Subiektywne wnioski po letnim mercato Interu

Za nami bardzo długie i emocjonujące letnie mercato. O tym jak wyczerpujące wiedzą zapewne w siedzibie Interu, wiemy także od innej strony my, redaktorzy serwisu intermediolan.com. Dla wszystkich był to okres bardzo pracowity, ale mało co tak interesuje kibiców piłkarskich jak transfery, czego przykładem jest to jak wielu internautów odwiedzało nasz serwis tego lata. Mnie też to emocjonuje, ale kiedy wybiła godzina zakończenia mercato, poczułem wielką ulgę. Przyszedł też czas na to, by spojrzeć na poczynania Interu na rynku, wyciągnąć subiektywne wnioski i dokonać oceny.

Zacząć z czystą kartą

Jednym ze źródeł problemów z jakimi borykał się Inter w ubiegłym sezonie był brak jedności w szatni. Luciano Spalletti nie poradził sobie z tym wyzwaniem, ale nie on pierwszy i nie on ostatni. Wybitnych postaci ze świata trenerskiego, którzy na pewnym etapie swojej kariery nie radzą sobie z szatnią, było już wielu i....będzie coraz więcej. Co jest tego powodem? Obecna kultura i zmiany jakie następują w społeczeństwach, własne ego jako centrum wszechświata, potrzeba nieustannych gratyfikacji nawet za najmniejsze nawet nieznaczące "osiągnięcia" niczym "lajki" z portali społecznościowych w realnym świecie oraz roszczeniowa postawa z oczekiwaniami nieadekwatnymi do własnego zaangażowania, a gdy do tego dodamy jeszcze fałszywy świat ze zdjęć z Instagrama i innych social mediów... W takich realiach coraz trudniej jest osobom na różnych stanowiskach budować autorytet, a zawodników pod względem osobowościowym jak Griezmann, Neymar czy Icardi będzie niestety coraz więcej...

W topowych klubach trener, który nie będzie odpowiednio znający się na psychologii, zarządzaniu zasobami ludzkii i jednocześnie odporny psychicznie, nawet z najlepszym warsztatem stricte piłkarskim, po prostu się pogubi. Jeśli pogubił się nawet Jose Mourinho, niegdyś specjalista od relacji z piłkarzami, to coś jest na rzeczy...

Nie wiemy wszystkiego, nie wiemy co dokładnie wydarzyło się w Interze, ale nie było tajemnicą, że między kilkoma piłkarzami trwał narastający konflikt. Zamiatanie problemów pod dywan i udawanie, że wszystko będzie przepięknie, bywa naiwne. Czasem niezbędne jest totalne oczyszczenie i właśnie to rozpoczął Inter już na samym początku, zwalniając Luciano Spallettiego i zatrudniając Antonio Conte. Ten, co zrozumiałe, wchodząc do Interu, także chciał rozpocząć z czystą kartą, mając zespół skupiony na wspólnym celu, a nie na prywatnych wojnach.

Luciano Spalletti, Ivan Perisić, Mauro Icardi, Radja Nainggolan i Joao Mario. Oficjalnie tylko Icardi i Nainggolan odeszli z przyczyn pozasportowych, ale tylko oficjalnie. Nie było to łatwe zadanie o czym świadczy fakt, że każdy z tych zawodników odszedł z Interu na zasadzie tylko wypożyczenia. Cel uświęcił środki i ostatecznie nie ma ich w kadrze i Antonio Conte może odetchnąć z ulgą. Jeśli nie pojawią się nowe konflikty, to przynajmniej źródeł tych poprzednich, nie ma już w szatni.

O tym jak wielka to była rewolucja przeszła przez Inter niech świadczy fakt, że Icardi, Perisić i Nainggolan mieli być głównymi filarami Interu, a z klubu ostatecznie zostali wypchnięci niemal siłą. Przynajmniej niektórzy.

