Inter jeszcze żywy

Mercato trwa w najlepsze i budzi szereg  kontrowersji. Taka jego włoska specyfika. W komentarzach dominuje niepokój i mimowolne spoglądanie wstecz. Często, podczas ostatnich lat życzyliśmy sobie dogłębnej rewolucji, oczyszczenia kadry, a nawet co radykalniejsze głosy domagały się gry Primaverą. Dziś, na naszych oczach taka rewolucja właśnie się odbywa. Do metodologii jej wdrażania możemy mieć całą masę zastrzeżeń, ale nie wolno nam zapominać, że to nawet nie połowa drogi, a my spoglądamy przez palce.

Mit konia trojańskiego

Antonio Conte nie jest koniem trojańskim, Konradem Wallenrodem czy innym  sabotażystą, który potajemnie znajdując się na liście płac Juventusu, celuje w rozsadzenie Interu od środka. Zaakceptować należy kilka oczywistych faktów, a zacznę od najbrutalniejszych. Nie stanowimy już od kilku dobrych lat żadnego zagrożenia dla ekipy aktualnego Mistrza Włoch, który na dobrą sprawę skupia się na sobie i swoich celach, znacznie ambitniejszych niż liderowanie Serie A. Nasza kandydatura do walki o Scudetto ma charakter kurtuazyjny i można na potwierdzenie tej tezy stworzyć osobny, wielowątkowy felieton. Obrastający w gwiazdy i ogromne bogactwo Inter, nie jest obecnie zmartwieniem Turyńczyków. Nie w tym rzecz.

Po drugie Conte to profesjonalista, który w naszym klubie także może wiele przegrać. Sam jego angaż w projekt rodziny Zhangów i służba w czarnoniebieskiej części Mediolanu pokazuje, że nie jest to człowiek, który swoją karierę buduje kierując się uprzedzeniami. Nie jest Antonio człowiekiem biednym, nie jest Inter jego ostatnią zawodową przystanią, od eksploatacji której zależy jego emerytura. Jedną i drugą stronę łączy ambicja, a za podstawę jej realizacji Conte uważa bezkompromisowość. Trudno na taki tryb przestawić się kibicom, zwłaszcza gdy za nią, nie mamy nic w zamian. Cierpliwości.

 

Mit świętej trójcy

Mauro Icardi, Radja Nainggolan i Ivan Perisić nie byli w ubiegłym sezonie filarami sukcesu Luciano Spallettiego, jakim stał się powtórny awans do Ligi Mistrzów. Icardi umarł i już nie wróci. Czy ktoś chce czy nie musi się z tym pogodzić. Jego powrót do wyjściowej jedenastki oznaczałby obecnie totalną kompromitację zarządu i trenera. Co legło u stóp tego stanu, było już przewijane wielokroć i nie zamierzam tego odgrzewać. Z wielkim żalem z powodu zmarnowanego potencjału i nimbu, z wielkim żalem z powodu strat finansowych, z wielkim żalem z powodu stylu relacji i morza nieprzyjemnych emocji, musimy pożegnać się z Icardim. Jego czas minął.

Transfer Nainggolana w zestawieniu z jego obecną sytuacją to faktyczny i w pełni zrozumiały powód do drwin. Radja, wybitny w całej skali swojego talentu, umiejętności i zadziorności nie przyszedł, aby umierać za Inter. A tym bardziej za trenera Conte. Do ewentualnych poświęceń namówić mógł go człowiek, którego w klubie już nie ma. Popularny Ninja w Interze kierowanym przez Conte, to spora niewiadoma i ogromne ryzyko. A zważywszy, że bunt na pokładzie przeżywaliśmy w minionym sezonie, decyzja o usunięciu Belga, choć bezkompromisowa, wydaje się mieć swoje podstawy. Ta transakcja się nie zwróci i wliczyć ją należy w koszty pożegnania Spallettiego.

Sam Perisić miał bodajże najgorszy sezon w karierze. Mało kto pamięta, że drżano o to, by nie odszedł do Manchesteru United. Na samo rzekome skreślenie go w składzie przez Conte, należy jednak patrzeć z dystansem. Raz, że wypowiedź dotyczyła pozycji wahadłowego, dwa, że Conte nie zwykł błyszczeć kurtuazją i manierami podczas konferencji. Zostało stwierdzone bezkompromisowo, że Ivan nie sprostał wymaganiom wahadłowego w sparingu i na tym koniec faktów. Duet Perisić i Icardi, połączony celnym dośrodkowaniem odszedł w niepamięć. 

W przypadku Icardiego i Perisicia jeszcze rok temu oczekiwano od władz Interu, że obu zawodników w składzie zatrzyma i uchroni przed odejściem. Klub na wysokości zadania stanął i dopiero dziś wiemy, że w końcowym rozrachunku zysków i strat przegrał.

Mit gorszego składu

W obecnym oknie transferowym z klubu odeszli Balde i Cedric. Żadna z tych postaci nie była na tyle znacząca, by popadać w rozpacz. Po drugiej stronie bilansu widnieje Diego Godin, bezapelacyjna opoka Atletico Madryt, a więc topu europejskiej czołówki klubowej. Sensi i Barella, to również piłkarze z papierami na solidność. Niewiadoma, za jaką uważam Lazaro także wpisuje się w aktywa klubowego rachunku. Zatrzymaliśmy Milana Skriniara i nadal jesteśmy w grze na rynku transferowym.

Co prawda razi w oczy obecność w składzie nazwisk takich jak Valero czy Joao Mario i  prawdziwie martwi brak napastników, ale mercato nadal trwa. Nie szukajmy wymówek dla Conte. Powie czy nie powie, że skoro nie ma Lukaku, to nie liczcie na Ligę Mistrzów... Nikt bez walki się nie podda. A przedsezonowe sparingi na obecnym etapie mają wartość głównie marketingową. 

Antonio Conte i Beppe Marotta zdecydowali się na Inter, zapewne dlatego, że poza autonomicznym stylem pracy zagwarantowano im cierpliwość. Liczyłem na taką w odniesieniu do Spallettiego. Teraz liczę na takową w stosunku do Conte. Nie nam pisana droga na skróty.  

Wakacje od uprzedzeń

Dla wielu z nas obecna sytuacja w klubie jest trudna do zaakceptowania. Przypomina póki co niezgrabny rozkrok między starym a nowym Interem. Być może żegnamy niedawnych idoli, a nowych jeszcze nie zauważamy. Większość procesów ledwo się rozpoczęła, inne nie zdążyły się zakończyć. Wymiar sportowy przeplata się z marketingowym, a prawda o Interze  dopiero ujrzy światło dzienne. Wtedy ją zweryfikujemy i rozliczymy.

Bezkompromisowo.

Źródło: informacja własna