Fatalny sezon Mazzarriego

Walter Mazzarri uciułał wprawdzie więcej punktów niż Andrea Stramaccioni czy trio Gasperini-Ranieri-Strama, ale od poprzednika warunki pracy miał o wiele bardziej komfortowe.

Andrea Stramaccioni w najgorszym od lat sezonie Interu zdobył ledwie 54 punkty, choć gwoli sprawiedliwości należy nadmienić, że Massimo Moratti kadrę mu sukcesywnie ogołacał. Sam trener w pewnym momencie musiał się mierzyć z plagą kontuzji tak okropną, że w klubowym szpitalu brakowało miejsca. W ataku zaś, na samej szpicy, z braku innych rozwiązań zdarzało się wystąpić Andrei Ranocchii.

Walter Mazzarri otrzymał przed sezonem wzmocnienia zgodne ze swoją wizją, choć nie na wszystkich pozycjach, na jakich by sobie tego życzył. Jednakże osiągnięty przez niego rezultat – pomimo postępu względem poprzedniego sezonu – jest rozczarowaniem. I suma zgromadzonych punktów stanowi tutaj problem stosunkowo najmniejszy. Najgorszy był - mimo wszystko - styl ich gromadzenia.

A raczej: brak stylu i ambicji

Inter Mazzarriego był być może Interem najbardziej pozbawionym wyrazu ze wszystkich jakie oglądaliśmy od czasu Jose Mourinho. Najbardziej przypominał w tym względzie zespół Beniteza. Bo nawet przygnębione ogólną sytuacją jedenastki Stramy, Leonardo czy Ranieriego były zdolne do szaleńczego gonienia wyniku czy dominowania nad przeciwnikiem, jeśli akurat zdarzył się ich dzień. Mazzarri nawet pokonując 7-0 ekipę Sassuolo przedstawił drużynę jakby zaskoczoną swoim rezultatem.

Być może ten właśnie element przełożył się na tragiczną więc serię remisów i punktów traconych w ostatnich minutach meczu. Inter potrafił wygrywać, gdy tak się akurat złożyło, dopisało szczęście, a jednostki błysnęły iskierką geniuszu. Taki Inter też już znamy, jakże odmienne są jednak genialne iskierki Zlatana Ibrahimovicia i Ricky’ego Alvareza.

Taktyka

Brak charakteru szedł w parze z brakiem ciekawych rozwiązań taktycznych. Walter Mazzarri jest fanatycznym wyznawcą taktyki, którą od lat w europejskiej piłce kompromituje Juventus (w tym sezonie zrobił to wyjątkowo spektakularnie). Nie ma w niej przyszłości, ale i z teraźniejszością bywa trudno. Mazzarri to trzeci trener po Gasperinim i Stramaccionim, który próbuje z Interem gry trójką środkowych obrońców. Co ciekawe, o wiele lepiej w tym ustawieniu prezentowała się ekipa Stramy, która przez długi czas notowała grając w ten sposób kolejne zwycięstwa, lecz sam młody trener, zapewne słusznie, nie widział przyszłości dla tego ustawienia.

Mazzarriego Inter w ustawieniu 3-5-1-1- i 3-5-2 nie porywał. Środkowi obrońcy, a było ich aż trzech, wcale nie stanowili monolitu nie do przejścia, a obaj skrzydłowi raczej mizernie wspierali ich w defensywnych staraniach. Gdyby nie kosmiczna momentami forma Samira Handanovicia, Inter mógłby stracić o wiele więcej bramek. Momentami trudno uwierzyć, że zespół – na papierze – znalazł się wśród defensywnych liderów ligi.

Transfery

Nie zanosi się też na to, by coś w tej materii uległo zmianie. Mazzarri w okienkach transferowych prosił przede wszystkim o skrzydłowych. Być może nie był do końca zadowolony z Jonathana i Nagatomo, którzy radzili sobie nad wyraz dobrze w ataku, ale zawodzili w staraniach defensywnych.

