Mercato oceniam na 7+

Siedem plus w dziesięciopunktowej skali to bardzo wysoka ocena, ale to pierwsze od lat okienko transferowe Interu, które zdawało się mieć w tle jakąś myśl przewodnią.  Ponadto wreszcie mercato wydaje się być fundamentem czegoś większego, a nie chaotycznym rozrzucaniem worków z piaskiem mających uchronić przed rychłą powodzią.
 

To mi się bardzo podobało

Okienko transferowe należy oceniać w perspektywie nie tylko nowych piłkarzy, ale także tych, którzy odchodzą. Pomimo sentymentalnego wzruszenia dobrze oceniam wypchnięcie ze składu wspaniałych, ale blokujących postęp Senatorów. Odejście Cambiasso, Samuela, Milito i Zanettiego stanowiło ulgę dla budżetu, jednocześnie rozpoczynając nową erę w zespole i komfort pracy dla trenera, który nie ma w szatni zawodników o znacznie mocniejszej pozycji i autorytecie od siebie.

Zbilansowano też budżet wydatków na pensje, odeszli posiadacze gigantycznych kontraktów, a obecni liderzy pensji w Interze – Freddy Guarin i Rodrigo Palacio, nadal zarabiają stosunkowo niewiele w skali globalnego futbolu. Warto odnotować, że 3,5 miliona euro za sezon inkasuje Walter Mazzarri co czyni go najlepiej zarabiającym (a przy okazji – ciekawostka - najdłużej pracującym) w Serie A trenerem.

Nie chcę podejmować się oceny słuszności pozostawienia na swoim stanowisku Waltera Mazzarriego, gdyż początek sezonu nie jest momentem na tego typu rozliczenia. Okazało się natomiast, że wbrew zapowiedziom trener nie jest szczególnie zainteresowany taktyką z czwórką obrońców. Usprawiedliwia go nieco fakt, że nie ma ku niej odpowiednich piłkarzy. Realnego bocznego obrońcy z prawdziwego zdarzenia w Interze na tę chwilę nie ma.

Cieszy natomiast, że udało się w klubie zatrzymać jego największe gwiazdy. Pomimo tego, że nazwiska Handanovicia, Kovacicia czy Icardiego pojawiały się spekulacjach prasowych, Inter nie sprzedał tych zawodników, pokazując, że poważnie traktuje misję budowy nowej drużyny. Lub też – przynajmniej – rozpatruje Kovacicia i Icardiego w charakterze inwestycji, na której więcej zarobi w przyszłym sezonie.

W mojej ocenie niezwykle udanym posunięciem było sprowadzenie Yanna M’Vili. Sam piłkarz wydaje się znakomitym defensywnym pomocnikiem. Imponował mi jednak przede wszystkim sposób myślenia, którego od czasu odejścia Oriallego (albo i dłużej) w Interze brakowało. Znaleziono okazję, wykorzystano emocje piłkarza, przekuto je na korzystne dla klubu rozwiązanie finansowe, na dodatek pod każdym względem asekurujące ryzyko niewypału. Wypożyczenie M’Vili, które zapewne zaowocuje transferem definitywnym, to od strony warsztatowej rynku transferowego majstersztyk godzien najlepszych dyrektorów sportowych. Piero Ausilio udowodnił, że jest o wiele lepszy od swojego poprzednika – wyszukuje dobrych piłkarzy i stara się ich sprowadzić na korzystnych warunkach.

Również wypożyczenia lub transfery Dodo, Osvaldo i Medela należy traktować z umiarkowanym optymizmem. W pierwszych spotkaniach cała trójka pokazała pewną jakość na boisku, zaś koszt ich sprowadzenia do Interu nie był duży, nawet jeżeli wymagało to tygodni negocjacji, jak w przypadku Medela. Ale to zasługuje wyłącznie na pochwałę, gdyż kluby z problemami, a takim klubem jest dziś Inter, nie powinny mieć komfortu lekkiej ręki. Cieszy również sprowadzenie Vidicia, który prawdopodobnie jest w stanie zaoferować defensywie spokój, doświadczenie i nieco odświeżonego, mistrzowskiego ducha – który wciąż jest w nim żywy, ale musi mierzyć się z zupełnie nowymi wyzwaniami.

Trudno jest natomiast oceniać powrót lub przeniesienie do pierwszego składu nazwisk takich jak Mbaye, Krhin, Doncor czy Obi. Wiadomo, że w kontekście Ligi Europy Inter uzupełnia skład wychowankami. Nie są to piłkarze wielkiej sportowej klasy, ale Czytelnicy naszej strony już od dawna słusznie postulowali, że lepiej uzupełniać skład marnymi (lub średnimi) wychowankami, których i tak już mamy w składzie, niż marnować pieniądze na piłkarzy pokroju D’Ambrosio czy Kuzmanovicia.

Nie jest to może do końca związane z mercato, ale przekazanie opaski Andrei Ranocchii wpłynęło pozytywnie na tego zawodnika. Już w przeszłości miał okresy bardzo dobrej gry, ale w pierwszych meczach tego sezonu jawił się jako prawdziwy Il Capitano – dobry obrońca i zawodnik, który daje od siebie więcej. Najwyraźniej poddawany w wątpliwości Kapitan Ranocchia postanowił zasłużyć sobie na opaskę potem i krwią, co również się chwali.
 

