Inter po 10 kolejkach

Za nami 10. kolejek sezonu 2017/18 w Serie A. Możemy już zatem spokojnie dokonać pierwszych podsumowań i pokusić się o ocenę, na co stać poszczególne ekipy, a w szczególności Inter, w perspektywie całego sezonu.

Jeśli chodzi o dotychczasowe dokonania, najwyżej ocenić należy oczywiście Napoli, będące (obok Juventusu) najpoważniejszym kandydatem do Scudetto w tym sezonie. Piłkarze z Neapolu nie tylko wygrali prawie wszystkie dotychczasowe mecze, ale imponują także polotem i dynamiką w akcjach ofensywnych, jak i solidnością w grze obronnej. Niewiele gorzej na tle podopiecznych Maurizio Sarriego wyglądają piłkarze Nerazzurrich. Drużynie z włoskiej stolicy mody brakuje jeszcze wprawdzie stabilizacji formy, ich gra jest często zbyt chimeryczna, ale w chwilach, gdy pokazują 100% swoich możliwości, potrafią całkowicie zdominować nawet solidnych rywali, jak Fiorentinę, Romę, czy Sampdorię. Piłkarze Spalettiego wyraźnie bardziej mobilizują się zresztą na mecze z silniejszymi przeciwnikami, za bardzo oddając pola teoretycznym outsiderom, jak Benevento, Crotone, czy SPAL. Do gry Interu jednak jeszcze wrócimy.

Nie mniej ciekawie wygląda sytuacja z pozostałymi ekipami wymienianymi w gronie faworytów trwającego sezonu, choćby w przypadku aktualnego mistrza Italii, czy naszego rywala zza miedzy. Języczkiem u wagi w przypadku tych dwóch klubów wydaje się być przedsezonowy transfer Leonardo Bonucciego do Rossonerich. Jeden z głównych architektów perfekcyjnej gry defensywnej Starej Damy w minionych sezonach miał być zbawcą Milanu, a jego transfer wywołał zarówno zrozumiałą, jak i ogromną ekscytację w gronie sympatyków słabszej z mediolańskich drużyn. W rzeczywistości okazało się, że 30-letni stoper ani nie zbawił (przynajmniej na razie i delikatnie mówiąc) gry obronnej Milanu, a dodatkowo cała gra Juventusu uległa wyraźnemu regresowi. Dość powiedzieć, że Juve traci statystycznie bramkę w praktycznie każdym meczu w tym sezonie. Nie odbija się to wprawdzie (jeszcze?) na wynikach, ale to głównie dzięki doskonałej (najlepszej w lidze) ofensywie - Juve strzela najwięcej bramek w Serie A. Dużo gorzej rzecz ma się u naszych sąsiadów. Milan miał po imponującym mercato z miejsca stać się faworytem do walki o czołowe miejsca w lidze, w rzeczywistości jednak na efekty przedsezonowych zakupów (jeśli przyjdą) będzie trzeba trochę zaczekać, czego spodziewali się zresztą co bardziej trzeźwo myślący fani Rossonerich.

Do szerokiego grona faworytów zaliczyć należy jeszcze oba kluby ze stolicy Italii. Roma od lat się do nich zalicza i w tym sezonie nic nie powinno się w tej materii zmienić - Giallorossi praktycznie utrzymali skład z poprzedniego sezonu i poza porażkami z najlepszymi w tym sezonie, jak do tej pory, Interem i Napoli, wygrali wszystkie pozostałe mecze tracąc w nich zaledwie pięć bramek, z czego cztery właśnie z wymienioną dwójką. Bardziej zaskakująca (choć bez przesady) może być postawa Lazio, które również wygrało do tej pory prawie wszystkie mecze, prezentując w większości z nich bardzo wysoki poziom.

