Mateo Kovacić czyli... wielka ściema

Zawodnik kompletny... Piłkarski geniusz... Nowy Pirlo... Nowy Modrić... To tylko kilka, najczęściej powtarzanych określeń, jakimi opisuje się 19-letniego Mateo Kovacicia. Zawodnika, który z miejsca miał zmienić oblicze podupadającego giganta z Mediolanu i stać się motorem napędowym nowego, odradzającego się Interu. Póki co udało mu się jedynie doprowadzić do zmiany sposobu postrzegania go wśród kibiców, którzy coraz częściej zaczynają dostrzegać w nim wielki niewypał.

Skąd bierze się u mnie, aż tak negatywna ocena jego dotychczasowych, boiskowych poczynań? Już śpieszę z wyjaśnieniami. Tak jak zdecydowana większość czarno – niebieskiej braci dałem się uwieźć medialnemu teatrzykowi, który wykreował Chorwata na zbawcę mojego ukochanego klubu. Na potwierdzenie swojej wyjątkowości, bez żadnych wcześniejszych dokonań, z miejsca otrzymał koszulkę z numerem 10. Numerem, który w futbolowej rzeczywistości od razu podnosi poprzeczkę oczekiwań. Na początku wszystko wydawało się iść zgodnie z planem. Efektowne rajdy z piłką niemalże przyklejoną do stopy, czy niesamowita skuteczność podań, którymi Kovacić imponował praktycznie już od pierwszego występu rozpalił moje nadzieje niemal do czerwoności. Z biegiem czasu jednak, zacząłem wymagać coraz więcej. Czekałem, kiedy do efektowności swoich zagrań, Mateo dołoży ich efektywność. Czekałem, kiedy to jego podania zaczną raz, za razem otwierać partnerom drogę do bramki, a piłka po jego strzałach zacznie trzepotać w siatce rywali. Czekałem, czekałem i... czekam nadal.

Często spotykałem się z opiniami, że Andrea Stramaccioni nie wykorzystywał w pełni niesamowitego potencjału Chorwata, ustawiając go czasami, tuż przed linią defensywną i powierzając mu za zadanie wyprowadzanie ataków drużyny. Widocznie podobnie uważał Walter Mazzarri, który postanowił przesunąć go wyżej i powierzyć większą odpowiedzialność za poczynania ofensywne. Jak do tej pory efekty są jednak opłakane i coraz więcej osób zaczyna doceniać „zmysł taktyczny” popularnego Stramy. Doskonale znam statystyki mówiące o tym z jaką precyzją i dokładnością Kovacić wykonuje swoje podania i dryblingi. Ile jednak z nich ma rzeczywiste przełożenie na jakość gry Nerazzurrich? Obserwuję jego poczynania wyjątkowo wnikliwie i śmiem twierdzić że jest to jedynie sztuka dla sztuki. Brak jest w tych zagraniach elementu ryzyka i zaskoczenia. Mateo jest skuteczny i nie notuje głupich strat, ponieważ gra w bezpieczny sposób. Kova obdarzony jest przez kibiców niewyobrażalnie większym kredytem zaufania, niż Guarin i Cambiasso razem wzięci. Mimo znacznych wahań formy (szczególnie Kolumbijczyka), dwójka ta ma nieporównywalnie większy wpływ na postawę drużyny, niż młody rozgrywający. Przegrywa on również w korespondencyjnym pojedynku z Philipe Coutinho z Liverpoolu. Biorąc pod uwagę czas i okoliczności przybycia na San Siro Mateo Kovacicia porównanie tej dwójki nasuwa się samo. Nie ulega bowiem wątpliwości że Brazylijczyk opuścił Mediolan z powodu rychłego przybycia doń Chorwata. Nawet jeżeli Cou zanotował gorszy początek obecnego sezonu to i tak jak do tej pory dla ekipy z Anfield, zrobił zdecydowanie więcej, niż Kovacić dla Interu.

Wiele osób zapewne stwierdzi że zwyczajnie się czepiam. I będą miały racje. Czepiam się, ponieważ czuję się oszukany. Nie przez samego zawodnika, bo w jego przypadku nie mam wątpliwości, że wychodząc na murawę w czarno – niebieskiej koszulce zawsze daje z siebie wszystko. Mam za to żal do tych wszystkich menadżerów, ekspertów i dziennikarzy, którzy tak usilnie wmawiali mi, że oto jestem świadkiem niezwykłego wydarzenia. Którzy twierdzili, że wraz z przybyciem Kovacicia, mój klub jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieni swoje oblicze. I tu właśnie jest pies pogrzebany. Nikt o zdrowych zmysłach bowiem nie będzie odmawiał Chorwatowi talentu i naprawdę sporego potencjału. Uważam, że znam się trochę na piłce i wiem doskonale że Nerazzurri mogą mieć jeszcze z niego nie lada pożytek. Po co zatem była ta cała szopka z nowym Pirlo i nowym numerem 10? Może, gdyby trafił do Mediolanu, jako zwyczajny, utalentowany chłopak z niezłymi perspektywami na przyszłość i pozwolono mu krok po kroku budować swoją pozycję to zdecydowanie szybciej zachwyciłby piłkarski świat. Niestety, ktoś wykonał mu niedźwiedzią przysługę i musi się teraz mierzyć nie tylko z rywalami na boisku, ale i z presją oczekiwań, jaka na nim ciąży.

Bardzo chciałbym móc na koniec sezonu odszczekać te wszystkie uwagi i narzekania. Ba, już w niedzielę po meczu z Udine chciałbym paść na kolana i błagać o wybaczenie. Mylić się jest bowiem rzeczą ludzką. I szczerze mam nadzieję, że właśnie tak się stanie. Że martwiłem się na wyrost i Inter rzeczywiście posiada w swoich szeregach największy talent ostatnich lat. Na zakończenie tego właśnie chciałbym życzyć wszystkich sympatykom Nerazzurrich i oczywiście również sobie samemu.

Źródło: inf. własna