Spalletti. Człowiek, któremu złamią kręgosłup?

Od lat czytamy i słyszymy to samo. Inter potrzebuje trenera z autorytetem i twardą ręką, żeby zapanować nad blisko siedmioletnimi gruzami chaosu i bylejakości. Przez szatnię przewijali się totalni amatorzy lub łagodniej mówiąc nowicjusze, wschodzące gwiazdy trenerki czy uznani, przynajmniej na poziomie Serie A wyjadacze. Luciano Spalletti swego czasu stał się jedynym logicznym, szytym na miarę klubu wyborem. Dziś mało kto już o tym pamięta. 

Rzeczywistość vs oczekiwania

Wizja?

Stabilność na wysokim poziomie sportowym to oczekiwanie z gatunku niespełnionego  marzenia. Stabilność, czyli zrównoważony, bezpieczny finansowo rozwój marki i klubu. Musi być zrównoważony, bo z nadzwyczajnego skoku w koszmarnie kredytowany sukces,  w przepaść klub już się stoczył. To brak miary i umiaru nałożył na nas ograniczenia, które czkawką dawały znać o sobie przez ostanie kilka dobrych lat. Zdążyliśmy się już przyzwyczaić, że pieniądz ma swoją wagę i w wielu przypadkach trzeba lubić to, co się ma. Dziś z radością przeglądamy newsy o wzroście marki Interu i sukcesywnej odbudowie budżetu. Nauczyliśmy się cierpliwości.

Wysoki poziom sportowy to kwestia bardzo niesprecyzowana. Dość wspomnieć, że najambitniejsze kluby Europy rozważają zmianę lub zmieniają trenerów, którzy choć w cuglach dali im mistrzostwo kraju, to nie przynieśli pełnego sukcesu w Lidze Mistrzów. Obrazuje to przepaść pomiędzy celem drużyn z topu, a celami tych, którzy dążą do odrestaurowania namiastki dawnych potęg. Odpowiedz sobie Interisto, ile dałbyś za to, by Twój  klub do ostatniej kolejki walczył o mistrzostwo kraju. Ośmioletnia dominacja  Juventusu to dystans kosmiczny. Nie można go zmierzyć 90 minutami. Ich sukces poparty jest organizacją, scoutingiem, szeroko pojętą wydolnością finansową i stabilnością właśnie. Celowanie w mistrzostwo Seria A przez Inter było mrzonką.

Dla Interu wejściem na wyższy poziom sportowy stał się powrót do Ligi Mistrzów. Powrót realizowany w marnej kadrowo i finansowo rzeczywistości.  W cieniu ogromnej presji oczekiwań, rodzących się latami z udręk i zawodów, doświadczanych z wielką regularnością. Ten powrót jest dziełem Luciano Spallettiego. W fazie grupowej Inter losowany z czwartego koszyka do końca walczył o awans. Każdy po cichu na niego liczył, to było w zasięgu, to było do zrobienia.. Stało się inaczej. I jego brak jest wytykany jako jedna z wielkich klęsk Luciano. Tutaj cierpliwości już brakuje. A drugiej szansy Toskańczyk zapewne nie otrzyma.

Budowa bez fundamentów

Czego my chcemy? W co wierzymy?

Chcemy sukcesu. Bitwy o mistrza, półfinału Ligi Mistrzów, Pucharu Włoch. Wierzymy w Zbawiciela, Mesjasza, ufamy nadal, że to wszystko zależy od trenera. Tak bardzo jednoosobowo przypisując mu wpływ na sukces. Niestety. Ścisła zależność pomiędzy nazwiskiem pana X a osiągnięciem sukcesu nie istnieje bez budowy podwalin. Jesteśmy tak wygłodniali, że znajdując w kieszeni ostatni banknot, zamawiamy w barze zimną zupę. Tylko dlatego, bo na ciepłą trzeba trochę dłużej poczekać. A to, że w uczuciu komfortu, ta ciepła utrzyma nas dłużej, na tą chwilę nas nie interesuje.

Dość przenośni. Pora na wnioski.