Niestety Danilo D’Ambrosio okazał się wzmocnieniem dość rozczarowującym. Inter pozyskał piłkarza za stosunkowo niewielką kwotę, jednak trudno ocenić go nawet jako wartościowego rezerwowego. Inter pozbył się Alvaro Pereiry, by Mazzarri mógł zastąpić go kolejnym przeciętniakiem.

Transfery zresztą okazały się jednym z głównych niewypałów trenera Interu. Mauro Icardiego upatrzył ponoć jeszcze Andrea Stramaccioni, ale to już były szkoleniowiec Napoli optował za Belfodilem. Zawodnik z Algierii okazał się wielką klapą, sam trener zadania mu zresztą nie ułatwiał. Poszedł więc udowadniać swoją wartość na wypożyczeniu, gdzie – jakkolwiek trudno w to uwierzyć – rozczarowywał nawet jeszcze bardziej.

Kolejnym wielkim transferem Mazzarriego był Hernanes. Biorąc pod uwagę, że był to jeden z droższych zakupów Interu od lat, aż strach wypowiadać na głos takie słowa… ale Brazylijczyk również okazał się rozczarowaniem. Do gry zespołu nie wniósł nowej jakości, jest cieniem samego siebie sprzed lat, a na dodatek czasu na zaprezentowanie umiejętności też nie zostało mu już wiele, gdyż drogi pomocnik dobija powoli do trzydziestki.

Trudno ocenić odpowiedzialność Mazzarriego przy transferach Andreolliego czy wypożyczeniu Wallace’a, ale obaj piłkarze nie zyskali aprobaty samego trenera i kibiców. Wiele wątpliwości budzi też Ruben Botta, o którym pomimo kilku występów w pierwszym składzie (w których – umówmy się – nie czarował) wiele nie wiemy. Tak naprawdę najbardziej udanymi transferami okazali się Hugo Campagnaro (którego Inter zakontraktował jednak na długo przed Mazzarrim) i Rolando. Również w przypadku ostatniego zastanawia na ile zadziałał instynkt samego trenera, bo w czasie wspólnej przygody w Napoli Włoch nie darzył obrońcy przesadnym uznaniem.

Swego rodzaju niewiadomą jest też wciąż Saphir Taider – kolejny z pomysłów Mazzarriego, a to dlatego, że trenera charakteryzowała niepokojąca…

Polityka kadrowa

Walter Mazzarri, przez kibiców pieszczotliwie nazywany „Betonem”, w pełni zasłużył sobie na słowa krytyki, gdyż w przeciwieństwie do swojego poprzednika sprawiał wrażenie człowieka, który niemal nie wyciągał wniosków. Przy swoich założeniach potrafił się upierać nawet wtedy, gdy było oczywistym, że nie zdają egzaminu i nawet klubowy kucharz wykrzykiwał o potrzebie dokonania zmian na murawie.

I tak oto – oddając co cesarskie – Jonathan i Alvarez zostali stworzeni przez Mazzarriego na nowo. Obaj piłkarze nigdy nie grali tak dobrze, jak za nowego trenera i chwała mu za to. Odrestaurował też nieco Estebana Cambiasso, którego po wszystkim bezceremonialnie rzucił i uznał, że czas na zakończenie wspólnej przygody. Swoją wysoką dyspozycję utrzymali też Palacio, Handanović i Nagatomo, od kilku sezonów jedyne iskierki nadziei i waleczności w klubie. Mazzarri próbował okiełznać i uczynić Guarina jeszcze lepszym piłkarzem, ale chyba tylko go popsuł, ze średniaka z przebłyskami geniuszu zrobił najpierw słabiaka z przebłyskami geniuszu, a potem regularnego ławkowicza.

