Interu droga przez mękę

Na ostatniej prostej pierwszego tegorocznego kwartału pora pokusić się o krótkie podsumowanie blasków i cieni pierwszych zmian wewnątrz klubu. Wszyscy zgadzaliśmy się co  do tego, że zmiany są konieczne, ponieważ nie możemy sobie pozwolić na drugą z rzędu pucharową banicję. Pojęcie utraconych korzyści nabiera już głębszego wymiaru, rażąc nie tylko klubową kasę, ale także silnie zaniżając renomę klubu. Marka Internazionale celowała niegdyś w piedestał europejskiej czołówki, nie mówiąc już nawet o nobilitującej obecności we włoskim triumwiracie klubowym.  Dziś w zestawieniu europejskich „gigantów” prezentujemy się blado, walcząc o resztki honoru na krajowym boisku.

Kryzys niejedno ma imię. Wielokrotnie mówiło się o licznych zapaściach chociażby madryckiego Realu. Wahania stanu klubowej kasy i formy zawodników w minionej dekadzie nigdy jednak nie były tak silne w swych skutkach jak ta „jednosezonowa” (?) zapaść Interu. Warto wspomnieć, że Real od 11 lat nieprzerwanie występuje w europejskich pucharach najwyższej rangi. Mediolańska amplituda jak zawsze ma słodko-gorzki smak, a poszukiwania konkretnych rozwiązań cechują się stałym, tak bardzo dla klubu charakterystycznym odcieniem popadania ze skrajności w skrajność.

Zacznijmy od tego co dobre.

Nie zawodzi oczekiwań Eric Thohir. Indonezyjczyk pokazuje zaangażowanie i aktywność w życie klubu z wpisaną w temperament biznesmena cierpliwością. Zmiany co prawda nie są radykalne, ale ich stopniowość pozwala wierzyć w dalekowzroczne zamierzenia. Odejście Marco Branki przelane czarą goryczy transferowych zamieszek, świeża krew na stanowisku Dyrektora Finansowego wskazują, że zarząd obrał kierunek poszukiwania polityki jakości w najważniejszych elementach zarządzania klubem. Jakość ta to konkretne wymagania odnoszące się do prostych mianowników w postaci tego, by klub zarabiał, tam gdzie się da zarobić oraz by jego działacze w relacjach z konkurentami postrzegani byli jako profesjonaliści.

Dogmaty inwazji na rynki azjatyckie czy też posiadania klubów satelickich wydają się w miarę bliskie. Inne, jak budowa stadionu stanowią odległą wizję, pod której realizacje klub zdaje się jeszcze nie mieć opracowanych strategii. Nie zmienia to faktu, że mało kto już wątpi w celowość działań Erica. Biznesowy model rozwoju Interu jest już czymś namacalnym.

Kolejnym światełkiem w tunelu są transfery dopięte w minionym okienku oraz te bieżące. Dawno do klubu nie przychodzili zawodnicy tak charakterystyczni jak Hernanes czy Vidic, a więc słynący z waleczności, nieustępliwości i pierwiastka boiskowej zadziorności. Zadziorności, dodam, nie tej jaką prezentowali chociażby de Rossi, Naingolan czy inny zawodnicy Romy ( bo ich postawa to przejaw bardziej otępiałej agresji aniżeli zaangażowania w samą grę). Thohir kupił piłkarzy, których łączy pewien pierwiastek solidności i ambicji zarazem.

Aby było genetycznie „interowsko” są też obszary, w których pomimo szumnych zapowiedzi nie widać cienia ewolucji, a sam termin stagnacji jest jedynie eufemizmem.

Największą skazą nadal pozostaje praca z młodzieżą. Nie widać świeżej krwi w pierwszym składzie, który jest do granic usztywniony i nieelastyczny. „To nie jest klub dla młodych ludzi” można było niegdyś przeczytać na naszej stronie. Niestety, to nadal nie jest klub dla młodych ludzi. Można by pokusić się o szukanie wytłumaczeń, że klubu nie stać na eksperymenty w obliczu czegoś więcej niż konieczności osiągnięcia solidnego wyniku sportowego. Wyniku jednak nie ma. A młodzież starzeje się w rezerwach. Raz że klub nikogo nie jest w stanie rozwinąć, dwa-sama motywacja młodych graczy jest nikła. Cicha śmierć przychodzi znienacka.

Kolejny, chyba największy zawód na chwilę obecną to konfrontacja pozycji klubu w tabeli ligowej z decyzjami Waltera Mazzariego. Dobra wola kibiców w poszukiwaniu logiki w niektórych decyzjach trenera to za mało. Chory układ i ślepa droga w zaparte kosztowały nas już sporo punktów. Granica pomiędzy poszukiwaniem rozwiązań, zaufaniem do piłkarzy, a desperackim betonowym kręgiem wyborów pierwszo składowych nominacji jest wyraźna. Oczekujemy czegoś innego.

Reasumując obecną sytuację warto podkreślić, że każdy dzień „ewolucji” w klubie to swoista droga przez mękę. Jako kibic nigdy nie odczuwałem takiego zmęczenia niebiesko-czarnym materiałem jak w bieżącym sezonie. Może to brak pucharów, może to betonowy krąg, a może po prostu tęsknota za pasją i młodością w pierwszym zespole.

Wierzę, że przetrwamy.

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna