Wielcy nieobecni

Po dwóch ligowych kolejkach i serii spotkań towarzyskich wiemy, że Inter stać… na wszystko. Startu sezonu nie należy zaliczyć do udanych. Jeden punkt z dwoma rywalami o przeciętnej sile rażenia, to bez wątpienia powód do niepokoju, tym bardziej, że stare demony nadal mają swoje miejsce w klubowej szatni. Idąc za klasykiem, pytamy dlaczego jest tak źle, skoro powinno być tak dobrze?

Nigdy jej nie było

Mentalna regularność zwycięzcy. W Interze jej nie ma i nikt od czasów Mourinho nikt nie potrafi jej stworzyć. Zespół nie potrafi być liderem z krwi i kości. Takim, który gra jak faworyt w meczach, w których za faworyta uchodzi. Nie widać równowagi i postępu w materii wywierania presji na teoretycznie słabszym przeciwniku i gwarantowania sobie korzystnych wyników. Ze startem każdego sezonu zespół buduje się na nowo, według znanych scenariuszy i schematów. Zaczyna się zazwyczaj od pięknego cierpienia, z którego zespół, poraniony i upokarzany próbuje wyjść na prostą. Jedynym progresem takiego stylu jest obecne twarde komentowanie swoich błędów. Pojawiają się przeprosiny, za nimi idzie medialna mobilizacja i chęć odbudowy zaufania. Po wielu karkołomnych próbach ostatecznie orbitujemy wokół założonych celów i coś drga.

Drugi scenariusz to twardy i zaskakujący marsz od zwycięstwa do zwycięstwa w stronę… kryzysu. Na dobrą sprawę jest to coś niebywałego. Powtarzalność w odtwarzaniu takiego przebiegu wydarzeń powoduje, że Inter zawsze jest jakiś. Zawsze w jego grę wpisana jest martyrologia i szereg czysto pozapunktowych celów. Taki Inter. Zawsze jakiś. Nie zawsze taki, jakim go chcemy.

Nigdy go nie ma

Brakuje postępu i ciągłości, jakiś stałych trwałych podstaw, na których można bazować w dalszym rozwoju. Inter to dziecko, które co jakiś czas zapomina, że pewnych elementów już się nauczyło. Nawet jeżeli zdało już pewien sprawdzian, brak wiedzy powraca i zaskakuje. Zarówno kibiców jak i co gorsza samego trenera. Wydawać by się mogło, że ostatnie spotkanie z Lazio Rzym pozwoliło już zbudować pewną podwalinę do dalszego rozwoju. Tymczasem nie ma kontynuacji i wynika to z wielu powodów. Od podstaw co sezon, a niekiedy nawet co mecz (!) zespół buduje lub próbuje zbudować się na nowo.

Udane mercato to jeszcze nie udany sezon. Wymiana aż tylu ogniw w szatni nie ogranicza się do założenia, że trener ma to co chciał i teraz elementy układanki stworzą piękne widowisko. Proces wplecenia nowych osób w zespół, cele i jakiś projekt trenera nie staje się z dnia na dzień. To żmudna praca dla dobrego psychologa. A dobry to ten, kto potrafi zbudować mentalność. Luciano, z ostatnich trenerów Interu i tak w pewnych sprawach działa szybko. Odwołał wolny dzień i tym bodźcem zapewne dał do zrozumienia, że czas budowania się w tym sezonie należy skrócić do minimum. Kluczowy musi być jego autorytet, bo w gruncie rzeczy szatnia Interu może być tykającą bombą zegarową. Przekrój całego zespołu, nowych twarzy, nowych ról dla dotychczas podstawowych piłkarzy i silne charaktery wewnątrz grupy nakazują z uwagą śledzić atmosferę. Bez charyzmy szkoleniowca i braku wyników zagrożenie konfliktami jest spore. Należy je zdusić i wymóc postęp.

Podobno już jest

Lider zespołu i środka pola. Radja czy Brozo? Ani jeden ani drugi. Nazywanie Belga liderem zespołu, w którym nie zagrał jeszcze ani jednej oficjalnej minuty to formuła na wyrost. Wszyscy znawcy co prawda, wiedzą jakim jest on typem zawodnika. Zażartym, walecznym, itp. Nikt natomiast nie wie jakim typem piłkarza będzie Nainggolan w Interze. Bo fakt, że Inter piłkarzy zmienia (a wręcz psuje) to też już pewna tradycja. Belg być może przybył wyrywać serca wrogom klubu, a być może zamierza odcinać kupony. Czas pokaże.

Brozovic na pozycję lidera ciągle pracuje, ale nadal to człowiek z dużą dozą ryzyka wpisaną w osobowość. Jeżeli dodamy do tego niewłaściwe umieszczenie go w taktyce meczowej to rodzi się nam taki typowy Interista. Szalony i nieprzewidywalny, budujący się w każdym spotkaniu na nowo. Jego brutalny faul na Ljajicu również zilustrował, że poziom emocji i nieobliczalności Brozovica nie da zespołowi stabilności. Chociażby dlatego, że brakuje mu wsparcia. Mam nadzieję, że współpraca obu panów pozwoli z tej mieszanki stworzyć mediolańskiego potwora, który zapamięta już na stale, że potrafi o wiele więcej niż pokazuje. Póki co liderem jest Spal, który jak najszybciej musi znaleźć boiskowego zastępcę. Nim znany i bratersko związany z Interem kryzys zapuka w nasze drzwi. A królestwu jego nie będzie końca.

Źródło: informacja własna