Układ osierocenia

 

UKŁAD OSIEROCENIA

 

Gdzie kończy się sens i logika tam zaczyna się Inter Mediolan. Obecny sezon powoduje naprzemienne przecieranie oczu ze zdziwienia, uzasadnione niestety nadużywanie słowa kompromitacja oraz od czasu do czasu sporą porcję agresji, by rzucić to wszystko w diabły i nie katować się marnowaniem czasu na cyrkowe popisy mediolańskiego klubu.

Pusty tron

W Interze nie sprawdza się nikt i nic. Karuzela związana z kupczeniem udziałami przewróciła jakikolwiek ład w zarządzaniu klubem. Pomysły i zaangażowanie Erica Thohira skończyły się wraz z odejściem w słusznej niesławie eksperymentu w postaci Franka de Boera. Policzek od Zhanga i chińskich udziałowców większościowego pakietu został wymierzony Ericowi o tyle celnie, że ten usunął się w cień, traktując Inter jak niechciane niegrzeczne dziecko, licząc jedynie, że edukacja w żłobku ten stan zmieni. Osierocenie jest o tyle tragiczne w skutkach, że na próżno szukać w klubowej hierarchii czy strukturze organizacyjnej kogoś, kto zarządza, biorąc na siebie transparentne podejmowanie decyzji i idącą za tym odpowiedzialność. Sterowanie klubem na odległość miałoby sens w przypadku organizmu zdrowego, wolnego od układów, szarej eminencji czy nepotyzmu. Tymczasem w Interze funkcjonuje układ zamknięty, oparty na niepisanej hierarchii, zakrawający o moralną dwulicowość i chciwą chęć robienia pieniędzy, dopóki w dalekiej Azji komuś nie skończy się cierpliwość. Wszyscy jednak wiedzą, że u Azjatów stoicki sposób bycia, przywiązanie do tradycji i wzajemne zaufanie (naiwność?) są cechami kulturowymi, więc można spróbować wyjść cichaczem na swoje.

Cudzy skarbiec

Brak rentownych decyzji i działań pozwala wysnuć oskarżenia o daleko idącą niegospodarność w zarządzaniu klubem. Spece od transferów przeszli samych siebie wyrzucając grube miliony w graczy bezużytecznych. Bezużytecznych, czyli takich z których się nie korzysta. Powody tego stanu stanowią tajemnicę Poliszynela, z wyjątkiem Barbosy, który w dalekich wnioskach okazuje się niezdolny do samodzielnego życia, nie mówiąc o profesjonalnej grze w piłkę. Przy operacjach transferowych zadziałało zapewne skuteczne lobby. Interes został ubity a reszta leży po stronie trenera. Tego czy innego, nieważne. Na pewno podległemu układowi.  Już Roberto Mancini wyczuł możliwości załatwienia lukratywnej emerytury dla Yaya Toure, a i innych ciekawych opcji nie brakowało. Rozbudowana kadra, pozbawiona jakości i przygotowania fizycznego, rozważanie w składzie meczowym graczy oblewających testy medyczne, bezużyteczność ławki rezerwowych tylko te zarzuty potwierdzają.  Kadra jest na tyle średnia, że klub do Serie B nie spadnie, a zanim pojawi się ktokolwiek spoza układu minie jeszcze sporo czasu. Na usta cisną się pytania gdzie Ausilio z dawnych lat? Czym zajmuje się Zanetti i w ogóle z kim warto o klubie rozmawiać?

Status quo

Celem obecnego sezonu nie są już żadne puchary, a żałosne wypowiedzi, że sezon jeszcze długi świadczą o tym, że odbiorcy tych komunikatów nie są przez nadawców postrzegani poważnie. Inter skompromitował się w Lidze Europy, regularnie jest obijany w Serie A, a do tego nie potrafi odnieść dwóch zwycięstw z rzędu. Celem układu, z tym czy innym trenerem jest dotrwanie do końca sezonu, bo wtedy wraz z przyjściem "nowego" układ najprawdopodobniej się zmieni. Pioli funkcjonuje jako jedna z marionetek. Przyjął tę rolę z godnością, przekalkulował zarobek i nie podejmie żadnego ryzyka grożącego sukcesem boiskowym bądź wykluczeniem z układu. Jego kontrakt kończący się słowami „dopóki nie nadejdzie Diego” też z pewnością nie jest dla niego motywujący. Dotrwać bez wstydu większego niż obecny. Taką atmosferę zdają się czuć wszyscy, także piłkarze. Mecz odbębnić, a jak któryś z piłkarzy chciałby dać z siebie coś więcej, to droga wolna. Ranocchia gra jeszcze o chęć powrotu do chwil, kiedy nie był obiektem kpin, Icardi lubi użądlić więc to czyni, Brozović o nowy kontrakt i być może dobry transfer. Reszta kipi rozczarowaniem, lenistwem, znużeniem i zażenowaniem. Medel i Banega zdają się dziękować losowi za kontuzje, a Gabigol, odsunięty od futbolu pokłada nadzieję już tylko w swoim agencie. Nie ma prawa z tej mąki być chleba.

Limit graniczny

Degeneracja środowiska zarządzanego przez skype z dalekiego kraju jest ogromna i przykra dla fana i przeciętnego obserwatora. W klubie nie czuć żadnej dyscypliny, odpowiedzialności, a odrętwienie i marazm. Rozrosła się ośmiornica, której ukrócenie wymaga gwałtowności i zdecydowania. Jednowładztwo na miejscu to klucz do tego, by podnieść z kolan barwy, które zdają się zmierzać w historycznie najniższą otchłań. Na rynku futbolowym marka Interu poza obecnymi tu pieniędzmi nie ma nic do zaoferowania. Odstrasza sportowców z krwi i kości, działaczy i trenerów z powołania, a przyciąga zaciągi najemników, którzy wpisują się w dochodowy układ osierocenia.

                                                                                                                                                                                                                            Sebastian Miakinik

Źródło: Informacja własna