Mitomanom dziękujemy

Inter poprzez swoje wyniki i postawę w ostatnich spotkań dotarł w końcu do granicy tolerancji. Czara goryczy zalała najbardziej zagorzałych kibiców, wprawiając w oburzenie także Erica Thohira i zarząd klubu. Dziś już nikt nie toczy medialnych podchodów, budujących morale i zakłamujących rzeczywistość. Obwieszczenie wszem i wobec, że jest źle jak nigdy dotąd nie bywało, to pierwsza zdrowa reakcja od dłuższego czasu.

Naszym gwiazdom korona z głowy nie spadła, a dodatkowy trening stanowił jasny sygnał, że miarka się przebrała. Jak nisko trzeba była upaść, żeby odnieść się do idei i godności piłkarza, reprezentującego czarnoniebieskie barwy?  Pozostaje mieć nadzieje, że te odwołania, nawet bezosobowe zmuszą opornych do solidnej pracy. Kibice są w stanie wybaczyć wiele, jak robili to przez lata. Nie wybaczają jednak braku zaangażowania. Ot, takie minimum. Sito wymagań powinno zatem przynieść pewne efekty i w sposób naturalny wyselekcjonować nasze ludzkie zasoby.

Wstrząs ostatnich dni nadał sens kolejnym meczom sezonu. Obawiałem się, że brak ruchu ze strony władz zmieni resztę sezonu w oczekiwanie na transferowe okno i sprowadzenie wyników do bezpośredniego powiązania z gotówką wyłożoną na zakupy. Pewne wypowiedzi były bezsensowne. „Latem 6-7 piłkarzy i gramy o LM”. A co z resztą sezonu? Koniec i to marny?

Obecnie klub powinien pracować nad kilkoma aspektami. Część z nich już miał wypracowane, ale je utracił. Niektóre będą nowością, bo wynikają z ewolucji mediów, filozofii zarządzania klubami i wpisania klubu  jako elementarnego dobra wspólnego  zarządu, piłkarzy, ale i kibiców.

Po pierwsze klub musi na nowo nauczyć się rozmawiać z kibicami. Ostatnimi czasy ten dialog był zakłamany i sprowadzał się do mydlenia oczu bieżącą sytuacją. Nikt nie chciał oficjalnie obwieszczać kryzysu czy zapaści, ale pewne przekoloryzowania stawały się już groteskowe i godziły w inteligencję przeciętnego kibica. Brakowało nie tylko słów ale i gestów, które czasami są bardziej wymowne i przypominają, że klęski także pomagają się jednoczyć. Motywacja mylona była z manipulacją, a momentami zahaczała o fantastykę.

Po drugie klub musi na nowo zachęcić kibiców do przychodzenia na stadion i oglądania spotkań Interu. Skutecznie nadszarpnięta cierpliwość osiągnęła w wielu przypadkach stan obojętności.  Bezbarwność , brak pomysłu i zaangażowania skutecznie obrzydzały oglądanie futbolu w wykonaniu Interu. Okazją do takiego impulsu mogą być nadchodzące derby. W bieżącym sezonie na więcej potencjalnych „smaczków” już raczej się nie zanosi.  Marka miała się rozwijać, zdobywać nowe rynki, a tymczasem okazuje się, że musi walczyć o utrzymanie się na powierzchni. Przykre ale prawdziwe.

Ostatnim celem, o którym chcę wspomnieć jest konieczność odzyskania zaufania do piłkarzy. Rozmowy o nowych kontraktach, podwyżkach czy aktywność medialna niektórych piłkarzy nie stanowią dobrego tła do jego odbudowy.  Trzeba zagryźć zęby i szczerze rozmówić się ze sobą i kibicami, bez których klub nie ma prawdziwej i ambitnej  racji bytu we współczesnym świecie. Do spijania blasku chętnych nie brakuje, ale gdy pora by ktoś zszedł z piedestału, uderzył się w pierś i okazał zwykły ludzki odruch skruchy, próżno szukać chętnych. Jednym z nielicznych stał się Mancini, za co mu dziękuję i dlatego pominę w tym tekście kwestie dotyczące taktyki, itd. Poszukajmy liderów z krwi i kości, szczerych do bólu i charakternych. Nie tak dawno przecież  oglądaliśmy ich na naszym boisku.. Jak to mawia klasyk- tylko prawda nas wyzwoli.

Źródło: inf.własna