoje argumenty. Klub o mistrzowskich aspiracjach ma swoje potrzeby, umotywowane przecież celami, wybiegającymi znacznie ponad przeciętność. Stadion, transfery, pensje, skauci, szkółki, itp. Wyliczać można bez końca, bez potrzeby posiadania ekonomicznych fakultetów. Sama idea posiadania zamożnego inwestora, okraszona ramami „dla dobra Interu” wydaje się być słuszną koncepcją w dobie trwającej epoki.

Co dla mnie istotne jeszcze jakiś czas temu, a zwłaszcza przed minionym, tragicznym sezonem nie było mowy o zmianie właściciela klubu. Pojawiały się, jak zwykle zresztą, słuszne głosy krytyczne dotyczące zarządzania klubem, szczególnie w zakresie przeinwestowywania określonych przedsięwzięć, krótkowzrocznej polityki finansowej, a niekiedy też wypuszczaniu za darmo przysłowiowej złotej kaczki, jednak siłą klubu była jego rodzinność i tradycja. Właśnie je chciałbym w niniejszym artykule przeciwstawić kapitałowi Erica Thohira.

Inter to klub rodzinny, jakich na mapie piłkarskiej Europy pozostało niewiele. Najważniejsze zwycięstwa i trofea nie są kojarzone jedynie z nazwiskami piłkarzy czy trenerów, ale także z konkretnymi prezesami. Biografie i historia osób siedzących za sterami Interu prawdziwi fani znają niemal na pamięć. Klub nie żyje wyłącznie szatnią i wynikami, jest czymś o wiele bardziej okazałym. Zapytajmy dziś kibica Manchesteru City czy PSG jak nazywa się ich właściciel ?? Klubowa tożsamość Interu nie powinna mieć ceny, a taką jak uważam przecież zaoferował Thohir.

Nie byliśmy i mam nadzieję nigdy nie będziemy piłkarską korporacją nastawioną na czysty zysk, szacowany jako przychód minus koszty. Nie chcę żeby Inter przepłacał za Bale po to, by zarobić na sprzedaży koszulek i gadżetów. Nie chcę by budowana przez lata tradycja mogła przekuć się z dnia na dzień w czysty ekonomiczny rachunek. Trwający sezon pokazuje, że argument finansowy nie jest najistotniejszą kwestia na boisku. Inwestycja w tradycję to również silne podłoże sukcesu, co zawsze spotyka się z szacunkiem u przyszłych sponsorów.

Prezes Internazionale jest dla mnie człowiekiem romantyzmu i za to go cenię. Inter nosi w sercu, zawsze wspiera drużynę, a jego rozmowy z osobami przybywającymi do klubu w jakiejkolwiek roli zawsze są dla nich inspiracją. Inter dla Morattiego nie jest jedną z wielu inwestycji. Jest pasją. Jak każdy człowiek Moratti robi błędy, przekalkulowuje, niekiedy zbyt łagodnie podchodzi do braku zaangażowania czy niekompetencji współpracowników. Nie zmienia to jednak faktu, że jest jedną z najważniejszych ikon Interu. Jeśli twierdzę, że kibicuję drużynie- kibicuję także Morattiemu.

„Miłość” do wielu klubów rodzi się niestety wraz z przypływem kapitału. PSG, Manchester City i inne finansowe skarbce szejków nie zwojowały jednak zbyt wiele w rozgrywkach europejskich. Nie wystarczy bowiem kupić..

Reasumując temat inwestora i przyszłości klubu zmierzam jedynie do jednej tezy. Oczywiście, zdaje sobie sprawę, że głosy o potrzebie dofinansowania klubu są słuszne i pożądane. Niemniej jednak uważam, że Inter powinien szukać MECENASA, a nie sponsora. Różnica między tymi pojęciami wydaje się być równie oczywista, co przytoczona we wstępie artykułu prawda. Nasz prezes z pewnością jest takowym mecenasem. Kim jest Eric T.?

Jak więc myślicie? Czy to pieniądz rządzi światem?

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna