Czasy się zmieniają, ale zawsze jest w komisjach

Caner Erkin to kolejne nazwisko, które Yuto Nagatomo może odhaczyć na swojej wcale nie już takiej krótkiej liście.

Kiedy w styczniu 2011 roku Nagatomo trafił do Interu, nikt chyba nie spodziewał się, że pięć lat później będzie w klubie jego największym… weteranem. Nikt bowiem w obecnej kadrze drużyny nie przebywa nieprzerwanie tak długo jak Japończyk. Obrońca nie należy do ulubieńców kibiców, krytykowany jest między innymi za słabe dośrodkowania oraz popełnianie błędów w obronie, a w ocenie niektórych uznawany jest nawet za jeden z dwóch głównych – obok Ranocchii - personalnych symboli upadku klubu.

O ile nie potrafię znaleźć sensownych argumentów na obronę Włocha, tak fatalna opinia na temat Japończyka jest trochę przesadzona. Nie jest on niestety wirtuozem światowego sportu i daleko mu do pierwszych jedenastek rankingów (może z wyjątkiem tych azjatyckich), choć warto wspomnieć, iż zdarzyło mu się w Interze rozgrywać bardzo dobre sezony. Pod wodzą Waltera Mazzarriego przez pewien czas strzelał i asystował jak nikt inny w lidze, w rezultacie prasa – i to nie tylko ta bulwarowa – przebąkiwała o zainteresowaniu ze strony Manchesteru United czy nawet Realu Madryt.

Trudno jest z dzisiejszej perspektywy ocenić ile było prawdy w tych pogłoskach oraz – przede wszystkim – jakie były szanse ich realizacji. Nie pomógł w tym także sam Nagatomo, który po pewnym czasie w zauważalny sposób obniżył loty.

W środowisku kibiców Interu Mediolan pełni on jednak niewdzięczną rolę kozła ofiarnego. Trochę taką, jaką przez wiele lat w Reprezentacji Polski pełnił Jakub Wawrzyniak, który regularnie zbierał cięgi od kibiców zapominających, że i tak był najlepszym, co na daną pozycję był w stanie zaproponować 38-milionowy naród.

Nagatomo może i jest fajtłapą, ale należy pamiętać, że boki obrony to jest chyba najmniej konkurencyjna pozycja we współczesnej piłce. Zawodników takich jak Roberto Carlos, Cafu, Dani Alves, Maicon, Evra, Alaba, Lahm czy Zanetti pamięta się przez lata. Natomiast cała reszta piłkarzy występujących na tych pozycjach przeważnie nie pisze historii futbolu i trudno przypomnieć sobie ich nazwiska.

Nawet jeśli spojrzymy na czołowe europejskie drużyny, wiele z nich ma bardzo poważny problem z prawidłowym obsadzeniem swoich pozycji. Również w Realu Madryt czy FC Barcelonie, choć to niewątpliwie kadrowa czołówka świata, od lat trwa dyskusja czy Marcelo lub Jordi Alba są dostatecznie dobrzy, by grać na tej pozycji.

Lista Nagatomo

Nawet przyjmując, że Nagatomo jest straszną melepetą, nie sposób z pewnym uznaniem patrzeć na jego zdolność przetrwania w Interze Mediolan. Nie wynika to chyba zresztą wyłącznie ze względów marketingowych (piłkarz jest towarem eksportowym na Japonię), często przemawiają za nim argumenty sportowe.

Kiedy Leonardo wypożyczył go z Ceseny do Interu, transfer wydawał się dość zagadkowy. W końcu Inter dopiero co wygrał Ligę Mistrzów w składzie, z kolei Cesena była zaledwie beniaminkiem. Pod koniec sezonu 2010/11 kibice jednak modlili się o to, by w wyjściowej jedenastce wychodził Japończyk, a nie Christian Chivu, który w tamtym czasie rozpoczął okres swojej fascynacji militariami (upierał się między innymi, by występować w hełmie czołgisty). Warto nadmienić, że Nagatomo nie tylko podkopał autorytet Rumuna, ale też po raz pierwszy wygryzł ze składu Santona, który powędrował na wypożyczenie do Ceseny powoli tracąc już chyba wszelkie nadzieje na ogrywanie się w barwach Nerazzurrich. Po sezonie Santon odszedł do Newcastle.

Tym samym Nagatomo rywalizował na skrzydle obrony przede wszystkim z trzema legendami: Zanettim, Maiconem i coraz bardziej marginalizowanym Chivu. Trudno w tym zasłużonym gronie wymienić Jonathana, który bardzo szybko został odesłany na wypożyczenie do Parmy.