Inter Mediolan nadal niczego nie buduje. Praca trenera to posada w korporacji na gorącym krześle, gdzie wynik jest kwintesencją bytu lub niebytu. Nie buduje tego, co mogłoby dać sukces, bo nie ma cierpliwości i rozsądku w  kreowaniu wartości nie tylko piłkarskiej,  ale ludzkiej, osobowościowej. Nagradzany Allegri, dziś zwycięzca, kilkukrotnie notował fatalny start, aby to z drugiej połowy tabeli nabierać rozpędu. Miał to, czego żaden trener w Interze mieć nie będzie. Zaufanie i cierpliwość włodarzy.

Wczujmy się w rolę szkoleniowca. Pierwszy sezon "uczy"się klubu i poznaje realia,  dobiera taktykę i skład. Przy dobrych wiatrach pracuje nad własnym autorytetem wśród zawodników. Niekiedy, ba, uczy się ligi czy języka, ale to już przykład skrajny.  Na kanwie "autorytetu i zaufania" w następnej odsłonie powinien osiągnąć sukces, by przetrwać. Zamiast być szefem jest na wylocie odkąd przyszedł. Rola piłkarza w klubie z taką hierarchią  jest prosta. Przetrwać bądź przeczekać tego szkoleniowca, który mu nie pasuje. 

Osobiście wierzyłem w Spallettiego na lata. Nie w sukces Spallettiego w ciągu dwóch lat, a Spallettiego na lata w Interze. Takiego, któremu dane będzie coś zbudować. Od podstaw. A zbudować trzeba było wiele i zwalniając go rezygnujemy z jego pozasportowych, acz prosportowych osiągnięć. Spall, który zostaje na trzeci sezon to człowiek, który może głośno w szatni powiedzieć, że ma zaufanie klubu i na wylocie jest każdy z piłkarzy, który go lekceważy czy ignoruje. Spall, który zostaje na trzeci sezon to człowiek, który może głośno w szatni powiedzieć, że ma spory bagaż doświadczeń obecnego Interu i już  kilkakrotnie publicznie potrafił przyznać się do błędu oraz podjąć odważne decyzje. Może powiedzieć, ze złamał największego gwiazdora Interu i teraz ten wiedząc, że nie przeczeka, albo stanie na wysokości zadania albo odejdzie. Odejście Spalla to dobra nowina dla Joao Mario, Icardiego i innych przebierańców tego sezonu. Taka druga szansa, dla kogoś, kto kompletnie na nią nie zasługuje. 

Styl, że oczy bolą

Styl trenera czy klubu?

Pełna zgoda. Bolały. Ale problemów było bez liku. Błędów również. Ostatecznie cel został osiągnięty i mentalne podstawy pod budowę zasad i wartości już istnieją. Mourinho nie wygrał stylem. Zwyciężył autorytetem i tym, że koszulka Interu dla piłkarzy była wartością samą w sobie. Tak jak On, jako trener. Trudno mi sobie wyobrazić, że Conte będzie uno di noi. Nie jest kimś, kto doświadczeniem przewyższa Spalla. Jest kimś kto preferuje 3-5-2. Banalne. Zamiast kopiować od najlepszych budowę wartości, estymy klubowej i poszanowania ciężkiej pracy z naszymi ludźmi, kopiujemy kadry. Być może głodne sukcesu. Być może lojalne wobec nowego pracodawcy. Być może taką pożądaną estetykę pracy tworzących. Ale czy od razu? Czy już? Czy mają na wejściu wszystko to, czego przez dwa trudne lata dorobił się Spalletti?

Przyznam, że trochę tym Interem jestem zmęczony. Tym, że nie szanuje tych, których powinien. Szacunek ten mierzony jest między innymi zarobkami. Dziewięć milionów plus bonusy dla Conte? To na mój gust spora przesada, zalatująca z lekka nepotyzmem. Inter jako klub  nie rozwiązał kwestii Icardiego, jego kontraktu i  kontaktów z mediami. Spalletti w tej nierównej grze zachował własne zasady i wygrał. Wygrał, choć przegrał. I nie był jedyny. Ot, cały Inter...

Źródło: inf.własna