Blaski i cienie Marotty w Interze

Fala wznosząca Interu, pomimo fatalnego meczu z Atalantą, trwa w najlepsze. Sportowo realne wyjście z grupy Ligi Mistrzów, a co za tym idzie znaczące wpływy finansowe, jak również ustabilizowanie jednowładztwa grupy Suning, poprzez prezydenturę Stevena Zhanga, pozwoliły uwierzyć w namacalność zrównoważonego rozwoju klubu. Nikt nie chce z dnia na dzień wykonywać rewolucji, a długo oczekiwane i wręcz dla Interu abstakcyjne pojęcie stabilności, powoli zapełnia większość pól zarządzania klubem. O to w końcu chodziło. 

Plan modernizacji stadionu, nowi sponsorzy i partnerzy, silne media i stałe poszerzanie obecności na rynku azjatyckim, kolejne mieszczące się w marginesie FPP działania naprawcze i inwestycyjne, a do tego sportowy, okraszony ambicją, akcent powrotny do europejskiej elity, to flagowe osiągi obecnych włodarzy klubu. Gdzieś w tle progresywna rozbudowa akademii, a także miła odmiana w postaci kobiecej drużyny też nie mogą zostać bez echa. Rozwój klubu, mierzony od poziomu trudno strawialnego upadku, w końcu można określić mianem zrównoważonego. Długo na to czekaliśmy. 

Absolutnie ważnym argumentem w ocenie tego rozwoju jest fakt, że jego autorem są nasi interowscy ludzie. Za naszego uchodzić powinien bowiem Eric Thohir, pomost i łącznik pomiędzy epokami Morattich i Zhangów. Człowiek, którego kapitał i biznesowy finansjerski styl nie skradł co prawda serc kibiców, ale położył fundament pod uzdrowienie kondycji klubowego budżetu, odświeżył i nieco zmodernizował strukturę zarządczą. Dał sygnał do tego, by w końcu wziąć się do spijania pewnej nawarstwionej już pianki. Swoje bardzo ważne wkłady zaliczył Piero Ausilio. Stale obecni w utrwalaniu pozycji marki klubu są również byli piłkarze i działacze.

Obraz takiej ewolucji psuje mi jednak jeden, niestety dość realny zamiar włodarzy. Zatrudnienie pana Marotty. Powodów jest kilka, niektóre być może nieobiektywne, ale to nie jest strona dla obiektywnych.

Sam fakt, że pan Marotta to człowiek z krwi i kości związany z Juventusem Turyn i rodziną Agnellich nie jest łatwy do przełknięcia. Ton wzajemnych relacji i głębokich antypatii pomiędzy klubami jest istotny i nie powinien sugerować, że warto uwierzyć w zacieśnioną współpracę i więzy przyjaźni. Takich nigdy nie było i nie będzie. Nie jest to bowiem wojna wyłącznie na tle kibicowskim, w której pierwsze skrzypce grają zaczepne przyśpiewki i oprawy. Inter dla Turynu to klub, który mistrzostwa otrzymał przy zielonym stoliku. Turyn z kolei dla Interu i dość szerokiej grupy prokuratorów, to klub który mistrzostwa załatwiał sobie pod stolikiem. Relacje są chłodne, a przekonują się o tym także byli działacze klubów. Najświeższym przykładem jest rzecz jasna Mourinho.

 

Trudno w dobie takich relacji uwierzyć, że motywowany chęcią rzucenia wyzwania byłemu pracodawcy pan Marotta stanie się uno di noi.

Uczyć należy się od lepszych. To druga strona medalu. Argumentem rozsądku jest też fakt, że należy cenić i doceniać to, co profesjonalne i skuteczne. Juventus dziś to włoski hegemon, bijący na głowę konkurentów i odstający pod wieloma względami. Zazdrościmy regularności zdobywania tytułów, własnego stadionu jako źródła dochodów, najgłośniejszego transferu tego sezonu. Udział w tym wszystkim miał pan Marotta, to niezaprzeczalne. Tym bardziej należy uszanować to dzieło, bo jego tworzenie zaczynało się od Serie B.

Juve, jak pisałem, to klub odstający pod wieloma względami. Ale nie pod wszystkimi. Różnica w postaci tripletty, braku degradacji czy spadku do niższej ligi, zawsze czystej uczciwej i szanującej prawo tożsamości, leży jednak po stronie atutów Interu. To właśnie te elementy pozwoliły mi jako kibicowi pozostać wiernym i dumnym, nawet w dobie największych kryzysów. Praworządna postawa, czyste konto i taka ideowa tożsamość to wartości, które w klubie cenię najbardziej. 

Na ich tle osoba pana Marotty wydaje się nie być warta angażu. Pogłoski, reportaże, wyniki dziennikarskich śledztw stale łączą osoby ze ścisłego zarządu Juventusu z kalabryjską mafią. Podążąjąc śladem włoskiego dziennikarza Federico Ruffo natrafić można na teorie łączące zarząd turyńczyków z niewyjaśnioną śmiercią szefa tamtejszych ultrasów, nielegalną dystrybucją biletów i układem z ultrasami, którzy w zamian za pewne korzyści powstrzymują się od wywoływania burd i narażania klubu na straty w postaci pieniężnych kar od UEFA, czy grania przy pustych trybunach. Sprawdzonym faktem jest informacja o podsłuchiwaniu rozmów pana Marotty przez policję, w celu dokumentowania nacisków, jakie miał on wywierać na media, by te nie pisały o niewygodnych dla niego i klubu teoriach. Nie rozsądzając, znamienite jest istnienie pewnej dozy ryzyka i czarnego cienia nad osobą byłego CEO Juventusu Turyn.

Skoro więc, istnieje cień podejrzeń czy niejasności, to czy warto angażować wytrawnego przecież profesjonalistę w mechanizm projektu Inter is back? Ciekawi mnie bardzo Wasza opinia.

Źródło: inf własna