Conte ma kogo chciał

Antonio Conte przychodząc do Interu przedstawił władzom klubu listę zawodników, których chciałby mieć w swoim zespole. Trener bardzo precyzyjnie określił jakie charakterystyki mają mieć gracze na poszczególnych pozycjach, tak by mógł wcielać w życie swoje pomysły na grę. Piero Ausilio z Giuseppe Marottą stawali na rzęsach, by sprowadzić na przykład Lukaku, ponieważ graczy o takiej charakterystyce, będących w zasięgu Interu, na rynku jest bardzo niewiele. Trenerowi bardzo zależało również na Edinie Dzeko, ale przeciągające się negocjacje sprawiły, że piłkarz przedłużył umowę z Romą. W zamian Marotta ściągnął Sancheza.

Wzmocniono każdą pozycję:

Obrona: Godin, Bastoni
Pomoc: Sensi, Barella, Agoume
Wahadła: Biraghi, Lazaro
Atak: Lukaku, Sanchez

Ważne jest jednak to, że trenerowi ściągnięto piłkarzy których chciał, a nie tych których wcisnęli Interowi pośrednicy jak miało miejsce w przypadku Gabriela Barbosy czy Joao Mario, którzy zostali ściągnięci wbrew woli trenera De Boera.

Co się nie udało? Co budzi wątpliwości?

Choć letnie mercato oceniam na bardzo udane, są pewne rzeczy które się Interowi nie udały. Piłkarze, na których pozbyciu się Interowi zależało najbardziej oraz na których powinien zarobić najwięcej, odeszli z klubu na zasadzie wypożyczenia bez obowiązku zakupu. Teraz tylko od nich samych zależeć będzie czy przekonają swoje aktualne kluby do ich wykupienia po sezonie. Jeżeli tak się nie stanie, wówczas problemy z ich sprzedażą wrócą jak bumerang, a zawodnicy ci będą o rok starsi.

W zespole nadal są piłkarze, których przyszłość w Interze wydawała się być przesądzona. Mowa tutaj o Borji Valero czy Antonio Candrevie. O ile w Candrevę trener Conte mocno wierzy i on sam zdaje się być tym podbudowany, co wpływa na jego występy, to brak sprzedaży Valero i zastąpienia go kimś innym, jest oczywistym niepowodzeniem.

Nerazzurrim brakuje ofensywnego pomocnika, potrafiącego trafiać do siatki, jakim miał być ktoś z trójki Vidal, Rakitić czy Milinković-Savić. Ostatecznie żaden z nich nie trafił do Mediolanu, co w przypadku Chilijczyka byłoby moim zdaniem niezrozumiałe, jeżeli chwilę wcześniej z klubu wygoniono Nainggolana. Vidal do grzecznych poza boiskiem nie należy. Wobec braku takiego transferu, być może któryś z obecnie grających w Interze graczy spełni taką rolę? Brozović? Sensi?

W taktyce Antonio Conte istotną rolę odgrywają piłkarze grający na lewym i prawym "wahadle". Jak sama nazwa wskazuje, muszą być to piłkarze bardzo wszechstronni, wytrzymali oraz odpowiedzialni. Do tej roli mamy trzech starych graczy: Asamoah, Candreva i D'Ambrosio oraz trzech nowych Biraghi, Lazaro oraz Dimarco. Czy będą to wzmocnienia na miarę naszych potrzeb i ambicji, by walczyć z najlepszymi? Czas pokaże.

Ostatnim znakiem zapytania jest nasz atak. Antonio Conte od początku podkreślał, że zamierza grać dwoma napastnikami, ale o różnej charakterystyce. Jeden z nich powinien być silny i wysoki, potrafiący wygrywać pojedynki w powietrzu i dobrze się zastawiać, drugi zaś może być niższy, ale szybszy i sprytniejszy. Jeżeli chodzi o pierwszy garnitur, cel został zrealizowany. Mamy Lukaku oraz Martineza, a do dyspozycji są jeszcze Sanchez, Politano i młodziutki Esposito. No właśnie. Coś co rzuca się w oczy to to, że Sanchez, Politano oraz Esposito, to piłkarze o dość podobnym profilu. Problemem jest szczególnie Politano, dla którego w taktyce Antonio Conte zwyczajnie nie ma miejsca na boisku. Nie jest to wahadłowy, nie jest to również drugi napastnik, ale właśnie tam zapewne wystawiać go będzie Conte. Być może Włoch przyda się jako skrzydłowy, gdyby trener w czasie meczu przejdzie na ustawienie 4-3-3? Politano był wyróżniającą się postacią Interu w ubiegłym sezonie i rozumiem, że w klubie nie chciano się z nim żegnać, zwłaszcza dwa miesiące po wykupieniu go z Sassuolo. Z jednej strony sprzedawanie go mogłoby być błędem, z drugiej strony...cóż, czeka go trudny sezon.