Zmiana ta zresztą była trochę niedorzeczna, bo Guarin trafił na ławkę, by grać mógł młody talent – Mateo Kovacić. Tajemnicą Poliszynela jest, że grę młodego Kovacicia (jak również Icardiego) wymusił Prezydent klubu, Erick Thohir. W Interze sytuacja, w której to prezes dyktuje jedenastkę, jest mimo wszystko zjawiskiem dość nietypowym. Co ciekawe jednak obaj młodzi zawodnicy nie zawiedli po tym, jak (być może zmuszony) trener zaczął na nich stawiać.

Nie można jednak zapominać o tym, że generalnie pomysły dotyczące obsady środka pomocy pozostawiały wiele do życzenia. Za dobre mecze Mazzarri nagradzał piłkarzy ławką, a jakby upokorzenia było nie dość, zamieniał ich Zdravko Kuzmanoviciem, który jest największą łamagą jaką mogliśmy oglądać w barwach Interu od wielu lat. Za Szwajcarem nie przemawiają statystyki, umiejętności, rezultaty. Takich fantazji Mazzarri miał zresztą kilka.

Po tym jak zażądał w klubie Hernanesa, upierał się przy tym, by Brazylijczyk grał za wszelką cenę. I choć miał przebłyski swojej klasy, to jednak blokował miejsce dla lepiej dysponowanego Guarina czy Alvareza, który wprawdzie obniżył loty, ale jednak po kontuzji nie dostał nawet poważnej szansy na pokazanie tego, co potrafi. I tak oto najlepiej asystujący gracz Interu i lider zespołu w rundzie jesiennej, bez słowa wyjaśnienia, bezceremonialnie został zepchnięty na drugi plan.

Niekonsekwencja, absurdalne decyzje, karanie zawodników za dobre mecze i wynagradzanie pozbawionego wszelkich talentów Kuzmanovicia zapewne nie wpływały pozytywnie na morale w szatni. A sam Mazzarri?

Konferencje prasowe

Mazzarri na samym tylko początku swojej przygody z klubem wydawał się właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Miał wizję, wierzył w nią, przegrał prawie wszystkie sparingi, ale dało się odczuć, że ten klub zmierza w pewnym nakreślonym przez niego kierunku. Te konferencje były zresztą przyjemnością, bo pierwszy raz od czasu Mourinho ktoś mówił, że czarne jest czarne, a białe jest białe.

Coś jednak zmieniło się w połowie sezonu, po serii gorszych wyników. Ten doświadczony i opanowany trener zaczął zachowywać się jak marnej klasy polityk uciekając w absurdalne wymówki, w które nie wierzyli nawet jego piłkarze. Trener, który traci zaufanie szatni traci rację bytu. Chyba, że pozbędzie się liderów tej szatni.

Co dalej z Mazzarrim?

Mazzarri osiągnął z klubem lepszy wynik niż poprzednik, być może na miarę jego możliwości, ale znacznie poniżej ambicji. Stał się jednak człowiekiem niewiarygodnym jako trener, a także nie rokującym nadziei na przyszłość. Utracił wizję i miłuje bez wzajemności archaiczne rozwiązania taktyczne, zaś ogrywanie utalentowanych juniorów (będących zarazem największymi obecnie gwiazdami klubu) musi wymuszać na nim Prezydent. To rozwiązanie nie budzi nadziei.

Z drugiej strony zwalnianie trenerów rok po roku, sezon po sezonie to też droga, która Inter od lat zawodzi. Mazzarri ma przed sobą przynajmniej jeszcze jeden rok. Być może jeszcze przed podpisaniem kontraktu ostrzegał Prezydentów, że potrzebuje więcej czasu, by przywrócić Interowi przynajmniej upragnioną Ligę Mistrzów.

Nie wydaje się człowiekiem odpowiednim do tego zadania, więc pozostaje mieć nadzieję, że albo bardzo mylimy się w jego ocenie, za którą nie przemawia wiele pozytywów, albo też zagra sezon na tyle zły, by odejść w zasłużonej niesławie i zarazem na tyle dobry, by ta niesława nie okryła przy okazji klubu i jego piłkarzy.

Jakub Kralka 

Źródło: inf. własna