Dlaczego powinniśmy na zawsze zostać na San Siro

San Siro podzieliło kibiców Interu. Wielu z Was marzy zapewne o nowym obiekcie dla Nerazzurrich. Suning zamiast tego pracuje nad renowacją, we współpracy z włodarzami AC Milan i miastem. Kto ma rację? Pojechałem do Mediolanu i Madrytu, aby odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Koniec lat 90-tych. W Interze brylują Ronaldo, Baggio, Zamorano, Zanetti i spółka. Wszyscy znajomi zagrywają się w FIFA 99. To była pierwsza część gry, w której twórcy położyli tak duży nacisk na oddanie wyglądu prawdziwych boisk. Było ich bardzo mało, a selekcja objęła tylko najbardziej symboliczne z nich. Obiekty takie jak Old Trafford czy Camp Nou. Pośród nich oczywiście San Siro. Już wtedy Stadio Meazza było jedną ze świątyń futbolu, najbardziej rozpoznawalną architektoniczną perełką włoskiej piłki nożnej.

Lata mijały, powstawało coraz więcej wspaniałych stadionów, a w obiekcie z 1925 roku niewiele się zmieniało. Po renowacji w 1987, kiedy budynek uzyskał 11 charakterystycznych kolumn, pojemność była systematycznie zmniejszana. W 2003 ostatecznie została ustalona na 85 700 widzów. Jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów jednak utknął w miejscu i zaczął odstawać od europejskiej czołówki.

Jeśli porównywać, to z najlepszymi. Ruszyłem zatem na znany z olbrzymich przychodów z turystyki obiekt Realu Madryt, Santiago Bernabeu. Trudno opisać w skrócie, jakie atrakcje czekały mnie za dość drogi bilet, ale postaram się pokrótce to zrobić. Długa trasa do zwiedzania ciągnie się korytarzami wzdłuż całego stadionu. Rozpoczynamy w niemal najwyższym punkcie imponującego obiektu. Można spędzić wiele godzin, oglądając liczne stroje, piłki i korki opatrzone interaktywnymi ekranami, na których można obejrzeć historyczne momenty, w których były używane poszczególne eksponaty. Można też posłuchać najciekawszych fragmentów relacji z meczy za pośrednictwem specjalnej instalacji z rur, mijamy wiele gablot z trofeami, proporczykami i pamiątkami pomeczowymi, by w końcu zostawić swoje zdjęcie na gigantycznym ekranie, na którym z fotek turystów układa się wielka grafika prezentująca zawodników Realu. Piękna alegoria bycia częścią drużyny. Oczywiście przechodzimy też przez szatnię, korytarz, aż na sąsiedztwo murawy, by w końcu znaleźć się w sklepie z pamiątkami. Mimo wydanej kwoty, czułem, że było warto.

Wkrótce później zaplanowałem wycieczkę do Mediolanu. Stadio Meazza z zewnątrz jest zwyczajnie piękniejsze. Radość została jednak nieco zmącona, kiedy rozpocząłem zwiedzanie muzeum. Jedno pomieszczenie, otoczone gablotami na dwóch poziomach. Owszem, oko cieszą koszulki z ukochanymi nazwiskami, ale jest zwyczajnie biednie. Trochę korków, piłek, jednak samych eksponatów nieporównywalnie mniej, niż u konkurencji, w dodatku część z nich jest związana z Rossoneri. Po krótkiej przebieżce korytarzami, podczas której jesteśmy namawiani na zrobienie sobie płatnych osobno zdjęć, z tłem generowanym na komputerze, trafiamy do szatni. Sala konferencyjna, tunel, jest i murawa. Nie da się wejść nigdzie wyżej, możemy przejść się jedynie kawałek wzdłuż linii i skorzystać z ławek obok tych dla drużyny. Wydzielony jest tylko mały fragment dolnej trybuny, przez który dostajemy się do oficjalnego sklepu. Jest w nim kilka ciekawych gadżetów, ale sklep również jest dzielony na pół z AC Milan.

Podsumowując obie wyprawy, trasa przewidziana dla turystów pozostawia zwyczajnie gorsze wrażenie, niż u konkurencji. Zmiana infrastruktury jest konieczna. Wszystko wydaje się zrobione nieco na odczepnego, w nieprzemyślany sposób, a zbiory nie imponują. Brak interakcji i zaangażowania zwiedzającego w przeżycie, jakim powinna być wizyta w tak pięknym miejscu. Suning chciałoby zwiększyć przychody ze stadionu, ale obecna formuła jest niewystarczająca i wymaga zmian. Być może po zwiedzaniu pozostaje pewien niesmak, jednak ze swojej strony mogę za to zagwarantować coś innego. Nikt, kto choć raz stanie na placu przed świątynią Nerazzurrich i spojrzy na Stadio Giuseppe Meazza, nie dopuści do siebie myśli, że Inter powinien przenieść się na inny obiekt. Zostaje w sercu, w przeciwieństwie do szarej madryckiej bryły.

Źródło: inf. własna