Kto tu jest poważny?

Chciałbym przeciwstawić się ogromnej fali pesymizmu, fatalizmu, katastrofizmu i ogólnego poczucia beznadziei, którą wyczuwa się w komentarzach po prawie każdym meczu Interu w tym sezonie, przynajmniej od początku tego roku. Czy naprawdę jest aż tak źle?

Gdyby ktoś kompletnie nie interesujący się Serie A, ale pasjonat futbolu, najpierw poczytał komentarze na naszej stronie, a później zapoznał się z najnowszą (kilkuletnią) historią klubu i na końcu spojrzał na tabelę, mógłby poczuć się zdezorientowany.

Nie zamierzam kolejny raz powtarzać (nie mylić z upieraniem się, bo ciężko to podważyć), że dzięki Luciano Spalettiemu klub wykonał ogromny krok w przód. Z zespołu, który w ostatnich latach popadł niemalże w przeciętność, zrobił drużynę, którą każdy (poza naszymi kibicami) znów zalicza do ścisłej (oczywiście poza Juventusem) czołówki Serie A. Co więcej, zrobił to niemal bez ingerencji w wyjściową jedenastkę (w każdym razie bez spektakularnych wzmocnień), w stosunku do kadry, którą dysponowaliśmy przed jego pojawieniem się w klubie. Wszak w zespole już w 2016. roku byli Handanović, Miranda, D'Ambrosio, Brozović, Gagliardini, Joao Mario, Perisić, czy Icardi. Mimo to, nie zamierzam się również upierać, że Spaletti to wybitny trener, którego należy stawiać w jednym rzędzie z Guardiolą, czy Kloppem (nie odważę się nawet sugerować innych nazwisk, bo nasi kibice potrafią zdyskredytować nawet Ancelottiego, Hiddinka, Simeone, czy Mourinho), ale obrzucanie go taką ilością inwektyw, jakie się pod jego adresem pojawiły na tej stronie może być według mnie tylko i wyłącznie wynikiem frustracji tzw. "przegrywów". Można Toskańczykowi na pewno wiele zarzucić, szczególnie w ostatnich tygodniach, ale warunki, w jakich pracuje i przeciwności, z którymi musi się zmagać, pomimo których drużyna wciąż potrafi zachwycić, zasługuje co najmniej na szacunek.

Podejrzewam, że mało kto zdaje sobie sprawę, że mimo tak "żałosnego sezonu", zdobędziemy prawdopodobnie mniej więcej tyle samo punktów, co na koniec zeszłych rozgrywek, czyli 70-75. Dodatkowo, najpewniej zmniejszymy dystans do drugiego miejsca i wygramy więcej meczów. Katastrofa.

Jednym z najpoważniejszych zarzutów pod adresem Spalettiego w tym sezonie jest, że nie panuje nad szatnią i przestrzelił w transferami, które sam sobie zażyczył. Z pierwszym zarzutem nie zamierzam dyskutować, bo jest to temat na zupełnie inną okazję i rzeczywiście jest nad czym się pochylić. Co innego transfery. Znów, spójrzmy na fakty. Po pierwsze, nieodżałowaną stratą po sezonie 2017/18 było odejście Rafinii i Joao Cancelo, co do gry których pod ręką Spala nikt nie zgłaszał żadnych uwag. Nic też nie wiadomo, żeby to nasz szkoleniowiec miał coś przeciwko ich pozostaniu w drużynie - był to problem władz klubu. W ich miejsce Spaletti zażyczył sobie Sime Vrslajko oraz Radję Nainggolana (nie zapominajmy o ograniczeniach finansowych), pod których adresem wiele nieprzychylnych opinii zostało już wypowiedzianych. Dlaczego? Tego nie pojmuję... Pierwszy z nich, gdy był zdrowy, wygrywał rywalizację z D'Ambrosio i w wielu meczach wspaniale współpracował z Politano na skrzydle, niewiele można mu było także zarzucić w grze defensywnej. To z nim na murawie drużyna funkcjonowała bardzo dobrze i zdobywała bardzo dużo punktów. Nieco bardziej skomplikowanie wygląda sytuacja z Ninją, ale i on w najlepszej dyspozycji jest zdecydowanie wartością dodaną w drużynie. Również jego jednak trapiły kontuzje, co było trudne do przewidzenia, bo mimo niezbyt sportowego trybu życia, Nainggolan nigdy nie miał specjalnych problemów zdrowotnych. To tak, jakby przyszedł do nas Robert Lewandowski i nagle z powodu urazów opuszczał co drugi mecz. Jaka w tym wina szkoleniowca? Reasumując, przez znaczną część, czy wręcz większość sezonu, z gry wyłączeni byli podstawowy boczny wahadłowy obrońca (a więc de facto mieliśmy obcięte pół skrzydła, co przy taktyce zespołu jest jak boląca kostka dla biegacza na olimpiadzie) i domniemany trequartista, czyli "tegosezonowy" Rafinha. Tylko czy ich brak jest winą Spalettiego?

Jeśli dołożymy do tego inne niezależne od trenera problemy, jak kompletny brak formy po mundialu być może najlepszego w zeszłym sezonie, obok Maurito, Perisicia; dłuższe przerwy w grze spowodowane urazami Politano, Brozovicia, Keity Balde, nie wspominając o operze mydlanej z państwem Icardi w rolach głównych, to mamy kompletnie "pozamiataną" ofensywę przez znaczną (być może większą) część sezonu.

W takich warunkach Spaletti tylko przez gorszy bilans bramkowy nie wychodzi z najsilniejszej grupy LM i z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że poprawia wynik w Serie A w stosunku do zeszłego sezonu. Jak on jest w takim razie nieudacznikiem, to ja też takim nieudacznikiem chcę być.

Żeby była jasność. Absolutnie nie uważam, że Spaletti nie zasługuje na żadne słowa krytyki. Przeciwnie - z wieloma z nich się zgadzam. Również twierdzę, że Toskańczyk jest często zbyt przywiązany do niektórych nazwisk, do taktyki zresztą też. Gra zespołu w wielu meczach nie zachwyca, a czasem woła wręcz o pomstę do nieba. I tak dalej. Tylko, że wiele z tych zjawisk to nie jest w 100% wina trenera - przy takiej ilości problemów zdrowotnych (i nie tylko) kadra wciąż jest zbyt wąska, a w każdym razie zawodnicy z tzw. głębokiej rezerwy nie mają takiej jakości, aby być pełnowartościowymi zmiennikami. Wielu z nich nawet u ligowych średniaków nie musiałoby być podstawowymi zawodnikami. Ciężko w takich warunkach (gdy na boisku przebywają jednocześnie np. Dalbert, Valero, Candreva i Gagliardini) wymagać, żeby tłamsić każdego rywala, poza Juve i Napoli. Zachowajmy jakiś umiar w krytyce trenera i zespołu.

Na koniec. Gdy po zeszłym sezonie Manchester United był podobno skłonny wyłożyć za Perisicia 100. milionów euro. Jego potencjalną sprzedaż nasi kibice nazywali "frajerstwem". Trzy miesiące później miażdżąca większość z nich oddałaby go za ułamek tej kwoty. To ja się pytam, kto tu jest... poważny?

Źródło: inf.własna