Włochy
Marzenie może mieć wiele form i nazw: niektóre wydają się niemożliwe, inne stają się możliwe dzięki hojnej dawce poświęcenia i wytrwałości. Marzenie Raffaele Di Gennaro nosi nazwę Inter, które zawsze go otaczało.
Urodzony 3 października 1993 roku w Saronno, Di Gennaro zaczął grać w piłkę nożną w wieku pięciu lat w drużynie Prealpi, małej drużynie prowadzonej przez lokalną parafię w jego rodzinnym mieście. Jego ojciec i brat grali w ataku, ale Raffaele zawsze chciał grać na bramce, marząc o tym, że pewnego dnia założy koszulkę Interu.
To marzenie spełniło się po raz pierwszy w 2002 roku, gdy mając dziewięć lat został zauważony na turnieju juniorskim. Od tego momentu Di Gennaro spędził jedenaście udanych i satysfakcjonujących lat w młodzieżowym sektorze Nerazzurri. Rok 2012 był niezapomniany dla Raffaele, zdobył wówczas tytuł Primavery i historyczne zwycięstwo w NextGen Series. W finale przeciwko Ajaxowi, po serii rzutów karnych, Di Gennaro wykonał kluczowy rzut i obronił strzał Veltmana.
Jego postęp został utrudniony przez kilka kontuzji, które na pewien czas wykluczały go z boiska. W 2013 roku zadebiutował jednak w seniorskiej drużynie Cittadelli, przypadkowo grając przeciwko Interowi na San Siro w trzeciej rundzie Coppa Italia.
Po pobycie w Cittadelli, Di Gennaro występował w drużynach Latina, Ternana i Spezia, zanim w 2018 roku wrócił do Interu. Był to rok wzrostu i dojrzewania, w którym obserwował i uczył się. Przed transferem do Gubbio w lecie 2022 roku, występował także w Catanzaro i Pescarze.
Di Gennaro był jednym z wyróżniających się zawodników Umbrii w zeszłym sezonie, przyczyniając się do walki o awans do Serie B poprzez baraże Serie C. W 34 ligowych występach zachował 20 czystych kont, zostając uznany za najlepszego bramkarza w Grupie B Serie C.
13 lipca 2023 roku marzenie zamienia się w rzeczywistość: powrót do Interu oznacza powrót do domu dla Di Gennaro.