Na koniec dodam, że o tym jak rynek transferowy jest trudnym tematem niech będzie przykład takich klubów jak Real Madryt, któremu nie udało się sprzedać Garetha Bale, mimo iż niedawno sam Zidane wygłaszał publiczne opinie, że ma nadzieję że gracza lada moment w klubie nie będzie, PSG które zostało z marzącym o odejściu Neymarem, którego znienawidzili kibice, Juventus, który miał całą listę graczy do sprzedaży, a większość z nich została, czy Manchester United który...hmm, nie chciałbym być w skórze kibiców tego klubu.

Przyszłość i jakość

Godin, Lukaku oraz Sanchez to najbardziej doświadczeni piłkarze sprowadzeni tego lata. Każdy z nich wiele już widział i grał na topowym poziomie. Ich obecność daje nadzieję, że do zespołu wejdą niosąc swoją wiedzę, którą podzielą się z młodszymi lub mniej doświadczonymi piłkarzami. Majstersztyk transferowy odnośnie tych graczy polega na tym, że Godin trafił do nas na zasadzie wolnego transferu, Lukaku wprawdzie za sporą kwotę, ale i tak sporo niższą od początkowo oczekiwanej przez Manchester, dodatkowo rozłożoną na raty przez 5 lat. Sanchez z kolei to gracz, którego transfer nie niesie żadnego ryzyka: wypożyczenie bez opłat, bez obowiązku wykupu (ale też bez ustalonej kwoty opcjonalnego wykupu), a ponad połowę jego pensji zapłaci Manchester. Lukaku i Sanchez nie mają za sobą łatwego sezonu i nie jest powiedziane, że na pewno spełnią oczekiwania, ale trafili w ręce trenera, który bardzo ich chciał i do którego koncepcji pasują.

Romelu Lukaku to nie jest taki snajper jakim był Icardim, ale jeśli miałbym tych dwóch graczy porównać, to przewagą Icardiego nad Lukaku jest gra w polu karnym, przyjęcie oraz umiejętność ustawienia się do "egzekucji". Lukaku jest piłkarzem lepiej czującym grę zespołową, podczas gdy Icardi może być niewidoczny przez większą część meczu, Lukaku potrafi brać czynny udział w grze i potrafi dobrze dostrzegać swoich kolegów na boisku, by obsłużyć ich celnym podaniem. Wyraźnym mankamentem Belga, który po dwóch meczach bliższego przyglądania mu się zauważyłem, a z czym Icardi nie ma problemu jest jego przyjęcie piłki. Powinien nad tym nieustannie pracować. Kolejnym argumentem przemawiającym za Lukaku jest umiejętność dryblingu i przechodzenia rywali. Icardi unika takich sytuacji, jego gra to znalezienie się w miejscu, gdzie po otrzymaniu piłki pozostanie uderzenie piłki lub odrobinę sprintu i uderzenie. Kiwanie się to nie jest jego futbol. Mamy więc do czynienia z zawodnikami o podobnej klasie, aczkolwiek nieco różniącymi się. Czas pokaże czy Lukaku dorówna Icardiemu pod względem liczby bramek dla Interu.

Pozostali to gracze stosunkowo młodzi i perspektywiczni, których moment dopiero ma nadejść: Sensi, Barella, Bastoni, Agoume Lazaro. Oni stoją przed wielką szansą, czy ją wykorzystają? Widać w nich wielki potencjał, zwłaszcza w przypadku Sensiego, który natychmiast skradł serca kibiców Interu i jeśli jego progres się utrzyma, może stać się piłkarzem wybitnym.

