Przeciąganie liny

Piłka nożna to dyscyplina zespołowa, w każdym głębszym aspekcie. O taki jej wymiar batalię zaczął toczyć Inter, który odważył się zdefraudować ozłacaną postać Mauro Icardiego i wyznaczyć granicę dla gwiazdorstwa i nadmiernie eksponowanego indywidualizmu. W publicznym praniu brudów, wymianie argumentacji i medialnej szopce absurdalnych antagonizmów cierpi wizerunek zjednoczonego Mediolanu. Obraz rzeczywistości spowiły wielkie pieniądze, próżność i fałszywe poczucie bycia niezastąpionym. Problem ma charakter tak obcesowy, że wykonanie kroku wstecz i powrót zdrowego rozsądku w rodzinie Icardich wydaje się totalną mrzonką.

 

Zachłanność, przeliczona na konkretną namacalną wartość pieniężną leży u źródeł działania Icardich. Dodałbym, że przybrała ona wyjątkowo cyniczny charakter, który na skutek przewrotności losu i odwagi zarządzających obrócił się na szczęcie przeciwko nim. A najgorsze, że wszystko można było rozegrać inaczej..

Celem stał się nowy kontrakt i konkretna kasa, to oczywiste. W zestawieniu nominałów gotówka miewa zazwyczaj większą siłę aniżeli deklarowana miłość, oddanie, itd. W dobie ogromnych finansowych potrzeb Wanda Nara postanowiła zestawić kilka wątków i wytoczyć najcięższe w grze o mamonę działa. Sama wartość Icardiego dla Interu jako sportowca w ostatnich latach nie podlegała dyskusji. Ten zdrowy argument, w połączeniu z ideowymi deklaracjami zapewne wystarczyłby Narze do osiągnięcią, powiedzmy orbity swojego finansowego celu. Wystarczyłoby trochę cierpliwości, wstrzemięźliwości i dopuszczenie chociażby marginalnych ustępstw w negocjacjach. Tego wszystkiego jednak zabrakło, co kibiców Interu w odniesieniu do małżonki Mauro w ogóle nie dziwi. Jednak sprawy wymknęły się spod kontroli, bo pierwsze skrzypce zaczęły odgrywać te ambicje, które dotychczas zdawały się być gdzieś skrywane, pod płaszczykiem pokory i przywiązania do barw. Tak łatwo się o tym mówi, tak trudno się tym kieruje.

Przeniesienie dyskusji o zarobkach Mauro do mediów było pierwszym złym prorokiem obecnej sytuacji. O ile wcześniejsze występki agentki były traktowane z przymrużeniem oka lub też wplatano je w dogmat zawodu agenta piłkarskiego, o tyle zbyt nachalnie ingerujące w szatnię klubu wypowiedzi przestały być gadaniem głupiej baby. Wojna podjazdowa, często indywidualnie uderzająca w konkretne postacie czy to boiskowe czy z zarządu klubu nie mogła być traktowana jako przysłowiowy deszcz zamiast opluwania. Na tę sytuację twardo zareagował Spalletti, wrzucając ten kamień do ogródka Marotty. To był słuszny ruch.

Wandę Icardi w całej tej rozgrywce zawiodł ktoś jeszcze. Ktos po kim tego się nie spodziewała, a kto wytrącił ją z równowagi i wepchnął w błędną drogę bez oglądania się na skutki. Tym kimś jest jej mąż, który, co dla niego niezwyczajne, zaliczył sportowy dołek i regres swojej napastniczej niezawodności. Doskonała forma Icardiego, na tle mizernego Interu miała być przeważającym szalę negocjacji argumentem. Tymczasem wspomniany regres nie tylko zbił Mauro z pantałyku, ale dodatkową pobudził do frustracji, czego efektem stało się szukanie winy indolencji strzeleckiej we wszystkich wokół. Dobre rady w perfidnym stylu,wyrażane publicznie nie pozostały bez echa. Drużyna zapewne wyszła z przekonania, że skoro jesteś tak świetny i cię blokujemy to radź sobie sam. Wanda brnęła w retorykę obłędu, Icardi zderzył się z konsekwencją zespołu i kierownictwa. Odebranie opaski zabolało, bo było jak policzek wymierzony komuś, kto uchodził za nietykalnego. Od tej pory zaczął działać oślep.

O płytkich możliwościach intelektualnych agentki Icardiego świadczy również brak realnej oceny sytuacji międzynarodowej. Dobór okresu takich występków jest niczym nieuargumentowany. Zimowe okienko odeszło w niepamięć i jedyne co czeka jej męża,to brak gry i znoszenie pogardliwych spojrzeń dawnych przyjaciół. Po drugie obniżenie wartości samego zawodnika i dopięcie mu łatki nieobliczalnego czynnika w zespole wcale nie przysporzyło mu wielbicieli u piłkarskich klubowych tuzów, którzy jak dotąd bez Icara potrafili się obejść. Dziś w każdym miejscu swój pomnik buduje się od nowa, a fundamentem ku temu poza dobrą formą jest pokora. Ani jednej ani drugiej u Icardich nie odnajduję.

Drużyna Interu, jeżeli obroni miejsce w Lidze Mistrzów i przezwycięzy ten mentalno-sportowy  kryzys stanie się wzmocniona i zsolidaryzowana. Być może ten stan rzeczy paradoksalnie pozwoli zamienić grupę najemników w team. Cynicznie odmierzony egoizm nie tylko uderzy rykoszetem w Icardich, a jeszcze dodatkowo odrodzi Inter. Za to trzymam kciuki. Bo trudno mi sobie wyobrazić, że tak zagalopowana Wanda dozna olśnienia i rozpocznie krucjatę pojednania. Na to już chyba za późno. O jeden (jak na razie) mecz za daleko.

Źródło: inf. własna