Mecz o Ligę Mistrzów

Do najważniejszego meczu trwającej jeszcze kampanii Serie A pozostało jeszcze trochę czasu - już niedługo w finale sezonu na Stadio Olimpico w Rzymie zmierzymy się z miejscowym Lazio o prawo gry w rozgrywkach elitarnej Ligi Mistrzów w sezonie 2018/19. W finale sezonu niesamowitego, pełnego nieprawdopodobnych zwrotów akcji, w którym najwięksi twardziele na kibicowskich stanowiskach wielokrotnie wymagali reanimacji. Na którego końcu jednak wystarczy wygrać dowolną różnicą bramek z zespołem dowodzonym przez Simone Inzaghiego, aby odtrąbić pełen sukces.

Goście tego pojedynku mają na pewno nieporównywalnie więcej nie tylko do zyskania, ale i do stracenia. Lazio, to zespół praktycznie od zawsze lewitujący we Włoszech pomiędzy stanami średnimi, a ścisłą czołówką, który w jednym sezonie gra w pucharach, a w innym nie i nic nie wskazuje na to, aby w dającej się przewidzieć przyszłości miało się to zmienić. Inter natomiast to historycznie najbardziej, obok Juventusu, utytułowany klub we Włoszech i jeden z najbardziej utytułowanych w Europie. Dlatego miejsce Nerazzurrich jest w elitarnej Lidze Mistrzów i można z ogromną dozą prawdopodobieństwa, graniczącą z pewnością przyjąć, że awans do niej pozwoliłby na stały (wieloletni) powrót do ścisłej czołówki futbolu włoskiego i Ligi Mistrzów. Porażka z Lazio niestety odsunęła by ten cel w najlepszym razie o rok.

Cokolwiek się jednak w niedzielny wieczór na Stadionie Olimpijskim w stolicy włoch nie stanie, bieżący sezon już należy z całą pewnością uznać za przełomowy po erze Mourinho. Od wylotu z Mediolanu niezapomnianego Portugalczyka 18-krotni mistrzowie Włoch notowali regularny zjazd po równi pochyłej, aż wyrżnęli niemal o dno, zajmując 7. miejsce rok temu, prezentując żałosny styl gry i nie widząc na horyzoncie cienia nadziei na lepsze jutro.

Aż przyszedł Luciano Spaletti. Od pierwszego meczu sezonu było widać, że to szkoleniowiec, który wszedł na Meazza razem z bramą, błyskawicznie zaprowadził swoje porządki i piłkarze od razu zaczęli pokazywać, na co ich stać. Dziś to wrażenie zostało jeszcze wielokrotnie spotęgowane. Po oczach aż biją wyrazisty styl gry drużyny (który rodził się w bólach, wstrząsany zimowymi torsjami), pokazującą niesamowitą moc szczególnie w ostatnich meczach sezonu - nie zmieniają tego nawet porażki z Juve (wręcz wzmacnia) i Sassuolo, jak i to, że Spal potrafi wykrzesać wszystko, co najlepsze z każdego piłkarza, bez względu na to, czy to talent najczystszej wody pokroju Skriniara, czy nieco niższa półka (wyłączając beznadziejne przypadki w stylu Santona, czy nie wiedzieć czemu, Candrevy). Dodatkowo ogromnie cieszyć może widoczne zdjednoczenie w całym obozie Interu - ciepłych i pozytywnych słów nie szczędzą sobie nawzajem ani kierownictwo z trenerem, ani trener z piłkarzami, ani sami piłkarze. Nikt nie stawia sprawy na ostrzu noża, nikt nie "grozi" odejściem, ani wyrzuceniem za brak awansu do Ligi Mistrzów, z szatni nie wypływają żadne "brudy". Piłkarze wręcz zapewniają, że w ogóle nie dopuszczają do swojej świadomości żadnego innego scenariusza, niż awans do LM. Mało tego - są piłkarze (jak np. Florenzi), którzy przy wyborze nowego klubu skłaniają się ku Interowi dzięki temu, że na naszej ławce trenerskiej siedzi Luciano Spaletti. Sielanka.

Ten przyśpieszony kurs dojrzewania, jakim jest cała trwająca kampania i szczególnie ostatnie tygodnie, z całą pewnością będzie ogromnie procentował w przyszłości, bez względu na to, jak ta najbliższa przyszłość będzie wyglądała. Podopieczni Spalettiego dają z siebie w każdym meczu absolutnie wszystko, totalnie dominując każdego rywala, a mimo to przytrafiają im się porażki, jak ta z Sassuolo. Sam Maurito powinien w tym meczu z zamkniętymi oczami ustrzelić hat-tricka, a skończył z pustym kontem. Przegrane w taki sposób mecze załamują zarówno kibiców, jak i piłkarzy, ale są doskonałym polem do wzrostu na poziomie mentalnym, szczególnie dla tak młodziutkiej drużyny, jaką jest Inter. W tym kontekście osobiście już dziś nie mogę doczekać się, jak nasza drużyna będzie wyglądała w przyszłym sezonie.

Porażka w niedzielnym spotkaniu z pewnością wiele skomplikuje, ale jeśli wierzyć doniesieniom płynącym z Mediolanu o chęci dalszej współpracy z klubem Spalettiego i ze Spalettim, bez względu na wygląd tabeli na koniec sezonu i takim samym zapewnieniom ze strony piłkarzy, to możemy być pewni, że w końcu zaczniemy nowy sezon stojąc na jakichś fundamentach - i to niezwykle silnych. Transfery, które już w tej chwili są (rzekomo) "zaklepane", a wiele innych jest bliskich finalizacji, robią niemałe wrażenie. Nawet w przypadku odejścia 1-2 czołowych piłkarzy, zespół nie rozsypie się jak domek z kart i nie będzie trzeba go budować od nowa.

Inter wreszcie znów wygląda na klub zarządzany z głową, w którym nie patrzy się tylko i wyłącznie na to, jak przeżyć najbliższy tydzień. Ale w tej chwili najważniejsze, że do Rzymu poleci świadomy swojego celu, swojej siły i swojej mocy zespół. Mediolańczycy zaprezentują się tam ze swojej najlepszej strony, podobnie jak w każdym z ostatnich 5. meczów - możemy być tego pewni, jak niczego innego. Forza Nerazzurri!

Źródło: inf. własna