Siły specjalne

Za nami 31. kolejka włoskiej Serie A. Inter ponownie wypadł poza czołową czwórkę, ale wciąż wszystko jest w nogach piłkarzy Spalettiego - jeśli wygrają wszystkie mecze do końca sezonu, to na pewno awansują do kolejnej edycji LM. Czy to się uda?

Uważam, że walczymy nie tyle o awans do LM, co o to, żeby nie decydował o tym ostatni mecz sezonu z Lazio w stolicy Włoch. Patrząc na grę Nerazzurrich wydaje mi się, że powinniśmy sprawę załatwić nieco wcześniej, ale dwa ostatnie mecze, z Milanem Torino, mogły uświadomić, że nawet grając doskonale, można w wyniku niewyobrażalnego pecha stracić punkty. Generalnie jednak nie zamierzam przewidywać, jak potoczy się końcówka sezonu, tylko zwrócić uwagę na dwie bardzo ciekawe rzeczy.

Pierwsza z nich to wyjątkowa sytuacja, jaka miała miejsce w 31. serii gier. Otóż mecze większości drużyn ze ścisłej czołówki miały ekstremalnie nietypowy przebieg. Najpierw był Juventus, który pojechał do Benevento na mecz z drużyną, o której poziomie nikomu nie trzeba opowiadać. Teoretycznie Stara Dama, która wciąż musi bardzo się starać, żeby nie dać się dogonić depczącym jej po piętach Neapolitańczykom, powinna roznieść gospodarzy w proch i pył. W rzeczywistości gola na 3-2 strzeliła na kilkanaście minut przed końcem meczu, i to z karnego, a w kilku statystykach piłkarze czerwonej latarni ligi byli od Juve lepsi. Później była Roma, która w spotkaniu z Fiorentiną miała przygniatającą przewagę, oddała ponad 20 strzałów na bramkę rywali, w tym 8 celnych, miała 9 rzutów rożnych, była w posiadaniu piłki przez 75% czasu gry. Fiorentina oddała 3 strzały, w tym 2 celne i... wygrała 2-0. Myślę, że to mógł być jakiś statystyczny ewenement na skalę Europy. Dalej Inter, który poza kilkoma mniej lub bardziej groźnymi kontrami nie pozwolił gospodarzom z Turynu praktycznie na nic, też oddał prawie 20 strzałów na bramkę, m.in. obijając słupek i poprzeczkę bramki rywali, miał 19 rzutów rożnych i przegrał 0-1. No i na końcu Napoli, które stłamsiło swoich rywali nie mniej, niż Roma i Inter, również oddając ponad 20 strzałów i mając 14 rzutów rożnych oraz 73% czasu posiadania piłki, ale chociaż ratując komplet punktów golami w przedostatniej minucie gry (Milik) i w doliczonym przez sędziego czasie. To na pewno był ciężki weekend dla fanów drużyn walczących o najwyższe cele w lidze.

Drugą rzeczą jest coś, czego w moim przekonaniu brakuje drużynie Luciano Spalettiego, ale nie wiem, czy można winić za to trenera albo kogokolwiek innego. Chodzi o mecz przełamujący, odblokowujący psychikę zawodników. Często wyglądają oni na murawie jak żołnierze, ale nie są to żołnierze sił specjalnych. Od początku sezonu widzę ogromnie dużo cech wspólnych drużyn dowodzonych przez Spala i niezapomnianego w Interze Jose Mourinho. Jeden i drugi na każdym kroku docenia i stara się podbudowywać swoich zawodników. Obaj próbują z każdego piłkarza wykrzesać wszystko, co w nim najlepsze i w razie potrzeby szukać dla nich nowych pozycji na murawie, żeby nie zaprzepaścić ich atutów. Za przykład niech posłuży przebranżowienie Samuela Eto'o z rasowego snajpera w fenomenalnego ofensywnego lewego obrońcę przez Mourinho, czy oczywiście przesunięcie z pozycji ofensywnego pomocnika na doskonałego pomocnika defensywnego Marcelo Brozovicia przez Spalettiego. Przykłady podobieństw można mnożyć, ale chyba do przełomu, jaki osiągnął w głowach swoich zawodników Portugalczyk, Włoch jeszcze nie dobrnął.

