Feniks Piolego

Niespełna siedem lat temu kapitan Interu Mediolan wzniósł Puchar Ligi Mistrzów i zwieńczył najwspanialszy sezon w dziejach klubu. Nikt ze stałych fanów nie przypuszczał, że na kolejny okres, kiedy śmiało będzie można podnieść głowę, będziemy musieli czekać aż tak długo.  Dziś w przyszłość możemy patrzeć z optymizmem i nadzieją, ze  po siedmiu latach chudych nadejdą te pozbawione wszelkiego rodzaju plag. Nie zwalniamy tempa, nie wpadamy w samo zachwyt,  ale też zarazem pokażmy, że umiemy chwalić się tym, co dobre. Tego w dzisiejszych czasach brakuje.

Słynących z krytycyzmu Użytkowników naszego serwisu łączy wspólne marzenie, by w klubie unormowała się sytuacja kadrowa i finansowa oraz by idący za tym poziom sportowy przywrócił Inter na miejsce w czubie europejskich hegemonów. Kończący plejadę trenerskich eksperymentów wybór Stefano Piolego pokazał, że szatnia Interu, to miejsce pełne głów i serc, do których można dotrzeć. Stefano zaimponował tym, jak z marszu poukładał stosunki z zawodnikami, bardzo szybko przywracając chęci i radość z gry. Morale wystrzeliło w górę, wraz ze spadkiem liczby buńczucznych wywiadów wzrosła faktyczna pewność siebie poszczególnych graczy na boisku, a atrakcyjny futbol w ich wykonaniu staje się regułą. Możemy czepiać się łatwego terminarza, twierdzić że to dopiero spotkanie z Juve zweryfikuje naszą rzeczywistą siłę, niemniej jednak dotychczasowe rezultaty są imponujące i warto o tym mówić. Jeden mecz o niczym nie zaświadczy.

Szatnia Interu już któryś raz pokazała, że nie jest miejscem podatnym na dyktaturę. Zapędy Rafaela Beniteza czy FdB pokazały, że nie tędy droga. Pomijając wszelakie patologie, jakich na przestrzeni ostatnich lat nie brakowało, da się zauważyć, że ojcowskie współistnienie z drużyną jest najskuteczniejsze w motywowaniu. Stefan, o którym przeczytałem w jednym z wywiadów, że jest po prostu dobrym kontaktowym i szczerym człowiekiem, odnalazł panaceum i wyznaczył granice we właściwym miejscu. Fakt, że jego angaż w klubie, wpłynął znacząco na wzrost renomy jego samego, utwierdził mnie w osądzie, że warto stawiać na ludzi znających Serie A, a zarazem ambitnych. Pioli jak nikt wyznaczył zawodnikom określone role, zhierarchizował układ sił, a wewnętrzną rywalizację przekuł w walkę o wspólny cel. Wiemy, że Eder doskonale spisuje się jako joker, dane zobaczyć było nam aktualną wartość boiskową Barbosy oraz pożegnać Jovetica. Drużyna przyjęła trenera i znalazła z nim wspólny język. Warto pamiętać, że każda seria się kiedyś kończy. Piękny sen niech trwa jak najdłużej, ale też miejmy pewność, że jej ewentualne przerwanie nie spowoduje katastrofy całej konstrukcji.

Dominująca rola Suning zmierza również w kierunku zmonopolizowania władzy w klubie. Pojawiają się już oceny podsumowujące prezydenturę Thohira. Eric jak wiemy w wielu kwestiach poległ, stając się niewolnikiem terminu projekt. Ale co ważniejsze stał się impulsem do tego, by wszyscy fani i cały piłkarski świat uwierzyli w to, że Inter wkracza na drogę zmian i zaczyna nową epokę. Wyciągnął do klubu rękę i szczerze mu życzę, by na tym biznesowym geście sporo  zarobił. Podjął się trudnej roli uzdrowienia tragicznej sytuacji finansowej klubu, pożegnał Marco Brankę i rozpoczął wewnątrz strukturalną reformę. Przeżyliśmy już piekło, dziś wchodzimy do czyśćca, z widokiem na raj.  

Ostatnim wartym wspomnienia budującym działaniem jest polityka transferowa klubu. Widać tendencję do odchudzenia rozległej kadry, a transfer Gagliardiniego to wisienka na torcie. W orbicie naszych zainteresowań pozostają gracze topowi lub nazwiska o uznanym potencjale. Z umęczonego sobą organizmu nagle wzbiera siła spokoju i nawet jak pierwsi tracimy bramkę, to mamy tą dziwną pewność, że to szalony Inter powie ostatnie słowo.

Wiemy, gdzie tkwią nasze bolączki i znamy słabe strony. Inter z obecnej rundy rewanżowej jednak to drużyna z charakterem i pomysłem. Po latach posuchy możemy spokojnie podnieść głowę i pracować dalej. Długo na to czekałem!

Sebastian Miakinik

 

 

Źródło: Informacja własna