W sezonie 2012/13 zarząd klubu zaczął sobie zdawać sprawę z tego, że Japończyk drugim Maiconem jednak nie będzie, zaś boki obrony wymagają wzmocnień. Jednym z nich była gwiazda reprezentacji Urugwaju – Alvaro Pereira, będący zarazem chyba najbardziej okazałym tryumfem Nagatomo. Pomimo oddelegowania Japończyka do roli drugo-, a może nawet trzeciorzędnego zawodnika, bardzo szybko udowodnił Interowi, że jednak lepiej radzi sobie z lewej strony boiska. W tym samym sezonie nie pozostawił też większych złudzeń Ezequielowi Schelotto.

Krótko potem Inter starał się wzmacniać niejakim Wallacem z Chelsea, ale i ten ledwo powąchał włoskie murawy i chyba dopiero sprowadzony w połowie sezonu 2013/14 Danilo D’Ambrosio okazał się zawodnikiem, który w widoczny sposób nie ustępował Japończykowi. Włoch jest zresztą w zespole do teraz, choć warto nadmienić, że od czasu przyjścia lubianego „Ambrożego” to i tak nielubiany „Yuto” częściej wychodził na boisko – choć nieznacznie.

Kolejnymi pomysłami na wzmocnienie boków obrony okazali się: młody Brazylijczyk Dodo sprowadzony z Romy, a także próba przywrócenia do łask Davide Santona. Pierwszy projekt okazał się dość spektakularną porażką, na dodatek Inter ostatecznie na całej operacji okazał się stratny finansowo. Davide Santon pomimo raczej rozczarowującej postawy mógł liczył w klubie na wsparcie kibiców – jako wychowanek i postać kojarząca się ze złotą erą Interu. Ale klub mimo wszystko za wszelką cenę chciał się go tego lata pozbyć i… nie udało mu się to. Pomimo magii nazwiska i już mocno nieaktualnej łatki cudownego dziecka włoskiej piłki, Santon oblewał testy medyczne w zainteresowanych klubach, jeden za drugim.

A jeszcze potem wydawało się, że to jest to – Alex Telles. W końcu udało się znaleźć rozwiązanie, ale bardzo szybko rozwiązanie to wyrównało do poziomu całej drużyny, zaś Nagatomo znów zaczął pojawiać się w startowej jedenastce. Brazylijczyka z Galatasaray ostatecznie nie wykupiono. Jeszcze mniej do powiedzenia miał Martin Montoya, dla którego przygoda z Interem była wręcz upokarzająca.

U progu sezonu 2016/17 wszyscy jesteśmy ciekawi co takiego pokaże Cristian Ansaldi, choć jak na razie ze względów zdrowotnych nie był zainteresowany podniesieniem rękawicy. Nie zmienia to jednak faktu, że swoją pierwszą batalię. Producenci telefonów co roku zapowiadają tzw. „iPhone killera”. W tym roku „Nagatomo killerem” miał być niejaki Caner Erkin. Co zabawne, piłkarz nie rozegrał w barwach Interu ani jednego oficjalnego meczu, a zarząd kategorycznie twierdzi, że nie chce mieć już z nim nic wspólnego, a nawet nie zgłasza go do rozgrywek.

„Gównotomo”?

Nie będę ukrywał, że mam słabość do Yuto Nagatomo. Pomijając całkiem udany sezon 13/14 nie imponują mi jednak jego umiejętności sportowe, które – przyznajmy to wprost – szczególnie ostatnio pozostawiają wiele do życzenia. Lubię jednak Japończyka za jego zaangażowanie i serce do gry. Chyba tylko Gary Medel zostawia na boisku równie wiele zdrowia.

Natomiast bardzo nie podoba mi się trend dość agresywnych komentarzy pod kątem Japończyka, którego zwieńczeniem są niestety coraz częściej pojawiające się zwroty pokroju „Gównotomo”. Pomijając już oczekiwanie pewnych standardów od społeczności kibiców danego klubu, Japończyk nie jest przecież kaprysem personalnym jednego trenera. Nie – stawiały na niego trzy kolejne zarządy Morattiego, Thohira czy drugi Thohira, choć dyrygowany przez Jindonga, a także 7 kolejnych trenerów: Leonardo, Gasperini, Ranieri, Stramaccioni, Mazzarri, Mancini i wszystko wskazuje na to, że także De Boer.

Nie będę już uwzględniał w tej wyliczance juniorów, którym nie udało się przebić do składu (choć próbowali) – Mbaye, Biraghiego czy Di Marco, jak również środkowych obrońców grywających na bokach – Juana Jesusa i Campagnaro, bo i bez tego lista poległych w rywalizacji z samurajem jest obfita.

Chivu, Santon, Pereira, Jonathan, Schellotto, Wallace, Dodo, Santon II, Montoya, Telles, Erkin. Bardzo przykra sytuacja, gdy wprawdzie nie jesteś mistrzem świata, ale możesz pokonać całą armię, a na końcu dnia i tak nikt o nich nie pamięta, Ty zaś zostajesz nazwany „Gównotomo”.

Źródło: Inf. własna