Optymizm nieskrajnie umiarkowany

Thohir mówi dużo, Thohir mówi pięknie…  Nowa era Interu rozbrzmiewa werbalnymi      mlekiem i miodem. Jako postać na szpicy klubowej hierarchi, Eric Thohir wyraźnie zaznaczył swoją obecność. Stopniowy, ale dynamiczny rozwój, obserwacja i analiza obecnego stanu rzeczy oraz deklaracja bezwarunkowej miłości do klubu, zdają się spełniać oczekiwania fanów. Jak każdy biznesmen, wznoszący się ponad kapitalistycznego przedsiębiorcę, nowy Prezydent Interu ma wizję stworzenia imperium młodości i doświadczenia, by „być gotowym na rok 2016”. Żeby to osiągnąć trzeba zrozumieć kilka niełatwych spraw..

Kibice, czyli w to im nie graj..

Fani Interu to lud specyficzny, bo i miłość do klubu nie ma charakteru tendencyjnego. Wieloletnia amplituda doznań, częściej mniej przyjemnych powoduje, że obraz Interisty z krwi i kości to mieszanka żądzy sukcesu, stałego głodu, ale i zarazem pewnej trzeźwości związanej z doświadczeniami lat minionych, kiedy to na własnej skórze trzeba było się przekonać, że niezawodne jednak potrafi zawieść. Prezydent Interu uderzył swoim wejściem w dobrą nutę klubowego umiłowania czarno-niebieskich barw oraz dość jednogłośnie podkreślanych potrzeb. Chcemy młodości, gwiazd, stadionu, dumy i bogactwa talentów. Prezydent to pierwszy i ostatni fan klubu, dla którego jego dobro to kluczowy priorytet. Pierwsze przemowy Ericka spełniły oczekiwania znamienitej większości. Uśmiech dziecka i błysk w oczach emanują przekonaniem, że nowy właściciel klubu jest podekscytowany nowym nabytkiem. Oby na tej bazie potrafił przejść z dnia na dzień do czynów, a więc pracy, pracy, pracy… Puste słowa szybko zaowocują bowiem głośnym żądaniem weryfikacji dotychczasowych poczynań. A jest co robić, możemy zagwarantować!!

Drużyna dziś, czyli średniość nad średniościami

Obecna ekipa Interu przekrojowo prezentuje się średnio. Mecze z drużynami środka tabeli przynoszą głównie remisy, a powody tych wyników są dość czytelne. Wiele pozycji obsadzają piłkarze o pewnym ponadprzeciętnym potencjale, co wcale nie oznacza, że nasi rywale owych piłkarzy nam zazdroszczą. Alvarez, Guarin, Nagatomo w żadnym wypadku nie są gwiazdami, na tle ligowych rywali prezentując się słabo (a gdzie Europa?). Defensywa to jedna z mroczniejszych stron czarno-niebieskiego księżyca. Nie posiadamy graczy równych, zdolnych do kierowania swoimi kolegami. Niegdyś włoski styl obronny skupiał się raz na taktyce całej druzyna, a dwa na wybitnych indywidualnościach. Takowych obecnie nie mamy, a nawet jeśli znajdą się oponenci tej tezy- na pewno nie zaprzeczą, że nasze rodzime „talenty” nie są piłkarzami na miarę naszych potrzeb. Indywidualne błędy kosztują słono, co widać w ligowej tabeli (np. mecz z Torino, Bologną). Brakuje nam w każdej formacji zawodnika, który potrafiłby wziąć ciężar gry i odpowiedzialności na siebie. Kolektyw, brzmi pieknię.. ale peleton bardzo rzadko wygrywa długodystansowe wyścigi kolarskie..

Zaplecze, czyli płoty malowane na zielono

Inter w swoim składzie nie posiada wartościowych zmienników, o czym już kilkakrotnie zdążyliśmy się przekonać. Jedna czy dwie kontuzje powodują, że niemal z jasnowidzowską precyzją jesteśmy przed meczem wskazać ognisko zapalne zagrożenia naszej bramki. Jak dla mnie Walter Mazzarii jest swego rodzaju cudotwórcą, który bez zasadniczych zmian niestety nie zdoła wynieść klubu na podium. I nie będzie miał prawa niczego sobie zarzucić. Obecnie bowiem prowadzi drużynę średniaków nad wyraz skutecznie. Żadna zmiana w trakcie meczu, żaden powrót po kontuzji nie powoduje u kibica jakim jestem przekonania, że pojawia się właściwy człowiek na właściwym miejscu. I nie jest to kwestia decyzji kadrowych, co zwyczajnie możliwości chwili obecnej.

Reasumując wywód, gdy opadną już emocje, a kurz wrzawy osiądzie na stopach, Eric Thohir „wyjdzie z worka” jak przysłowiowe szydło. Wszystko w Twoich rękach, kciuki trzyma umiarkowany optymista…

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna