Inter zakładnikiem własnej marki

Dołączając do redakcji portalu intermediolan.com długo zastanawiałem się, jakim tekstem rozpocząć swoją przygodę z publicystyką na temat Nerazzurrich. Rozważałem wiele możliwości, skrzętnie analizując, która z nich będzie najatrakcyjniejsza dla najważniejszego "elementu składowego" naszej społeczności, czyli… dla Was drodzy czytelnicy. Niniejszą publikacją chciałbym zainicjować cykl autorskich, subiektywnych tekstów, traktujących o szeroko pojętej tematyce poświęconej czarno-niebieskiej części Mediolanu.

W swoich tekstach będę starał się znaleźć odpowiedzi na nurtujące nas wszystkich pytania. W doborze tematów nie będę unikał kwestii spornych, a moje opinie z pewnością często wywoływać będą kontrowersje. Gorąca zachęcam do zawsze mile widzianej, merytorycznej polemiki z argumentami podnoszonymi w Murawie Nasączonej Atramentem.

Inter zakładnikiem własnej marki

Dzień 31-go marca 2019 roku był niesamowicie ważną datą dla wszystkich kibiców Interu Mediolan. Dwudziesta dziewiąta kolejka włoskiej Serie A przyniosła korzystne rezultaty dla drużyny prowadzonej przez Luciano Spallettiego. Rzymianie zostali wysoko pokonani na własnym boisku przez Napoli, a Krzysztof Piątek musiał uznać wyższość swoich kolegów z kadry, na co dzień reprezentujących barwy Sampdorii Genua. Dodawszy do tego fakt, iż Nerazzurri mierzyli się z Lazio, które było ich kolejnym bezpośrednim rywalem w wyścigu o Ligę Mistrzów, nie można było wymarzyć sobie lepszej okazji do zdobycia bezpiecznej przewagi punktowej nad resztą zbliżającego się peletonu. Wygrywając z ekipą prowadzoną przez Simone Inzaghiego, drużyna Interu zapewniłaby sobie ośmiopunktową przewagę nad zespołem zajmującym piątą lokatę. To pozwalałoby na możliwość spokojnego patrzenia w przyszłość oraz zapewniłoby cenny czas na ugaszenie pożaru panującego w szatni Nerazzurrich. Niestety nawet magia i atut stadionu Giuseppe Meazzy nie były w stanie odmienić wyniku spotkania i zawodnicy Interu musieli przełknąć gorycz porażki w arcyważnym spotkaniu.

Szukając przyczyny odniesienia porażki przez zawodników Luciano Spallettiego postanowiłem zbadać przedmiotowy problem od zupełnie innej strony – z perspektywy naszych rywali. Zadałem sam sobie pytania: jak przygotowują się zespoły do starcia z Interem? Na co zwracają uwagę? Jaką taktykę obierają? Każdy kto śledzi spotkania bez wahania stwierdzi, że praktycznie wszystkie zespoły mierzące się z ekipą Nerazzurrich stawiają przede wszystkim na defensywę. Starają się zabezpieczyć dostęp do własnej bramki, oddają inicjatywę w rozgrywaniu piłki graczom czarno-niebieskich i skupiają się na przerywaniu mozolnie konstruowanych ataków pozycyjnych drużyny Interu. W praktyce wygląda to oczywiście tak, że rywale stawiają gęste zasieki złożone z dwóch linii obronnych lub czasem przysłowiowy autobus we własnym polu karnym. Przeciwnik najczęściej upatruje swoich szans na zdobycie bramki w kontratakach. Drużyny, które decydują się na otwartą grę z zawodnikami Nerazzurrich można policzyć na palcach jednej ręki.

Powyższy opis idealnie nadaje się na recenzję nie tylko ostatniego spotkania z Lazio, ale jako podsumowanie większości spotkań w tym sezonie. Nikogo zatem nie dziwi fakt, że gracze Interu w ostatnią niedzielę byli w posiadaniu piłki przez 61% czasu gry. W finalnym rozrachunku liczy się jednak to, kto strzeli więcej bramek, a nie to, kto prowadził grę. Jeden z kontrataków graczy Lazio niestety okazał się skuteczny i Rzymianie wywieźli cenne trzy punkty z murawy stadionu Giuseppe Meazzy.

