To nie jest klub dla młodych ludzi

Inter Mediolan dysponuje ponoć najlepszą szkółką juniorską we Włoszech i jedną z lepszych na świecie, oczywiście z wyłączeniem klubów, które z trenowania i wyszukiwania młodzieży uczyniły globalną formę sztuki. A mimo to klub kompletnie nie radzi sobie z dzieciakami. 

Odnosząca sukcesy Primavera, międzynarodowe tryumfy mediolańskiej młodzieży, trenowanie kilkuset juniorów każdego roku - to wszystko wymaga nakładów finansowych. I choć Inter na tle niektórych klubów Italii wydaje na ten aspekt fortunę, od lat nie przekuł tego na rezultaty sportowe. Kwestia młodzieży jest jednym z najbardziej kulejących aspektów Massimo Morattiego.

O juniorach wychowanych przez Inter, którzy przebiliby się w ostatnich latach do podstawowego składu, trudno jest nawet pisać merytoryczny i pełen nazwisk artykuł - było ich tak niewiele. Trudno przywoływać tutaj często podnoszone w prasie przypadki Davide Santona czy Mario Balotellego. Pierwszy nigdy nie spełnił pokładanych w nim nadziei i wciąż czeka na eksplozje zwiastowanego talentu w barwach Newcastle. Drugi, formalnie rzecz ujmując, nie jest nawet wychowankiem Interu, choć możliwie szybko wypatrzyli go scouci. Co ciekawe, obaj piłkarze nigdy specjalnie nie kryli się z tym, że w głębi duszy są milanistami.

Obecnie najbardziej rozpoznawalnym młodym zawodnikiem kojarzonym z interowską szkołą gry jest Joel Obi. Bardziej znany z racji swojego utalentowanego krewnego, niż boiskowych sukcesów. I choć w barwach Interu przez wszystkie lata rozegrał 40 spotkań, nie zanosi się na spektakularną karierę. Albo zanosi - w kilka chwil po tym, gdy - zgodnie z tradycją - trafi w rozliczeniu za 30 piłek do Milanu.

Inter swoich juniorów wynajduje na szkolnych boiskach, uczy podstaw gry w piłkę, po czym nieprzekonany o ich umiejętnościach - dziękuje za współpracę wysyłając w odległe regiony Półwyspu Apenińskiego w ramach rozliczenia za mniej lub bardziej udane transfery (przeważnie mniej). Zawodnicy ci czasem rozkwitają w nowym otoczeniu, jednak na powrót do Mediolanu jest już za późno. 

W 2012 roku powołano projekt Stramaccioni, który - tak się mogło wydawać - był ukierunkowany na młodzież. Stramaccioni nie był wielkim trenerem, był zwykłym pisklęciem wśród orłów. A mimo to Massimo Moratti powierzył mu stanowisko trenera pierwszej drużyny dzięki niesamowitemu sukcesowi  osiągniętemu z młodymi zawodnikami Interu. Mogło się więc wydawać, że wszystko szczęśliwie zbiegło się w czasie ze zmianą polityki klubu, który młodych graczy potrzebował - choćby ze względów ekonomicznych.

Trudno winić lokalną młodzież, że nie dała rady przebijać się do składów z Ibrahimoviciem, Sneijderem czy Eto'o w składzie. Obecnie jednak Inter w panicznym wręcz popłochu ciął koszty, a co za tym idzie - musiał rezygnować z wielkich gwiazd na rzecz młodszych, choć utalentowanych i perspektywicznych graczy.

Stramaccioni kompletnie nie zrealizował swojego podstawowego zadania. W wyniku mizernej gry drużyny, skupił się na rozpaczliwym ratowaniu sezonu za pomocą najsilniejszych możliwych armat, zupełnie zapominając o tym, że miał być pomostem między pierwszą ekipą, a juniorami. I jeśli tych wystawiał, to sporadycznie, luki zaś wolał łatać dziadkami pokroju Tomasso Rocchiego, bramkostrzelnego Livaję oddając za "frajer" do Atalanty. Słowo "frajer" jest tu zresztą nad wyraz adekwatne, gdy weźmiemy pod uwagę, że w drugą stronę powędrował Ezequiel Schelotto.

Juniorzy nie mają w Interze łatwo, jednostki błyszczące i wyróżniające się mogą liczyć w najlepszym wypadku na owocen wypożyczenie. Inter slabo radzi sobie z wprowadzaniem do składu wszystkich młodych graczy, nie tylko wychowanków. Niektórzy fani zarzucają, że w ten sposób nie poznał się między innymi na talencie Coutinho, który teraz - po okazaniu odrobiny cierpliwości - wyrasta na gwiazdę Liverpoolu.