Wróćmy jednak do niewątpliwie najbardziej nas interesującego Interu. Wielu kibiców twierdzi, że wyniki Nerazurrich wyglądają o wiele lepiej niż gra, dlatego nie należy się zbytnio ekscytować aktualną pozycją w tabeli i nieco ochłonąć w kontekście ocen, na co tak naprawdę stać aktualnych władców Mediolanu. Ja uważam dokładnie odwrotnie - wyniki, owszem, są imponujące, ale wiele meczów żołnierze Spalettiego powinni byli wygrać w o wiele bardziej okazałych rozmiarach, niż miało to miejsce w rzeczywistości. Głównym problemem Icardiego i jego kolegów jest zbyt częste przechodzenie w "tryb ekonomiczny". Wygląda to czasami tak, jakby Interiści mieli "dostępne" tylko dwa tryby - albo całkowicie zdominować rywala urządzając mu permanentny nalot dywanowy albo równie całkowicie oddać mu inicjatywę, parkując autobus ze spuszczonym powietrzem z wszystkich kół we własnym polu karnym. Nie potrafią natomiast spokojnie kontrolować gry przy dobrym wyniku, nie zmuszając do wysiłku Samira Handanovicia, ani też nie forsując specjalnie tempa. Chyba jedynym takim względnie wyrównanym spotkaniem przez cały czas gry była potyczka z Napoli, które miało wprawdzie optyczną przewagę i kilka dobrych sytuacji do strzelenia gola, ale też Inter potrafił wyprowadzić kilka groźnych kontr, a podopieczni Maurizio Sarriego wyraźnie cierpieli na boisku nie potrafiąc rozwinąć skrzydeł - Driesa Mertensa wręcz w ogóle nie było na boisku. W innych spotkaniach gra Interu wygląda jednak jak sinusoida albo co najwyżej parabola. Jak wiadomo jednak wejść na szczyt jest trudno, ale utrzymać się na nim to zadanie o wiele bardziej wymagające. Luciano Spaletti bardzo szybko nauczył swoich podopiecznych, jak grać, aby móc przeciwstawić się każdemu rywalowi. Jak nauczy ich jeszcze, jak utrzymać wysoki poziom gry przez całe spotkanie, na Inter może wkrótce nie być we Włoszech mocnych.

Namiastką tego, czego możemy być świadkami w niedalekiej przyszłości w meczach osiemnastokrotnego mistrza Włoch było spotkanie ostatniej kolejki z Sampdorią Genua. Podopieczni Marco Giampaolego opromienieni dość efektownymi zwycięstwami w dwóch poprzednich meczach, w których strzelili łącznie 8 bramek, przyjechali na Stadio Giuseppe Meazza ewidentnie nastawieni na ofensywną grę i dość otwartą wymianę ciosów z gospodarzami. Od pierwszego gwizdka rzucili się na Nerazurrich jak wściekłe psy, starając się grać bardzo szybko, do przodu i stosując agresywny pressing. Gospodarze wydawali się być nieco zaskoczeni tak szybkimi próbami zdobycia terenu przez Sampę, nie minęło jednak kilka minut, a drużyna dowodzona przez popularnego Spala pokazała przyjezdnym bardzo dobitnie, kto będzie dyktował warunki gry w tym spotkaniu. Dość powiedzieć, że przez pierwszą godzinę Inter strzelił 3 gole, 2 razy trafił w słupek i raz w poprzeczkę, grając przy tym praktycznie non stop na jeden, góra dwa kontakty z piłką. Grę Interistów postronni kibice oglądali na pewno z ogromną przyjemnością, a jego kibice z szybszym biciem serca oraz ogromną ekscytacją i, przede wszystkim, satysfakcją. Co się działo przez pozostałe pół godziny meczu pozwolę sobie przemilczeć, ale to pokazuje, że Inter ma wielką jakość i głównym zadaniem byłego szkoleniowca m.in. Romy i Zenitu jest sprawić, aby jego podopieczni przez brak koncentracji (Handanović przu golu Kownackiego) nie roztrwaniali tego, na co przez znaczną część meczu tak ciężko pracują.

Koniecznie trzeba jeszcze zwrócić uwagę na to, jak ogromnie, skokowo, z meczu na mecz, podnosi się poziom praktycznie wszystkich podopiecznych nowego trenera. Na temat niemal każdego z nich można by napisać oddzielny artykuł. Współpraca D'Amrosio z Candrevą; fundamentalny wpływ na grę Valero, który czasem wygląda wręcz jak, nie przymierzając, sam Leo Messi; coraz większe połacie boiska patrolowane przez Icardiego; absurdalna solidność i niemal nieomylność Skriniara, który w dodatku straszy w polu karnym rywala przy stałych fragmentach gry, a nawet uderzeniami z dystansu, o którym Spaletti mówi, że wykorzystuje na razie jakieś 60% swojego potencjału; przechodzący samego siebie (w kontekście minionych sezonów) Nagatomo; czy wreszcie zapierający czasem dech w piersiach Perisić. Najbardziej ekscytujące w aktualnym projekcie pod nazwą "Inter" jest jednak to, że pomimo długimi momentami porywającej gry i jeszcze bardziej porywająco wyglądającej tabeli, chyba wszyscy widzą jeszcze ogromną przestrzeń do wzrostu.

Już chyba najbardziej zatwardziali malkontenci muszą przyznać, że Inter jest w tym sezonie jeśli nie kandydatem do Scudetto, to co najmniej do walki o pierwszy od kilku sezonów awans do upragnionej Ligi Mistrzów. Bardziej realnie myślący natomiast kibice, o optymistach nie wspominając, muszą się bardzo mocno hamować, żeby już nie widzieć w Nerazurrich murowanych faworytów do, co najmniej, podium.

Źródło: inf.własna