Daleki jestem od stwierdzenia o braku zaangażowania piłkarzy Nerazzurrich w rywalizacji z podopiecznymi Simone Inzaghiego. Uważam, że byli oni zdeterminowani, aby wygrać ostatnie spotkanie i widziałem w ich grze zaangażowanie. W mojej opinii większość drużyn zdaje sobie sprawę z potencjału drzemiącego w graczach Interu. Pozostawienie im chociażby kawałka wolnej przestrzeni może okazać się fatalne w skutkach. Przekonali się o tym gracze lokalnego rywala w trakcie ostatnich derbów. W przytoczonym przeze mnie spotkaniu gołym okiem było widać luki w środku pola, które zostawiali klubowi koledzy Krzysztofa Piątka. Spore odległości pomiędzy formacjami drużyny Ac Milan pozwoliły na dużo większą swobodę w rozgrywaniu futbolówki Nerazzurrim. Zaowocowało to strzeleniem przez podopiecznych Luciano Spallettiego aż trzech bramek.

Można by rzec, że przekleństwem Interu stał się fakt, iż większość zespołów występujących w Serie A w obawie przed nadmiernym ryzykiem nie chce podjąć się prowadzenia gry w starciu z ekipą czarno-niebieskich. Paradoksalnie Nerazzurri stali się zakładnikami wyrobionej przez siebie marki. W trakcie spotkań zmuszeni są więc do prowadzenia gry i konstruowania ataków pozycyjnych. Świadczy o tym chociażby liczba rzutów rożnych wykonywanych w każdym meczu. Jest to bezpośrednia konsekwencja obrony bramki przeciwnika przez praktycznie wszystkich zawodników i nie angażowanie większej liczby graczy w akcje ofensywne. Piłkarze Nerazzurich przez setki minut próbują rozgrywać rywali przenosząc futbolówkę z jednej strony boiska na drugą. Gdy to nie skutkuje z uwagi na zagęszczenie zawodników defensywnych stacjonujących w obrębie i przed polem karnym, zaczyna się proces stopniowego wypierania graczy Spallettiego z obrony rywala poprzez wywieranie presji na graczy posiadających piłkę przy nodze. Dlatego właśnie tak często widzimy zagrania naszych graczy do tyłu lub desperackie próby wrzucania piłki w pole karne rywala z nadzieją, że ktoś z kolegów dotrze do niej szybciej niż obrońca drużyny przeciwnej. Futbolówki wybijane przez obrońców często trafiają za linię końcową boiska, co skutkuje przyznaniem sporej ilości rzutów rożnych dla drużyny z Mediolanu. Niestety ilość w tym przypadku nie przekłada się na jakość. Brak zawodników potrafiących dobrze wykonać stałe fragmenty gry powoduje, że koło się zamyka i piłka dośrodkowywana z rzutu rożnego najczęściej trafia w ręce bramkarza rywali lub jest najzwyczajniej w świecie wybijana.

Ligowi rywale Interu uznali markę drużyny z Mediolanu i większość z nich oddała im prowadzenie gry w trakcie spotkań. Okazało się, że występowanie w roli faworyta wcale nie jest tak proste jakby się to mogło wydawać. Jeżeli Nerazzurri chcą walczyć o najwyższe cele, muszą nauczyć się czerpać wymiernie korzyści z posiadania piłki w postaci zdobyczy bramkowych.  Gra, którą obecnie prezentuje drużyna dowodzona przez Luciano Spallettiego być może wystarczy na osiągnięcie miejsca premiowanego grą w Lidze Mistrzów. Jednak, czy coroczne drżenie o awans do elity europejskiej piłki jest celem klubu z takimi ambicjami jak Football Club Internazionale Milano? Odpowiedz na to pytanie wydaje się być jednoznaczna…

 

Maciej Markowski

Źródło: inf. własna