O tym, że Inter nie potrafi chłodno oceniać umiejętności swoich graczy, świadczy też poniekąd przypadek Mateo Kovacicia. Klub z Mediolanu zapłacił za niego więcej niż płaci za niejednego seniora, a wszystko dzięki łatce jednego z największych talentow piłki nożnej. I było pewne, że choćby młody Chorwat w każdym meczu strzelał samobója - po takim wydatku miejsce w składzie ma zapewnione (zresztą, Christian Chivu strzela i też ma zapewnione, a wcale nie kosztował milionów). Ta sytuacja, spowodowana bardziej walorami ekonomicznymi ("tyle kosztował, musi grać!") niż chłodną kalkulacją talentu po kilku niemrawych meczach zaowocowała eksplozją talentu. Młody pomocnik okazał się jednym z najlepszych dryblerów na świecie, pokazują technikę, jakiej cała Serie A od kilku lat już na swoich boiskach nie widziała. Nie ma wątpliwości co do tego, że młodziutki Kovacić jest obecnie zarazem największą gwiazdą zespołu i jej... główną nadzieją.

Inter jeszcze nigdy w historii nie miał tak utalentowanej młodzieży, jak w tym momencie. Pokolenie, które kilka lat temu wygrało młodzieżową Ligę Mistrzów, zaczyna teraz wchodzić w wiek, w którym piłkarze śmiało mogą wspomagać pierwsze jedenastki. A jej owocami jest między innymi Duncan i Mbaye, dwa najbardziej obiecujące nazwiska wśród młodych graczy. Pomimo to, ani klub, ani trenerzy, raczej nie widza dla nich miejsca w składzie Interu. Niepewny jest też los genialnego Patricka Olsena, który do Mediolanu został ściągnięty już przed rokiem. W sparingach wkomponował się w ekipę Mazzarriego niczym młody geniusz, jako defensywny pomocnik błyszczący niczym kosztujący krocie Kovacić. Rzecz w tym, że kroci nie kosztował, a to z kolei może stanowic już poważny dla niego cios wizerunkowy. W końcu włodarze Interu lubią oceniać swoich piłkarzy z perspektywy portfela, a nie boiska. I to w ten bardziej nieracjonalny sposób.

Kluczowe dla całych rozważań jest to, że piszemy teraz nie o Interze, w którym grał Zamorano, Vieri albo Adriano. To Inter sportowo dwie klasy niższy, to Inter ubogi i wreszcie - Inter skąpy. W tej sytuacji podejście do problematyki juniorów powinno być zdecydowanie inne. Inter wydaje niemałe kwoty na ściąganie młodych zawodników, Icardi i Belfodil mają być przyszłością ofensywy, sprowadzono ich za olbrzymie kwoty, choć niedawno za bezcen pozbyto się prezentującego podobny poziom Livaji, a i kiszący się od lat w rezerwach Samuele Longo w Espanyolu pokazał, że warto dać mu szansę. To kolejny przykład polityki Interu, który sam sobie nie ufa w kwestii szkolenia piłkarzy, choć corocznie wydaje na ten aspekt grube pieniądze.

I wreszcie, do klubu powrócił Andreolli, może nawet do pierwszej jedenastki. Byłaby to piękna historia o ojcu marnotrawnych, który po latach na powrót przyjął swojego wychowanka. Jak na razie jednak, sportowy poziom obrońcy Chievo pozostawia nieco do życzenia.

Co ciekawe, jeśli przyjrzymy się losom wychowanków Interu Mediolan, to cała teza stojąca za tym artykułem może - trywialnie mówiąc - "wziąć w łeb". Nazwiska takie jak Critseig, Faraoni, Pasquale, Frey, Martins, Kerlon, Destro czy Pandev pokazują, że tak naprawdę Inter wcale poważnie nie mylił się oddając swoich młodych zawodników. Ich poziom sportowy nigdy nie wznosił się ponad przeciętność Serie A i poza Leonanardo Bonuccim - tak naprawdę wcale, a wcale nie ma po kim płakać.

Rzecz w tym - i to jest najsmutniejsza konkluzja - że obecnie Inter też ani trochę nie wznosi się ponad przeciętność Serie A. A w tej sytuacji sprowadzanie przeciętnych zawodników, za przeciętne pieniądze, które jednak po zsumowaniu zamieniają się w obfite kwoty, może mijać się z celem. W mojej opinii luki w pierwszej jedenastce śmiało można łatać juniorami, którzy wcale nie odstają poziomem od zawodników już będących w klubie lub do niego sprowadzanych. Sytuacja się zmieniła i warto się do niej dostosować.

Zaoszczędzone pieniądze warto natomiast zacząć inwestować w gwiazdy, nie jest bowiem tajemnicą, że w specyfice Serie A jeden Ibra znaczy czasem więcej niż pięciu naprawdę solidnych, ale jednak tylko wyrobników. 

Jakub Kralka - @jakubkralka

Źródło: Inf. własna