MM: Thohir?Sam też dałbym radę, ale...

Wczoraj były prezydent Interu - Ernesto Pellegrini - zaapelował do Massimo Morattiego, by ten nie sprzedawał udziałów Erickowi Thohirowi. Były włodarz Nerazzurrich zapewniał, że są we Włoszech osoby, fani Interu, którzy są skłonii wspólnie wyłożyć pieniądze, by ratować finanse klubu. Dziś całą sprawę, a przede wszystkim powody rozmów z Thohirem, wyjaśnił w wywiadzie dla La Gazzetta dello Sport sam Moratti:

- Czy jestem zakłopotany słowami Pellegriniego? Nie, bardziej byłem pod wrażeniem. Słowa Ernesto są wyrazem jego wielkiej miłości do Interu, ale także łączącej nas przyjaźni. On ma rację: drużyny piłkarskie trzeba kochać. Ja sam wiem coś na ten temat...Zadzwonił do mnie i zapytał, czy mam do niego żal za tę wypowiedź. Ale odpowiedziałem, by dał spokój tej sprawie, bo nic się nie stało.

Naprawdę nie masz już wątpliwości? Czy nadal walka z sentymentami jest otwarta?
- Sentymenty z definicji zawsze nam towarzyszą. To wpływa na nasze uczucia, także te jakie okazał Pellegrini. Ale walka jest już zamknięta, zdecydowałem patrzeć jedynie w przyszłość.

Ale czy to nie jest atrakcyjne wyjście: grupa przyjaciół mogłaby z pasji wspomóc finansowo klub i przy okazji uzdrowić klubową kasę, spłacając długi?
- Długi, długi: ciągle o nich mówicie, a to jest błędne podejście. Długi Interu są dokładnie takie same jak pozostałych wielkich klubów i to mnie nie martwi. Jednak w znacznym stopniu to na mnie ciąży obowiązek zarządzania tym długiem w jak najlepszy sposób. Tak czy inaczej byłbym w stanie spokojnie wciąż w pojedynkę zarządzać klubem. Prawdziwym problemem nie są długi, a obroty. To tutaj są zasoby niezbędne do rozwoju: to temat komercyjny, by nie powiedzieć przemysłowy, co w piłce nożnej brzmi bardzo źle...To co martwi mnie najbardziej, to przyszłość drużyny. I to nie może być oddzielone od rozszerzenia naszej marki na rynek międzynarodowy.

W porządku, ale od tego do sprzedaży części swojego serca milionerowi z Indonezji jest jeszcze spora droga...Naprawdę nie ma innych możliwości? Może to tylko maska Morattiego, który stara się mówić o całej sprawie bez emocji.
- Popatrz, przez lata włoska piłka, i biorę za to część odpowiedzialności, wygrywała na boisku na arenie międzynarodowej, ale finansowo cały mecz rozgrywała tylko w Italii. I na tym straciła. Skupiliśmy się tylko na wpływach ze sprzedaży praw telewizyjnych i zakupie wielkich piłkarzy. Oczywiście wielkie transfery też są potrzebne, kształtują tożsamość kibiców i więź z nimi, a to fani są największym atutem każdej drużyny. Ale dzisiaj znaleźliśmy się w sytuacji, kiedy nie jesteśmy w stanie wypracować żadnego nowego systemu. Mamy stare stadiony i nie posiadamy struktury, która mogłaby przyciągać w skali globalnej. Stworzenie trwałego rynku za granicą to długi, trudny i kosztowny proces. A konkurencja jest potężna. Wejście do klubu na przykład inwestora z Azji sprawia, że on przenosi ten fundamentalny element rynku do Ciebie. To jednocześnie wymusza na tobie zmianę nawyków i kierunku rozwoju. Otwiera przed Tobą świat i nowe zasoby praktycznie w automatyczny sposób. Krótko mówiąc, taka operacja w dużo bardziej znaczny sposób internacjonalizuje markę niż wygranie Tripletty...

Właśnie, legendarna Tripletta. To już odległy sezon, który jednak był bogaty w trofea - to właśnie wówczas Moratti powinien chyba przewartościować swoje myślenie. Dzięki temu uniknąłbyś wielu słusznych zresztą rozczarowań i gniewu, a także nie musiałbyś się teraz tłumaczyć. Na dobrą sprawę Inter nie zdołał w żaden sposób wykorzystać tamtych triumfów, poza oczywiście ogromną radością, która jednak nie miała żadnego materialnego przełożenia. Jednak z finansowego punktu widzenia Tripletta nie sprawiła, by Inter mógł się dalej rozwijać. Wręcz przeciwnie: przyczyniła się do szybkiej zapaści finansowej. Liczby są bezlitosne: w 2010 roku Inter miał 251 mln euro obrotu, dzisiaj to jest zaledwie 170 mln. Oczywiście brakuje pieniędzy z Ligi Mistrzów, ale przepaść jaka powstała w porównaniu z największymi klubami Europy jest ogromna.
- To była ogromna radość, ale jednocześnie równie wielka szansa, która została zmarnowana. Trzeba to przyznać...Wiesz, Inter jest jak córka. To piękna dziewczyna z wielkimi możliwościami. Robisz wszystko, by dobrze się bawiła, bo to jest słuszna postawa. Przychodzi jednak czas, kiedy trzeba posłać ją do szkoły. Dyscyplina i edukacja są kluczowe dla jej rozwoju. Tylko tak nauczy się samodzielnego życia...Inter drastycznie zaczął ciąć koszty stałe i te przeznaczone na wynagrodzenia, ale to i tak nie ma sensu, kiedy spadają obroty. Powtarzam: to nie jest kwestia przetrwania. To problem braku rozwoju, który musi zostać rozwiązany przy wykorzystaniu mocnej innowacyjności. Inter jest wart dużo więcej, niż to, jakie obroty wygeneruje. Inter musi zwiększyć wartość swojej marki na płaszczyźnie międzynarodowej, jeżeli chce w przyszłości być w tym miejscu, do którego predysponuje go jego historia.

Z liczbami się nie dyskutuje: w 2010 roku wynagrodzenia pochłonęły 235 mln euro, dzisiaj zostało to zmniejszone prawie o połowę, a mimo to bilans wykazuje, że roczne straty wynoszą ponad 70 mln euro. Przyjście Thohira, czy kogokolwiek innego, nie ma charakteru sentymentalnego, a jest po prostu racjonalną koniecznością. Czy kibice to zrozumieją? I czy Pellegrini będzie zadowolony z Twoich odpowiedzi?
- Doskonale rozumiem naszych kibiców: zawsze w pierwszej kolejności myślę o nich, ponieważ Inter tworzą ludzie, którzy kochają klub. Uwierz mi, robię to dla nich. Rozumiem również Pellegriniego: jego propozycja i miłość do klubu pokazują, że w Interze powstał ogromny niewykorzystany potencjał, który w przyszłości musi zaprocentować. Poza tym ewentualne przyjście Thohira zupełnie nie wykluczy wejścia do zarządu klubu innych osób pochodzących ze świata Interistów...

A jaką rolę dla siebie widzi w tym wszystkim Moratti?
- Inter będzie klubem zarządzanym w sposób nowoczesny i międzynarodowy. Jeśli okaże się, że mogę być potrzebny, to zostanę i będę pomagał. Ale na Boga nie róbmy mitu z mojej roli. Proszę o to również kibiców: prezydenci - symbole w pewnym momencie stają się ciężarem...Inter nie jest moją osobistą sprawą. Poza tym nigdy nie lubiłem trzymania się swoich stołków.

Źródło: fcinternews.it