Wolni w niewoli

Partia szachów rozgrywana przez zarząd Interu Mediolan stanęła w martwym punkcie.  Brak figur atutowych i stosunkowo niewielkie pole manewru w ograniczonej płaszczyźnie. Próżno szukać przewagi nad konkurencją. Zapasy są na wyczerpaniu, a reguły tej gry zabraniają posiłkowania się z zewnątrz. Biegnie tylko czas...

Najpierw trzeba zrozumieć

Zasadą promowania jakiejkolwiek marki handlowej jest konieczność zainwestowania w nią środków. Produkt promowany powinien być podany odbiorcom w sposób interesujący, rozbudzając pozytywne emocje i zachęcać do identyfikowania się z nim. W sporcie wszyscy, albo znamienita większość identyfikuje się ze zwycięzcami.

Czarna passa naszego klubu trwa w najlepsze i już chyba mało kto wierzy w sukces sportowy w bieżacym sezonie. Same słowo sukces pozwala już na grę naszych piłkarzy patrzeć przez palce. Do niedawna sukcesem na miarę możliwości miał być awans do Ligi Mistrzów, dziś sukcesem będzie miejsce w pierwszej piątce. Nie widać motywacji, zaangażowania. Nie widać logiki ani progresu. Drużyna jest nijaka, nijako gra i nie ma żadnego zespołowego argumentu, którym mogłaby imponować rywalom. W powietrzu nie czuć nacisku czy presji na wynik.

Łatwo ganić Morattiego za nieudolność działań marketingowch i zaprzepaszczenie szansy na efektywne wykorzystanie sukcesu z 2010r. Moratti przez dłuższą chwilę przestał być biznesmenem, a zaczął być chłopcem, który zachłysnął się spełnionym właśnie marzeniem. Taki już był.

Zbudował jednak otoczkę, która wielu kibicom pomagała identyfikować się z klubem czy marką. Być może staliśmy już na palcach, ale głowa zawsze była nad poziomem wody. Dziś zrozumieć trzeba sam początek, który warunkuje, że bez sukcesu sportowego nie będzie mowy o promowaniu marki Interu i zarabianiu na jego wizerunku. Sam azymut Dalekiego Wschodu nie daje gwarancji powodzenia. Nawet w dalekiej Indonezji Inter, po otwarciu pierwszej lepszej strony sportowej, zajmuje w tabeli odległe miejsce.

Mentalność Europejczyka także kieruje się w stronę zwycięzców. Zawsze mogłem zapytać znajomych czyją koszulkę Interu chcieliby mieć w swojej kolekcji. I zawsze mogłem usłyszeć odpowiedź. Dziś o nią trudno.

Poświęcenie

Wytrawny szachista nie waha się ponosić pewnych ofiar dla dobra całości. Musi mieć pomysł na to, by ofiara się zwróciła. Najważniejsze jednak to zmieścić się w wyznaczonym czasie, inaczej poświęcenie jest bezsensowne.

Zastanawiając się nad kontraktem Waltera Mazzariego, klauzulach dotyczących jego ewentualnego przedwczesnego odejścia musimy poza sferą kosztową brać pod uwagę czas, jaki tracimy. Kluczem jest rozwój, progres. A odpowiedź powinna być zerojedynkowa. Dno z którego za rok czy dwa będziemy się podnosić może być znacznie głębsze, jeżeli dziś reakcja klubu będzie opóźniona czy niewłaściwa. Trudniej będzie o dobry transfer, trudniej będzie zatrzymać najlepszych zawodników (Handa, Kovacic), trudniej przyciągnąć kibiców czy inwestorów. Bóstwo Thohirowego grosza może zmienić wiele, ale nie wszystko.

Znęcanie się nad „konsekwencją” trenera w doborze taktyki to tylko objaw choroby toczącej Inter. Cierpimy na wysokie ambicje i brak pracy u podstaw. Cierpimy na wysokie mniemanie i skostniałe struktury zabijające utalentowaną młodzież. Nikt nie potrafi dostrzec tego, że końcowy sukces wymaga poświęcenia właśnie.

Impas

Słowo klucz. Jak bardzo musi boleć upokorzenie by docenić walor godności? Inter Mediolan to wielka machina, która wymaga renowacji od zaraz. Uciekający czas jedynie pogłebia kryzys, sprawiając, że części do wymiany przybywa. Póki co i tak „jedziemy” na dużym farcie,a jak zbawienia mamy szukać w powracających kontuzjowanych to uchowaj Boże..

Impas trwa. Pytanie czy nad nim zapanujemy, gdy już się obudzimy. Być może koszty w pierwszym roku walki z nim przerażają Thohira i chce je rozłożyć w czasie. Ale czy faktycznie stać go na to, by póżniej, w sytuacji gdy kryzys będzie głębszy, podźwignąć klub?

Jeśli tak to czapki z głów. Jeśli to, to nie wybaczę mu obecnego sezonu (zupełnie jak Moratti?).

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna