K2 dla Interu

K2 dla Polaków i Liga Mistrzów dla Interu to dwa sportowe cele za które w tym sezonie trzymam kciuki. O ile pierwsze z tych wydarzeń ma wymiar epicki i będzie historycznie doniosłym sukcesem, o tyle awans do fazy grupowej europejskich klubowych rozgrywek najwyższego szczebla wydaje się dla Interu obowiązkiem. Niemniej jednak z naszą rzetelnością w wywiązywaniu się z podstawowych zadań w ostatnich latach bywało wręcz nagannie, dlatego wiele luźnych skojarzeń pozwala mi połączyć te sportowe ambicje wspólnym mianownikiem.

W pierwszym zdaniu, jak to zwykle bywa, należy zwrócić uwagę na tło historyczne. Himalaizm zimowy zainaugurowali właśnie Polacy, którzy zimą 1980 roku po raz pierwszy zdobyli Mount Everest. Rozpoczęła się epoka eksploracji najwyższych szczytów ziemi w najmniej sprzyjających warunkach. K2 jako ostatni niezdobyty zimą ośmiotysięcznik w przypadku zwieńczenia wyprawy Krzysztofa Wielickiego sukcesem, taką epokę by zamknął, spinając dziejową klamrą dokonania naszych rodaków. Powrót Interu Mediolan do Ligi Mistrzów również zakończyłby pewien czasookres. Niechlubny i taki, który najchętniej zepchnąłbym w przepaść pamięci. Ostatni raz w Lidze Mistrzów Inter zagrał w 2011 roku, odpadając w 1/8 finału z Olympique Marsylia. Kolejne piłkarskie lata bezwzględnie trzeba nazwać bolesnym upadkiem ze szczytu, a nieobecność wśród klubowych elit mianem czarnej epoki. Długo czekamy, żeby ten rozdział zamknąć.

Winter (Inter) is coming. W obu przypadkach kluczowe jest przygotowanie do przetrwania zimy i dobra aklimatyzacja wysokościowa. Niebiesko-czarni piłkarze bez względu na styl gry powinni na stałe zagościć w górnej części tabeli, tym bardziej, że regulamin kwalifikacyjny pozwala na bezpośredni udział w fazie grupowej pierwszej czwórce Serie A. Inter nauczył mnie w ostatnich latach… rezygnacji z bycia wybrednym odnośnie stylu i sposobu gry. Nie oczekuję pięknego i szybkiego samochodu w wyścigu po awans. Interesuje mnie już tylko efekt końcowy. Na wypracowanie detali, upiększanie karoserii i całościowy zewnętrzny tunning przyjdzie jeszcze czas. Również nasi alpiniści mogą okupować szczyt 2-3 miesiące, byleby finalnie zrealizowali swój plan. Zrezygnujmy z porównań z innymi zespołami i skupmy się na tym najważniejszym wskaźniku, jakim jest wysokość w końcowym rozliczeniu. Kluczowa jest determinacja i to, by inni bez względu na jakość naszego sprzętu oglądali nasze plecy.

Przeglądając doniesienia z przygotowań do wyjazdu w pakistańską część Karakorum natrafiłem na inspirującą wypowiedź Krzysztofa Wielickiego, odnoszącą się do kontekstu przyszłości himalaizmu po ewentualnym zdobyciu K2 i zamknięciu tej epoki z pierwszego akapitu. Pan Wielicki wskazał, że niestety współcześnie większość sportów zespołowych (w tym także alpinizm) zmierza do personifikacji dokonań. Drużynowe osiągnięcia zdają się być przyćmiewane czy marginalizowane przez indywidualności, a należy zauważyć, że sukces ma wielu ojców. W Interze od zawsze istnieje grupa piłkarzy wyklętych i tych już prawie świętych. Zarówno Spalletti jak i jego poprzednicy muszą współpracować z wszystkimi, a budowa team spirit stanowi niezwykle ważne zadanie. Trener to człowiek, który poza rozwojem drużyny jako konstrukcji winien budować indywidualne umiejętności każdego z piłkarzy. Doceniać wkład w zespół, także ten pozameczowy. Być może dlatego, że jest on trudniejszy, bo wymaga osobowości, pokory i zaangażowania we wspólny cel. Trener jak kierownik wyprawy nie skreśla nikogo, bo nie zna dnia ani godziny, kiedy cały ciężar sukcesu zawiśnie na barkach najsłabszego ogniwa. Jak każdy miewam sporą ochotę na hejt, ale właśnie przed tą trudną zimą zależy mi, by częściej siać wsparcie..

Kluczowym słowem łączącym dwie eskapady jest szaleństwo. Różne jego odmiany w wykonaniu Interu mieliśmy okazję poznać. Pewne jest to, że swoje sukcesy poza kluczowym przygotowaniem fizycznym, motorycznym, taktycznym itd., sportowcy budują na entuzjazmie. Pamiętamy zwycięskie serie Piolego czy Manciniego. Wiemy, że Inter potrafi porwać, zagłębić się w samo napędzeniu i wykrzesać silne emocje. Klub stać na tyle samo dobrego i fantastycznego, co złego i niewyobrażalnego. Pomóżmy zbudować entuzjazm i dajmy się ponieść fali wznoszącej. Być może na koniec sezonu nasz wspólnie założony szczyt nie będzie taki odległy. Wówczas kolor lin i wielkość plecaka będą bez znaczenia.

 

                                                                                                                              Sebastian Miakinik

Źródło: Informacja własna