Wszyscy doskonale wiemy, że obecny manager Czerwonych Diabłów został ściągnięty na Stadio Giuseppe Meazza przede wszystkim z misją przełamania indolencji w Lidze Mistrzów, w której Nerazzurri występowali etatowo (bo tam jest ich miejsce), ale notorycznie rozczarowywali, odpadając zazwyczaj najdalej w ćwierćfinale. Być może nie wszyscy pamiętają za to, że początki Mourinho w Mediolanie wcale nie były takie obiecujące, jeśli chodzi o Champions League. W swoim pierwszym sezonie 18-kroni mistrzowie Włoch odpadli w swoim stylu, czyli praktycznie bez historii, z klubem aktualnie prowadzonym przez ówczesnego szkoleniowca Nerazzurrich. Jakby tego było mało, w kolejnym sezonie również długo nic nie zapowiadało końcowego triumfu w rozgrywkach - można powiedzieć, że Inter wręcz z trudem wygrzebał się w ogóle z grupy, i to z drugiego miejsca. W miarę zaawansowani stażem kibice zapewne pamiętają niezapomniany mecz w Kijowie z Dynamem, który był właśnie (co można stwierdzić z niemal 100-procentową pewnością) wielkim przełomem, jaki dokonał się w głowach piłkarzy. Nerazzurri mieli po 3 meczach 3 punkty (!) i porażka, a nawet remis w Kijowie z Dynamem w perspektywie wyjazdu do Barcelony w następnej kolejce, praktycznie eliminowała nas z Ligi Mistrzów. Po pierwszej połowie było 1-0 dla gospodarzy po golu niezawodnego Andrija Shevchenki, a serca fanów ówczesnego mistrza Włoch stały w miejscu. W drugiej połowie, mimo nalotu dywanowego przeprowadzanego przez (jeszcze) żołnierzy Jose Mourinho, bardzo długo utrzymywał się niekorzystny rezultat. Dopiero na 4 minuty przed końcem regulaminowego czasu gry Diego Milito doprowadził do wyrównania, a 3 minuty później Wesley Sneijder, jako już żołnierz sił specjalnych, wyprowadził swoją drużynę na prowadzenie, doprowadzając gospodarzy do rozpaczy. To był mecz, który mentalnie wprowadził Inter na nowy poziom w Europie osiągalny tylko dla dosłownie kilku drużyn.

Takiego meczu i mentalnego przełomu potrzebujemy i dziś, tyle że na razie na poziomie Serie A. Nikogo nie trzeba przekonywać, że psychika, mentalność, mają w sporcie często o wiele większe znaczenie, niż czysta forma sportowa i dyspozycja fizyczna. Jestem przekonany, że piłkarze Interu aktualnie sami siebie nie uważają za hegemonów, ani nawet zdecydowanych faworytów w meczach z drużynami z górnych rejonów tabeli, nie wspominając o Juventusie, czy Napoli. Trzeba pamiętać, że ani Chivu, ani Santon, ani Stanković, ani Muntari, ani Cambiasso, ani Motta, ani nawet Milito, czy Sneijder nie byli przed przyjściem Mourinho, czy też tuż po objęciu przez niego sterów Interu, uważani za żadnych gwiazdorów ligi, nie wspominając o Europie, tylko w porywach za solidnych zawodników. Dopiero pod skrzydłami Portugalczyka wyrośli na piłkarzy pełną gębą, których grą można było się tylko zachwycać. Znamienne swoją drogą, że wielu znich nie tylko przedtem, ale też nigdy potem nie nawiązali do swojej dyspozycji z lat 2009/10. Czy to samo uda się osiągnąć Spalettiemu? Pytanie podstawowe brzmi, czy jego podopieczni mają podobne możliwości, ale wydaje się, że wielu z nich tak. Prawdopodobnie brakuje im tylko prawdziwego uwierzenia w swoje możliwości, żeby stanowić o sile Serie A wraz z klubami z Turynu i Neapolu, a nie walczyć z Romą, Lazio, Milanem, czy nawet Sampdorią i Fiorentiną o europejskie puchary. Każdy chyba przyzna, że trzon takiej ekipy już mamy, bo Skriniar, Cancelo, Rafinha, Brozović, Perisić, nie wspominając o Icardim, mogą spokojnie już niedługo należeć do grona najjaśniejszych gwiazd rozgrywek na Półwyspie Apenińskim i nie tylko.

Dlatego zresztą awansu do Ligi Mistrzów potrzebujemy jak powietrza. Bez niego bardzo prawdopodobna wydaje się letnia wyprzedaż drużyny. Obyśmy do tego nie dopuścili i nie wpadli w kolejny wieloletni marazm. Forza Nerazurri!

Mariusz Kubiak 

Źródło: inf.własna