Igrzysk, ale bez chleba!

Przeczytany niedawno artykuł o interowskiej młodzieży skłonił mnie do zwrócenia uwagi na problem tkwiący po drugiej stronie barykady, a mianowicie szacowne grono piłkarzy wiekowo zaawansowanych, a także (co często idzie w parze) cichej eminencji, trzymającej władzę w szatni.  Tworzenie listy nazwisk i czystych statystyk nie jest celem tego tekstu- skupię się na aspekcie kluczowych elementów pracy z takimi ludzkimi przypadkami J.

Problem wypalenia zawodowego dotyczy nas wszystkich, a więc także i piłkarzy. Powtarzalność czynności zapędza wszelkie zachowania w rutynę, która przejawia się bezbarwnością, spadkiem zaangażowania oraz bardzo widoczną niechlujnością boiskowych poczynań. Jakże często czytamy, że piłkarz przeszedł obok meczu, nie zagrał żadnej dobrej piłki i był tłem samego siebie. Jako przykładem modus operandi posłużę się Estebanem Cambiasso, wobec którego ostatnimi czasy lista tego typu zarzutów zdaje się nie mieć końca.

Przyczyn rutyny i wspomnianej niechlujności można zdiagnozować wiele. Jedną z nich jest etap kariery zawodowej. Mentalny sposób pogodzenia się z losem schyłku piłkarskiej drogi znacząco wpływa na poziom zaangażowania. Nakładają się na siebie chęć zminimalizowania uszczerbku na zdrowiu (poważna kontuzja może wszak z dnia na dzień położyć kres występom), nasycenie spotkaniami (także tymi o wysoką stawkę) oraz pewność gry w pierwszej jedenastce w następnej kolejce. Kolejna grupa przyczyn wiąże się z codzienną powtarzalnością. Trening nie dostarcza żadnych emocji, a regularność zabija podekscytowanie i zapał. Inaczej na ten aspekt piłkarskiego rzemiosła spojrzy rozpoczynający grę na zawodowym poziomie junior, inaczej sfatygowany i doświadczony wyjadacz. Sedno podejścia do treningu wyrazi się w odmiennej interpretacji słowa rozwój, przez dwa wskazane przypadki… Ostatnią, ale równie ważną kwestią jest z pewnością pogodzenie się z konsekwencją złego wyniku. Zazdroszczę Realowi Madryt Ronaldo, który po porażce nie kryje łez, choć w żaden sposób nie jest ona w stanie podważyć jego umiejętności i miejsca wśród najlepszych. Wiele można o CR7 dywagować, ale piłkarska rządza zwyciężania w każdym meczu jest jego znakiem firmowym. Ronaldo po porażce najzwyczajniej w świecie cierpi. Ilu takich piłkarzy ma w składzie Inter?

Zamykając temat pora wskazać kierunku walki z wypaleniem. Pierwszy to z pewnością spontaniczność klubowego codziennego życia. Przykładem owej może być zaniechanie przez Jose Mourinho podczas treningów wszystkich zajęć bez piłki. Jej obecność u nogi miała przypominać, że rozmawiamy i jesteśmy tu tylko dla niej. Program treningów, ich zintensyfikowanie i atrakcyjność zależą od kreatywności trenera. W tym elemencie to on właśnie jest główną siła sprawczą.

Drugi kierunek to powrót do źródeł czystej, rasowej rywalizacji o występ. Inter wielu ceni za to, że jest jak rodzina, która zawsze wspiera i dla której liczy się tradycja, w centrum której tkwi człowiek. To szlachetne i znamienne dla naszego klubu, niemniej jednak w wielu przypadkach bardzo kosztowne. Rozgraniczenie poczucia pewności od poczucia bezkarności powinno być bardzo mocno zaakcentowane. Ocena umiejętności przez pryzmat bieżącej formy, a nie zasług nie jest nikczemnym deptaniem pomników. Prawdziwi mistrzowie zawsze się obronią odnajdując w sobie zapał i głód.

Konstatując- trzeba nam głodu. Głodu, który w serca starych wilków wtłoczy apetyt na zdobycz lub zmusi ich do odejścia na zasłużoną emeryturę.

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna