Mali Giganci

Jak to się dzieje, że mimo upływu lat Inter nieuchronnie zmierza w złym kierunku, przynosząc rozczarowania i kompromitacje raz za razem? Samonakręcająca się spirala pochłonęła już wielu trenerów a niejednemu z zawodników przysporzyła łatkę piłkarza, który po przyjściu do naszej drużyny najzwyczajniej w świecie przestał grać. Inter Mediolan jest jak kasyno, które ogrywa wszystkich, a najbardziej ślepo inwestujących swój czas kibiców. Do klubu nie chcą przychodzić trenerzy o uznanej renomie, bo mają zbyt wiele do stracenia, a historia i statystyki pokazują, że z Interem można tylko przegrać.

Guliwer niskiego wzrostu

Ślepe powtarzanie, że jesteśmy uznaną marką europejską jest już tak dalece nieskromne co komiczne. Zostaliśmy z naszą mentalnością w epoce, kiedy na nazwę klubu z Włoch czy Hiszpanii rywalom paraliżowało nogi i mecz wygrywał się sam. Nowe pokolenia piłkarzy, nawet juniorów to osoby bez kompleksów, z budowaną od małego ambicją i poczuciem, że nic stracić nie mogą. Współczesny rynek stawia na przebojowość, bo nawet jeżeli jest ona krótkotrwała, to jest wystarczająca by zostać zauważoną. A o to przecież chodzi. Zapatrzeni we własne barwy i chyba we własne konta zawodnicy Interu nie dają z siebie w tej rzeczywistości zbyt wiele. To oczywiste. Zmiana zarządu powinna ten problem rozwiązać, a niestety on trwa i trwać będzie dopóki jednoznacznie i szczerze nie przyjmiemy do wiadomości, że stoczyliśmy się w nijakość i od głębokich podstaw należy rozpocząć sanację. Tymczasem przyzwolenie na odpuszczanie kryzys ten pogłębia, a argument, że Chińczyków na to najwyraźniej stać to legenda dla zarobkowiczów i tyle. Jakim prawem przyzwalamy na odpuszczanie meczu w europejskich pucharach skoro udział w nich był naszym celem numer jeden zeszłego sezonu? Jak możemy stawiać się w roli faworyta z kimkolwiek skoro bilans naszych ostatnich 10 spotkań jest wręcz wstydliwy? Nie potrzebujemy zgrania? Czy liczymy, że odpoczniemy i zabiegamy Juventus Turyn w niedzielnym spotkaniu? Przerastają nas liliputy, a my nadal tego nie widzimy.

Mesjaszu przyjdź

Kolejna trauma na jaką cierpimy dotyczy poszukiwań rozwiązań rodem z gry komputerowej. Wierzymy, że kupimy. A tu niestety. Zbawca de Boer, zbawca Barbosa, zbawca Banega, a piekło jak było tak jest. Kiedy ktoś wreszcie przejrzy na oczy i zobaczy, że powrót do walki o cokolwiek rozpoczyna się od dodatkowego okrążenia na treningu wszystkich naszych gwiazd. Trenerzy wydają się być uwikłani w jakieś niejasne stosunki z zarządem, który z kolei też nie potrafi jasno sprecyzować czego oczekuje. Polityka miesza się z szatnią, każdy z odchodzących trenerów czyni to w niesławie, a klub jako pracodawca zraża do siebie coraz większą rzeszę osób.  Rewolucje na kilka dni przed pierwszą kolejką, transferowy wir, który zmieść może wszystkich, a w mianowniku niewątpliwe stawianie na piedestale marki Interu. Nie tędy droga. Czy ktoś szanuje 68tyś kibiców, którzy wybierają się na mecz z Juventusem? Czy ten szacunek ma przejawić się tylko w tym, że wyjdziemy pierwszym zespołem na murawę? Na ile cień Simeone sprawia, że praca de Boera jeszcze przed startem nosi miano bezsensownej? Inter miał być szalony na boisku, a nie poza nim. Zarządzanie woła o pomstę, nie widać w nim ikry sportowej zażartości, a po brudnym stole wala się gotówka, która jakoś dziwnym trafem swej roli nie spełnia.

Do optymistów

Są tacy? Miarą kibicowania nie jest ślepa wiara, a rzetelna ocena stanu faktycznego, której celem jest wypunktowanie bolączek i ich eliminacja. Najgorsze to być obojętnym, albo nauczać niemowy recytowania wierszy. W żadnym z dotychczasowych spotkań nie sprawdziliśmy się jako faworyt, a takiego wstępnego rozkładu notowań niedługo już nie uświadczymy wcale. Jak w każdym korpo to klient może zwolnić prezesa tak i tutaj potrzebny jest mocny krytyczny impuls od kibiców. Bo z wiary już nasz okradli. Czyż nie?

Liga Europy i Liga Mistrzów

Europejskie puchary nie służą temu, żeby odpuszczać mecze z potencjalnie słabszym rywalem (obiektywnie potencjalnie słabszych rywali nie mamy zbyt wielu). Kto twierdzi inaczej niech przypomni sobie tęsknotę sprzed kilku sezonów, jaką wyrażaliśmy za Europą. Jak klubowi aspirującemu do wielkich rzeczy może kiełkować w głowie taka myśl? Wniosek z wczorajszego meczu jest przykry. Nie potrafimy oszacować swojej siły lub też dalece mijamy się z prawdą, dlatego w każdym meczu, z każdym przeciwnikiem musimy grać wszystkim o wszystko. W przeciwnym razie przyzwyczajmy się do słowa kompromitacja.

Sebastian Miakinik

Źródło: inf.własna