Ten drugi

Trudno być tym drugim. Zwłaszcza w Interze. Tym trudniej, jeżeli twój transfer jest dla ciebie zmianą ogromnego kalibru. Młodość i poczucie, że to właśnie teraz i tu kariera piłkarska już musi nabrać rozpędu nie współgrają często z rzeczywistością. Ta jest okrutna, bo wymaga adaptacji, a następnie cierpliwości. Nie wszystkich na nią stać. Kolejnym etapem często bywa frustracja. To ścieżka zmienników Mauro Icardiego.

Ludzie niezastąpieni- czy są wśród nas?

Icardi, czy to się komuś podoba czy nie, stał się ikoną obecnego Interu. Obecnego, czyli tego po 2010r. Jako kapitan i jedna z wiodących na swojej pozycji postaci w Serie A ciągnął Inter na swoich plecach w najgorszych momentach. Fakt, że w otoczeniu piłkarskich średniaków liczył się w walce o tytuł króla strzelców, świadczy bezapelacyjnie o jego instynkcie zabójcy. Oczywiście nie jest piłkarzem doskonałym, bo takich nie ma. Nie jest znakomitym dryblerem, bywa przez długie minuty wyłaczony z gry. Warto jednak poza jego oczywistymi strzeleckimi walorami, podkreślić jego niesamowity przegląd pola, zwłaszcza gdy z konieczności cofa się, by wesprzeć drugą linię. Zawsze zaangażowany i biegający zapewnił wątpiących, że potrafi także być groźny na europejskich boiskach. Jest również wyjątkowo odporny na urazy i kontuzje.

Dojrzał także jako człowiek. Mało kto pamięta czasy niefortunnej biografii. Dziś Mauro to ostoja powagi i spokoju. Nie łapie głupich kartek, jest osobą, która bierze odpowiedzialność w momentach trudnych. Nie tylko w czasie gry, ale również w innych okolicznościach. Mało kto wyobraża sobie klub bez niego. Icardi prowadzi się profesjonalnie, scala drużynę, pomaga zaadaptować się nowym kolegom. Stał się właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Ale to nie powód, by nie szukać zastępcy.

Zastępcy, następcy i inne warianty

Interowi zależy na tym, by ławka zmienników dawała wiele możliwości. Sytuacja, w której Icardi złapie dłuższą kontuzję prędzej czy później nadejdzie, a pozycja środkowego napastnika jest zbyt newralgiczna, by powierzyć jej losy jedynie opatrzności. Zwłaszcza dla dość przewidywalnej taktyki, gdzie wraz z dośrodkowaniem liczą się już tylko indywidualne predyspozycje atakującego.

Inter podążał w tych poszukiwaniach kilkoma ścieżkami. Jedną z nich było zaangażowanie starych doświadczonych boiskowych wyjadaczy, na tyle obitych we włoskiej lidze, by radzić sobie z rolą jokera. Czasy Edera, Palacio czy potraktujmy to pół żartem Osvaldo nie były naznamienitsze dla klubu. Następnie zwrócono się na rynek młodych, głodnych i dobrze zapowiadających się piłkarzy, rodem z Ameryki Południowej. To rynek do którego mamy nie tylko sentyment, ale bodajże i najlepszy dostęp, z uwagi na wiele piłkarskich autorytetów, budujących markę Interu na kanwie zakończonej kariery. Transfery Barbosy czy Lautaro to efekt tej właśnie polityki.

Konflikt wymagań z ograniem

Rola zmiennika Mauro Icardiego jest arcytrudna. Zazwyczaj słabo ograny piłkarz dostaje kwadrans gry, na to by odwrócić losy spotkania. Takiego, w którym nie idzie. Jeżeli to się udaje, staje się bohaterem chwili. To piękny moment. Niestety trwa krótko i trudno zaakceptować ławkę w kolejnym spotkaniu. Potrzeba ciągłości i ogrania to największa potrzeba napastnika.

Lautaro Martinez jeszcze w spotkaniach przed inauguracją sezonu potwierdził swoją solidność i duże możliwości, zdobywając kilka widowiskowych bramek. Nie wystarczyło to rzecz jasna na wygryzienie ze składu Icardiego, co zresztą logiczne. Niemniej czas jaki spędza na boiskach Serie A jest krótki, bo to zaledwie 441 minut w 12 występach. W wyjściowej jedenastce oglądaliśmy 21-letniego Argentyńczyka czterokrotnie. Nie daje to możliwości rozwoju czy ugruntowania swojej formy. Inter z wprowadzaniem i ogrywaniem młodych zawodników problem miał od zawsze.

Zależność Interu od Icardiego to związek na dłuższą metę niebezpieczny. W dalekiej więc perspektywie szukanie alternatyw to obowiązek trenera. Słowem klucz wydaje się elastyczność, zarówno w rotowaniu składem jak i doborze taktyki. Bo trudno zmiennikom odnajdywać się na nieswoich pozycjach. Co prawda, znajdą się zawsze tacy, którzy powiedzą, że przecież w każdej chwili można kupić gotowego, ale chyba nie tędy droga. Poza tym silna konkurencja w zespole na pewno ułatwi negocjacje kontraktowe. Najgorszym natomiast jest zabijanie środkowych napastników poprzez szkanie im na siłę innych pozycji na boisku.

Źródło: inf. własna