To mi się podobało trochę mniej

Wątpliwości może natomiast budzić sytuacja sportowa Guarina i Alvareza. Przede wszystkim ich obecność na rynku transferowym była tego lata uwarunkowana wieloma różnymi czynnikami i w zależności od spełnienia pewnych zależności, pozbycie się ich mogło zostać uznane za sukces lub porażkę. Warunek był jeden – aby można było mówić o wzmocnieniach w ofensywie, przynajmniej jeden z tych piłkarzy, a najlepiej obaj, powinien zostać sprzedany.

Ostateczne rozwiązanie budzi szereg wątpliwości, ponieważ Alvareza udało się pozbyć, ale w ostatnich sekundach okienka, co z kolei mocno ograniczyło możliwości. Za wypożyczenie do Sunderland Inter otrzyma 1 milion euro, a piłkarz za kolejne 10 milionów euro stanie się zawodnikiem angielskiej drużyny, jeżeli ta utrzyma się w lidze. Takie postawienie sprawy wprawdzie oferowało Interowi kapitał na transfery, ale jedynie potencjalny. Podejrzewam więc, że Alvarez prędzej sfinansuje M’Vilę, niż jakieś dodatkowe zakupy, co oczywiście może być bardzo dobrym dla Interu rozwiązaniem.

W tej sytuacji jednak ofensywa Interu traci w zasadzie jedynego zawodnika, który był w stanie zastąpić Palacio w roli tzw. Second Striker lub Wing Forward (choć, być może, Osvaldo wystarczy by załatać tę lukę w składzie). Pierwszy mecz z Torino pokazał, że brak kreatywnego zawodnika łączącego linię pomocy z atakiem i dogrywającego piłki „9-tce” może być dużym minusem taktyki Waltera Mazzarriego. Trudno ocenić czy coraz starszy Rodrigo Palacio (choć wciąż młodzieniaszek na tle Di Natale) da radę kolejny, pełen sezon błyszczeć w ofensywie Interu.

Nie udało się też sprzedać Freddy’ego Guarina, co jest jednym z nielicznych błędów nowego zarządu Interu. O tym, że sytuacja Guarina będzie problematyczna, wiadome już było, gdy klub w ostatniej chwili odwołał kilka miesięcy temu transfer do Juventusu, następnie zaserwował piłkarzowi podwyżkę, a po pewnym czasie posadził na ławce i ostentacyjnie zaczął – wraz z trenerem – bojkotować. Następnie zaś Inter wystawił piłkarza na listę transferową i nie godził się na stanowcze obniżki żądanej kwoty. Świat piłki nie jest głupi, tylko Marca Branca przystałby na taki układ. Będzie bardzo trudno zarobić na Guarinie jakieś poważne pieniądze. Naprawdę trudno jest mi też winić samego piłkarza za to, że nie chciał przenieść się do Zenitu St. Petersburg z azjatyckiego kraju trzeciego świata.

A mimo to pozostanie Guarina w Interze jest szczęściem w nieszczęściu, co też godzi nieco w powagę tego mercato. Pomimo wielu dobry zmian, w kadrze Interu znajduje się mniej więcej 13-14 dobrych piłkarzy oraz kilku zawodników, którzy z hukiem spuściliby każdą drużynę z rozgrywek Serie A. Kondycja rezerwy Interu jest katastrofalna, dlatego też raczej nielubiany w Mediolanie Freddy Guarin może się okazać – i zapewne okaże się – zbawieniem w okolicy listopada, kiedy siłą rzeczy ktoś z grona M’Vila/Medel/Hernanes/Kovacić w końcu doczeka się urazu.

Mieszane mam uczucia odnośnie odejścia zawodników takich jak Schelotto, Botta czy Silvestre. To piłkarze bez absolutnie żadnej przyszłości w Interze, więc dobrze, że udało się ich pozbyć. Trzeba mieć jednak na uwadze, że w wielu wypadkach są to tylko wypożyczenia, które nie rozwiązują problemu, za rok ich temat powróci i znów będzie paraliżował ruchy transferowe.

A bierność Interu też pod wieloma względami zależy na publiczne wytknięcie. Nie jestem bowiem w stanie wybaczyć włodarzom, że nie sprowadzili do drużyny Rolando. Najlepszy obrońca minionego sezonu mógł trafić do Interu za 3 miliony euro, bardzo chciał się tutaj znaleźć, a jeszcze kilkanaście godzin przed końcem okienka Everton był gotów zapłacić za piłkarza Porto blisko 10 milionów euro. Jakkolwiek z jednej strony imponuje mi żelazny fiskalizm Ericka Thohira, który wyliczył liczbę etatów i nie kieruje się emocjami, to jednak brak Rolando – zwłaszcza w tak promocyjnej cenie – może się przez lata odbijać Interowi czkawką.  

7+ za dobry sygnał w przyszłość

Mimo licznych zastrzeżeń, błędów, braku ławki rezerwowej i dziury w ataku, pozytywnie oceniam okienko Interu. Jak już zostało zaznaczone – jest w nim pewna myśl przewodnia i konsekwencja, której dotychczas sztabowi Interu brakowało. Po raz pierwszy zapowiedzi tego, że coś w Mediolanie jest budowane, lecz wymaga to kilku lat, zabrzmiały wiarygodnie. Natomiast sporo niepewności pozostawia kwestia tego ile te fundamenty będą w stanie udźwignąć już tej zimy.

Jakub Kralka

Źródło: Inf. własna