Mauro Icardi

Dla tego pana postanowiłem przeznaczyć osobny akapit. Chociaż sprawa tego transferu wydawała się niemal nierozwiązywalna, Giuseppe Marotta i Piero Ausilio ze spokojem wyczekali do końca i w tej bitwie charakterów wyszli zwycięsko. Icardi poniósł porażkę, a transfer last-minute do Paryża, to wyłącznie minimalizowanie strat w tym pojedynku. Uśmiechy, zdjęcia i wywiady...fałszywy uśmiech do złej gry. Jeszcze niedawno Wanda Icardi buńczucznie przechwalała się, że Mauro jest tak ważny w Interze, że kiwnięciem palca może kogoś w Interze awansować lub zwolnić. Dziś wiadomo co Icardi może aktualnie z tym palcem zrobić, a doradcą w tym temacie może być dla niego Massimo Ambrosini (były kapitan Milanu).

Ostatnie długie miesiące zawodnik praktycznie był poza grą, kolejne pół roku lub rok przerwy w regularnej grze w piłkę, mogłoby sprawić, że na najwyższy poziom już by nie wrócił. Wybierając jakąkolwiek ofertę, nawet PSG to zachowanie resztek zdrowego rozsądku. Sytuacja w której Icardi przechodzi właśnie PSG, to moim zdaniem lepsze rozwiązanie dla Interu, niż samego zawodnika:

- transfer do PSG oznacza, że piłkarz wyprowadza się poza Italię, nie wzmacnia więc rywali: Juventusu, Napoli, czy Romy

- otwarcie się na transfer poza Serie A, przełamanie w tej kwestii, daje nadzieję, że jeśli PSG nie wykupi Icardiego, wówczas łatwiej będzie mu podjąć decyzję o transferze do klubu z innej ligi, np. hiszpańskiej

Transfer Icardiego do PSG to przede wszystkim sygnał, że żaden piłkarz nie może być i czuć się większy i ważniejszy niż klub w którym jest. Inter w całej tej sprawie nie wystrzegł się błędów, ale na koniec pokazał, że jest poważnym klubem, który po prostu się szanuje. Każda próba "dogadania się" z Icardim i przywrócenia go do zespołu po wszystkim co miało miejsce, byłoby oznaką, że klub nie ma szacunku do samego siebie. Zobaczmy więc "dokonania" Icardiego w 2019 roku i mówimy tutaj tylko o faktach, nie plotkach ani hipotezach (jedną hipotezę mam i o niej w dalszej części tekstu):

- brak wpływu na to opowiada w telewizji jego agentka
- brak reakcji na to opowiada w telewizji jego agentka
- odmowa wyjazdu na mecz
- symulowanie kontuzji
- wysłanie prawnika w celu negocjowania warunków powrotu a boisko, kiedy Inter walczył na dwóch frontach i brakowało napastnika
- domaganie się zwrotu opaski kapitańskiej
- pozwanie Interu

Jeśli po tym wszystkim wciąż znajdują się kibice, którzy tego nie pojmują i ubolewają w stylu: "szkoda, powinni się JAKOŚ dogadać", to ja ubolewam nad nimi, że nie rozumieją, że Icardi, który swoimi czynami, chowając się jednocześnie za spódnicą swojej żony, pokazał co naprawdę znaczy dla niego Inter.  Bądźmy realistami, każdy dba o swój interes i to normalne, że piłkarz, mający na utrzymaniu siebie i rodzinę, w pierwszej kolejności będzie myślał o zabezpieczeniu właśnie tego i nie będzie kładł się na tory za klub. Można jednak w tym wszystkim zachować klasę, umiar i szacunek.

Pomijając wymienione wcześniej fakty, mam śmiałą hipotezę, że Icardi do samego końca czekał na Juventus, ale ten Juventus na który tak czekał...go zwyczajnie "wystawił". Urażona duma chłopca, który marzył o słodkiej zemście na Interze, była tak silna, że nawet znacznie atrakcyjniejsze finansowo oferty, nie były na tyle kuszące, jak chęć odgryzienia się na Interze. Czarno-białe fotografie, żona prowokująca sukienkami w czarno-białe pasy, czarne "emotki" pod zdjęciami, do których przyjaciele w komentarzach pod postami dostawiali białe (warto zaznaczyć, że od miesięcy komentować posty Icardiego i Wandy może jedynie wąska grupa znajomych i przyjaciół, ciekawe dlaczego?). Wszystko to dziś, podobnie jak zdjęcie we francuskim berecie, było prawdopodobnie znakami, zwiastującymi to co może nastąpić. Juventus może i chciał Icardiego, ale nie za wszelką cenę. Odrzucanie kolejnych ofert, przeciąganie sprawy do samego końca, sugeruje że było to celowe działanie ukierunkowane na zbicie ceny. Postawienie Interu pod ścianą i oczekiwanie, że zaakceptuje ofertę nawet tak obraźliwą jak wypożyzenie z opcją wykupu za 30 milionów. Inter nie dał się złamać inspirowanemu przez Juventus Icardieu, a Giuseppe Marotta wykazał się doświadczeniem i siłą charakteru. Transfer do Juventusu dobrze, ale na naszych, a nie ich warunkach. Juventus może i przystałby na warunki Interu, ale...nie udało mu się pozbyć ani Mandzukicia, ani Higuaina, ani Dybali. Jaki sens w tej sytuacji miałoby sprowadzenie Icardiego? Jeśli zatem nie chcieli lub nie mogli pozyskać Icardiego, sens miałoby dla Juventusu pozostanie skonfliktowanego z klubem Icardiego w zespole, który jest typowany jako jeden z głównych rywali do Scudetto..Zatem do końca dawali mu nadzieję... Powtarzam, że to tylko moja hipoteza, ponieważ nie wiem czy tak było...ale według mnie wiele na to wskazuje.

Mając realną ofertę z Napoli, Icardi ostatcznie wybrał Paryż, czyli dawniej piękne, dziś powoli upadające miasto, z klubem który mając sporo dobrych napastników i potężne problemy w szatni, pozyskuje piłkarza, który razem ze swoją żoną, tych problemów szatni może dostarczyć jeszcze więcej. Czy była to dobra decyzja dla Argentyńczyka, czas pokaże. Ale to już nie nasz problem, a ich samych oraz szejka Nassera Al-Khelaïfiego.

Nie znam piłkarza Interu, który z idola kibiców, w ciągu kilku miesięcy przeobraził się w postać, na którą większość kibiców nie mogła już patrzeć. Icardi miał wszystko i mógł mieć wszystko. Trudno znaleźć piłkarza Interu, który bardziej od Icardiego był chroniony przez klub oraz kibiców. Bywały przecież mecze w których zawodził czy serie spotkań bez bramek. Wówczas krytyka wobec gracza albo nie istniała, albo była niewspółmierna do tej, jaka kierowana była do innych graczy. Icardi był dla Interu i jego kibiców wielką nadzieją i jedyną postacią, która mogła nawiązywać do najlepszych czasów tego klubu.

Okazuje się, że były to oczekiwania na wyrost, podobnie jak przyznana zawodnikowi opaska kapitańska. Było to myślenie życzeniowe zarówno klubu jak i kibiców, bo Icardi okazał się bohaterem z kartonu, wydmuszką w błyszczącym papierku. Był po prostu bardzo dobrym zawodnikiem. Dziś to jednak za mało, ponieważ niezwykle istotne są także tematy pozaboiskowe, zwłaszcza w erze social media, gdy gwiazdy futbolu często wpuszczają do swojego świata kamerę swojego telefonu. Pod względem piłkarskim, choć moim zdaniem nie jest napastnikiem kompletnym, posiada dar, z którym trzeba się urodzić. Dar strzelania bramek i znajdowania się w sytuacjach dogodnych do ich strzelania. Patrząc na samą grę, Icardi w moich oczach był Inzaghim naszych czasów. Odchodzi w niesławie mimo 124 bramek, które zdobył dla klubu i za które można mu chłodno podziękować. Mógłby ich strzelić nawet 300, ale po tym co się wydarzyło, niesmak pozostanie na zawsze. Tęsknić nie będę.

Paweł Świnarski
https://twitter.com/pawelswinarski

Źródło: inf. własna