Replay, czyli czego oko zobaczyć nie chciało

Korupcja w piłce nożnej to zjawisko tak stare jak ona sama. Proceder jest o tyle specyficzny, że ustalenia spod zielonego stolika muszą się jeszcze urzeczywistnić na oczach tysięcy czy niekiedy milionów obserwatorów. Co dziwne, nie stanowi to większego problemu. Każdy z nas jest w stanie przytoczyć kilka spotkań, których losy rozstrzygały się w podejrzanych okolicznościach i w oparciu o decyzje obarczone dużą dozą kontrowersji. Korzystając z przerwy reprezentacyjnej chciałbym poznać Wasze spojrzenie na kwestię  video powtórek i ewolucji przepisów w tym zakresie.

Tradycja ponad wszystko

UEFA, czyli funkcjonująca od 15 czerwca 1954r międzynarodowa organizacja pozarządowa skupiająca przeszło 55 federacji narodowych nie ma zbyt pochlebnej opinii. Z założenia swojej misji winna ona kształtować wizerunek futbolu jako dyscypliny, która łączy zdrową rywalizację sportową, buduje szacunek dla tolerancji i uczciwości. W rzeczywistości szereg kontrowersji budzi owiane niesławą FPP, którego założenia nie przyczyniają się do niwelowania różnic wynikających z potencjału finansowego poszczególnych lig i klubów, tak jak brzmiały pierwotne deklaracje. Innym zarzutem, o dość twardych podwalinach jest archaizm w dziedzinie zmian przepisów, zwłaszcza tych dotyczących sędziowania czy też odtwarzania sytuacji spornych. Mity romantycznej wizji futbolu przytaczane są dość często przez działaczy i futbolowych hierarchów. W niedawno opublikowanym wywiadzie Michał Listkiewicz podkreślał, że dla niego ważny jest futbol, jako dziedzina wzbudzająca emocje, dyskusje o kontrowersjach, błędach itp.  Ale czy naprawdę o to chodzi?

Rewolucją w archaicznej strukturze prawnej dotyczącej arbitrażu stało się wprowadzenie sędziów bramkowych. W swoim dawnym artykule pt. „Kat czy rozjemca” zastanawiałem się szerzej nad rolą arbitra i narzędzi jakimi dysponuje. Ludzkie sędziowskie oko zostało zwielokrotnione, co jednak nie umniejsza porcji błędów i kontrowersji. Technologia GOLLINE weryfikuje konkretne sytuacje, ale na ile ma ona znaczenie w obliczu kontrowersyjnych rzutów karnych bądź ich braku?

Romantyczni bankierzy

W ogniu walki, emocji, niesubiektywnej i ważnej dla każdego kibica zapominamy, że gra o idzie o pieniądze. Wielkie pieniądze. Remontada Barcelony z  ostatniej rundy Ligi Mistrzów rośnie do miana historycznej, doniosłej i niezwykłej, a gdzieś w zaciszu sędzia spotkania zostaje ukarany za wypaczenia w kilku, kilkunastu sytuacjach. Niesportowe zachowanie bywa piętnowane po spotkaniach, na podstawie nagrań czy zeznań obserwatorów.  Do takich sytuacji UEFA wraca chętnie. Kary są indywidualne, nie mają jednak najmniejszego przełożenia na wynik. Być może warto zadać sobie pytania, co w dobie współczesnego futbolu jest największym przekleństwem i niegodnym sportowca zachowaniem. Rasizm? Brutalność? A może jednak symulowanie, które jest oszustwem jawnym i perfidnym, pozbawionym wszelkiej moralności?  Za każdą decyzją arbitra, narażonego na wszystkie te zmory stoi ogromna kasa i trzeba mieć tego świadomość na każdym etapie oceny.

Sytuacja w której profesjonalny zawodnik dowiaduje się, że sędzia za pochopną, nieuargumentowaną decyzję otrzymał od federacji karę finansową, został zawieszony czy zdegradowany to kropla miodu w beczce dziegciu, jeżeli nie ma ona odzwierciedlenia w wyniku. UEFA staje w rozkroku i trwoni zaufanie do swej obiektywności, a młodzieżowe szkółki zamiast uczyć twardej męskiej walki szkolą kandydatów na piłkarzy z teatralnych upadków i sztuki wywierania presji. Liczy się wynik i stojąca za nim kasa.

Instrumentalizm rodzący nadużycia

Przepisowy rozkrok, półśrodki i brak konsekwencji prowadzi nader często do nadużyć i oszustw. Techniki odtwarzania sytuacji spornych nie przeszkadzają ani w siatkówce ani w tenisie ziemnym. Z UEFĄ im jednak nie po drodze. Czasem na wdrożenie rygorystycznych zmian w systemie oceny stał się dla mnie incydent z 2010roku kiedy to Sergio Busquets wykluczył  z gry Thiago Mottę i bezczelnie arogancko zerkał na decyzję arbitra kompromitując się przed światową widownią oglądającą rewanżowe spotkanie na Nou Camp. Jestem fanem Interu, wiec ta sytuacja zabolała mnie szczególnie i do dziś Sergio jest dla mnie postacią obrzydzającą wizerunek klubu z Katalonii. Będąc świadomym, że także w Interze nie ma świętych oddaję pod dyskusję temat odtwarzania, tego co niesportowe, a o sportowym rozstrzygnięciu decyduje. Być może nie byłoby w historii światowej piłki „ręki Boga”, ale na Boga… byłaby sprawiedliwość.

                                                                                                                          Sebastian Miakinik

Źródło: Informacja własna