Kryzysowy narzeczony - Erick T.

Inter Mediolan jest w kryzysie jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Nie jest to kryzys wyłącznie sportowy. W takim klub bywał często, zwłaszcza, ze oczekiwania przez lata stawiane piłkarzom były wysokie. Niemniej jednak zawsze następował sezon, mecz lub pojedynczy tryumf, który pozwalał na zaspokojenie namiastki sportowych ambicji i podreperował apetyt. Co się stało? Jak mogło się stać, to co nazywamy pyrrusowym zwycięstwem? Wyniesiona za Jose Mourinho na szczyt marka mediolańskiego Interu miała obowiązek wykorzystać swoje 5 minut, tym bardziej, że monopol na Serie A zapoczątkowany przez Roberto Manciniego było czuć nadal w atmosferze Giuseppe Meazza. Tymczasem droga w dół do dziś nie znalazła swojego końca. Klub dryfuje.

 Najtrudniejsze w takich sytuacjach jest zdanie sobie sprawy z okoliczności i charakterystyki miejsca, w którym upadły gigant wylądował. Na klubie żerują najgorsze zmory syndromu zwycięstwa. Pierwszą z nich jest brak ambicji. Dla wielu postaci, nie tylko z boiska zadanie zostało wykonanie w meczu z Bayernem na Santiago Bernabeu. Nie zadanie pojedyncze, jedno z wielu, ale zadanie ostateczne, wieńczące karierę. Problem w tym, że kariera trwa nadal, ponieważ wirus pazerności stał się drugą odsłoną pozwycięskich kataklizmów. Zachowania niektórych piłkarzy, jak chociażby Christiana Chivu przypominają atak hien na podstarzałego lwa. W myśl zasady „ile ugram, tyle moje”. Pośród całej rzeszy wiekowych piłkarzy jedynie Dejan Stankovic odszedł z klasą i monumentalną aurą mistrza. Podobnie uczynił Massimo Morattii, który zapewne z odległości inaczej spojrzy na klubowe otoczenie. Spojrzy okiem biznesmena. W końcu. I mam przeczucie, że w głębi serca MM odczuje zawód, jakiego przysparza rodzicom jedyny, od małego noszony na rękach syn, który w momencie próby zapomina  o tradycjach rodzicielskiego wychowania i staje się egoistycznym pasożytem. A może takie odczucie było przyczyna sprzedaży klubu?

Powszechnie używane w komentarzach określenie „betonu” najtrafniej oddaje kolejny efekt zwycięstwa. Sparaliżowani są działacze, kolejni trenerzy. Sparaliżowana jest struktura klubowej organizacji, która te same składniki odgrzewa w różnych garnkach. Danie główne nadal jest takie samo. Nimbem Interowskiej potęgi żyją już tylko starsi panowie odpowiedzialni za to i owo wewnątrz klubu, na tyle jednak mocni i liczni, by nie dać się odsunąć w cień. Ta aura mistrzów jest potrzebna tylko im, właśnie po to, by przetrwać jeszcze trochę. Bo kto inny zatrudni dyrektora sportowego, który w cv będzie miał wpisane, że zmarnował potrójna koronę? Chyba jedynie solidnie zadłużony przedsiębiorcą, chcący doprowadzić do bankructwa i wyłudzenia odszkodowania.

Eric Thohir kupił zgniłe jajo w złotej oprawie. Mam nadzieję, że zdaje sobie z tego sprawę. Zapowiedzi budowy stadionu miały sens w 2011roku, a nie w chwili obecnego kryzysu. Zadłużenie klubu to problem, z którego obecni piłkarze sportowym wynikiem Interu nie podniosą. Ponieważ ich to nie obchodzi, ponieważ im się nie chce, ponieważ jakoś to będzie, bo zawsze jakoś było. Nieliczna grupa „chcących” zostanie ostatecznie wciągnięta w betonowy krąg. To nowy prezes i nowy zarząd muszą znaleźć receptę. Biznesową, a nie jedynie marketingową (tą druga możną było znaleźć po triplecie w 2010r.). Cały ten szlam już spływa na głowę jednego człowieka. Jest nim Walter Mazzarri. Rok temu zapłacił za to Andrea Stramaccioni. Dlaczego nie płaci Branca? Dlaczego nie płaca piłkarze? Najłatwiej obciążyć ludzi z zewnątrz, tym bardziej, że tak naprawdę nie mają wsparcia w klubie. Stabilność? Pewność? Czas na budowę zespołu? Jawna kpina Drodzy Państwo!!

Eric Thohir jeśli chce cokolwiek ugrać musi podjąć moim zdaniem radykalne kroki. Pierwszy z nich, to uświadomienie sobie, że jest właścicielem staczającej się firmy i pora na restrukturyzację. W jaki sposób?

Po pierwsze przegląd zaplecza ludzkiego, czytelna i restrykcyjna weryfikacja kompetencji ludzi związanych z klubem. Od działaczy po piłkarzy. Należy podsumować i rozliczyć każdego za jego pracę. Do głosu powinny dojść argumenty nie tyle jakościowe (o jakiej w ogóle jakości mowa??) a czysto ilościowe, wyrażone cyfrą. Wiele osób powinno pożegnać się, w następnym kroku, z posadą czy kontraktem. W biznesie nie ma świętych krów. Kolejny punkt to twarda interakcja z piłkarzami, którzy pozostaną. Czystka wśród zardzewiałych, pazernych ogniw oraz przedstawienie strategii tym, dla których w piłkarskim życiu jest jeszcze coś do ugrania. Jesteśmy obecnie ligowym średniakiem, na chwilę obecną o rozgrywkach europejskich możemy myśleć jak o dużym sukcesie. Rewolucja nie nastąpi w jednym transferowym okienku, a nawet jeśli nieco odmieni sytuację w tabeli, będzie jedynie kołem ratunkowym dla owego betonu.

Pora zakręcić kurek z pieniędzmi, zakręcić kurek z marzeniami o stadionie i laurach, zakręcić historyczne hołdowanie upadłym mistrzom i zająć się pracą u podstaw opierając ją na ludziach z zewnątrz i na młodzieży. Niech to będzie Mazzarri (o ile nie jest za późno), niech to będzie ktokolwiek. Póki co, mam wrażenie, tracimy jedynie czas…

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna