Czy jesteś prawdziwym Interistą?

Co oznacza bycie kibicem? Jak zostać prawdziwym Interistą z krwi i kości? To pojęcia, które wydają się oczywiste, ale w istocie takimi nie są. Każdy posiada zapewne swoją własną definicję bycia prawdziwym fanem Nerazzurrich, więc czy istnieje jakiś wspólny mianownik? Co powinno nas łączyć, a co dzieli najmocniej społeczność fanów drużyny z Mediolanu? Zapraszam na wycieczkę po swoich przemyśleniach w tej kwestii.

Co to właściwie jest ten kibic?

Wybacz mi Drogi Czytelniku wstęp z pogranicza socjologii i psychologii. Przyda się w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie kim tak naprawdę jest kibic. Warto zacząć od zrozumienia przyczyn, dla których ludzie łączą się w grupy, szukają wspólnych celów i idei, starają się działać w kolektywie. Wynika to z naszej natury, nieodmiennej od początku istnienia ludzkości, jednostka potrzebuje poczucia przynależności jako istotnego elementu samospełnienia. Co więcej, przy niskim progu wejścia pozwala poczuć udział w sukcesie, o który dziś pojedynczej osobie jest coraz trudniej.

Według socjologa, Radosława Kossakowskiego, dla zrozumienia czy jest się kibicem danej drużyny istotne jest pojęcie tożsamości, którą definiują odpowiedzi na dwa pytania. Kim jestem (np. kibicem Interu) i równie istotne - kim nie jestem (np. nie jestem kibicem Juventusu). Jasne określenie stałej i pozostałych zmiennych definiuje podjęcie decyzji o przynależności do fanów danej drużyny. To dzięki identycznym decyzjom w określeniu tożsamości zaczynają się tworzyć więzi i solidarność. Na poziomie osobistym zaczyna się utożsamiać z historią zespołu i jego tradycją, na poziomie społecznym wiąże się to z poczuciem obowiązków we wspieraniu klubu (np. finansowo) lub poprzez doping i wyjazdy. Pamiętajmy, że pomimo podejmowania tych samych decyzji na poziomie definiowania tożsamości, poziom osobistej i społecznej odpowiedzialności będzie różny, zależny od psychiki danej osoby.

Jestem kibicem bardziej od ciebie!

Tutaj następuje pierwszy rozłam, część fanów będzie chciała tworzyć oprawy i tak wyrażać bycie kibicem, innym wystarczy np. świadomość zakupu koszulki i finansowania w ten sposób swojej ulubionej drużyny. Czy któraś z grup jest „mniej” za swoją drużyną, ponieważ nie wyraża swoich emocji w ten sam sposób? Przecież we własnym mniemaniu zarówno jedni i drudzy pozostaną w zgodzie z przekonaniem „jestem kibicem”. Oczywiście, pamiętam o tym, że bycie fanem Nerazzurrich w polskich warunkach finansowych często nie jest proste i wręcz uniemożliwia wspieranie zespołu osobiście na stadionie.

Tym bardziej chciałbym w tym artykule podważyć słuszność zarzutu, który kiedyś usłyszałem pod adresem części polskich Interistów – kibic, który nie jeździ na mecze, nie jest prawdziwym fanem swojego zespołu. Gdyby rozpatrywać bycie pasjonatem danego klubu w pojęciu socjologicznym, to decydujące wydaje się przeświadczenie człowieka, jego własna odpowiedź na pytanie i przekonanie o tym, czy czuje się częścią danego kolektywu. To właśnie zdaje się być najbliżej skomplikowanej i złożonej definicji kibica. Nie da się zawłaszczyć sobie prawa do decydowania o tym, kto może być Interistą, a kto na to nie zasługuje.

Sędzia kalosz, a trener do wymiany

Jeśli wygra, jest Einsteinem, Leonardo, San Francesco, Platonem i Dantem w jednym. Jeśli przegra, jest zwykłą gnidą.

Gian Paolo Ormezzano

Słowa dziennikarza z Półwyspu Apenińskiego doskonale oddają ducha w jakim ocenia się szkoleniowców i zespoły we Włoszech. Nigdzie nie jest równie łatwo zostać i nagle przestać być bogiem futbolu dla fanów. Kibicom w Polsce jest bardzo blisko do ich kolegów z Mediolanu. Wystarczy przeanalizować ilość komentarzy, która pojawia się pod informacjami po spotkaniach wygranych, a ile po potknięciach, jak po niedawnym meczu ze Slavią Praga. W dobie ogólnie dostępnego Internetu hejt stał się prosty i anonimowy. Kiedy w grę wchodzą wielkie emocje związane z futbolem, łatwo ferować wyroki skrajne. Gdzie kończy się konstruktywna krytyka, a zaczyna zwykła przesada? Granica wydaje się bardzo cienka, a z pomocą przy wyjaśnieniu zjawiska znów przychodzi nauka.

Po pierwsze, niezależnie od rzeczywistego poziomu wiedzy, ludzie mają tendencję do ustawiania się w roli eksperta. Tym łatwiej przychodzi nam to, kiedy możemy liczyć na anonimowość. Kolejnym zjawiskiem jest obwinianie przeciwnika za to, że… wygrał. To dużo prostsze, niż szukanie słabości w obiekcie darzonym afektem, w tym przypadku ukochanym klubie. Trochę przypomina to relacje damsko-męskie. Jeśli dochodzi do zdrady, częstą pierwszą reakcją jest szukanie winy w otoczeniu, zamiast przyjęcie do wiadomości faktów. Tak działa ludzka psychika i jest to zupełnie naturalne.

W tym paragrafie zmierzam do wyjaśnienia procesów, które zachodzą w głowie entuzjasty klubu, kiedy drużyna spisuje się poniżej oczekiwań. Zwyczajnie i po ludzku, warto czasem uderzyć się w pierś i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy zachowałem obiektywizm, czy dałem się ponieść nerwom po raz kolejny. Czy wciąż jestem kibicem, czy może już hejterem?

Kibicuję Interowi, ale odkąd odszedł Icardi...

Zajmijmy się na chwilę pojęciem kibica sezonowego. W ogólnej opinii prawdziwy kibic to osoba, która jest ze swoją drużyną na dobre i na złe. Dla części pasjonatów piłki nożnej, szczególnie młodszej daty, bycie fanem danej drużyny stało się jednak modą. Część z nich podąża za sukcesem, inni za konkretnym "fajnym" zawodnikiem.

Po tym jak Mourinho zdobył triplettę liczba osób deklarujących wsparcie dla Nerazzurrich błyskawicznie wzrosła, tylko po to by wykruszać się w kolejnych latach. Obecnie znów obserwujemy tendencję rosnącą, której ojcem jest oczywiście początek sezonu w wykonaniu Conte. Wspominam o tym zjawisku, aby uhonorować osoby, które wspierały Inter w latach słabości. Kwestia niezłomności to kolejna część składowa, która wydaje się niezbędna do szczerej deklaracji miłości do klubu. Dla tych, którzy niedawno dołączyli do nas na stronie, to też pewna przestroga. Nie bądźcie kibicami sukcesu, bo na dłuższą metę stracicie na tym, umknie Wam to, co w futbolu jest bardzo ważne. Prawdziwa i szczera radość z wyczekiwanego zwycięstwa.

Grande finale

Witam w podsumowaniu moich rozważań, jeśli dobrnąłeś aż tutaj Drogi Czytelniku, postaram się nie rozczarować Cię zbytnio. Ze swoich przemyśleń spróbuję wysnuć najistotniejsze wnioski, a nawet pozwolę sobie skonstruować swego rodzaju kodeks.

Powinniśmy przestać się sztucznie dzielić, niczym nasza swojska scena polityczna. Czy jeździsz za Interem na mecze, czy też nie, szanuj innych fanów, ponieważ nie wiesz o nich zbyt wiele. Mogą zaskoczyć Cię wiedzą i zaangażowaniem w życie Interu na innych polach, o których byś nigdy nie pomyślał. Wszyscy jesteśmy Interistami, każdy na swój sposób. Z drugiej strony, bądź uczciwy. Jeśli nie stać Cię na zagraniczne wojaże, pomyśl jak możesz inaczej wspierać swój ukochany zespół. Na pewno znajdziesz na to sposób.

Bycie Interistą to nie tylko przyjemności, ale i obowiązki. Jednym z nich jest rzetelne ocenianie Nerazzurrich i ich sztabu. Po prostu, bądźmy sprawiedliwi wobec drużyny, której równie mocno należą się pochwały za wygrane, jak nagany za postawę poniżej swoich możliwości. Dziś zdecydowanie łatwiej przychodzi nam to drugie. To samo tyczy się oczywiście pojedynczych piłkarzy i trenera, jesteśmy im winni obiektywizm.

Odpowiedz sobie na pytanie jakim kibicem jesteś. Czy deklarujesz tylko bycie fanem Interu pod wpływem chwili, czy też zostaniesz nim, jeśli zespół kiedyś spadnie w tabeli? Czy jesteś uczciwy w ocenie drużyny, którą z definicji powinieneś zawsze wspierać nazywając się Interistą? Czym tak naprawdę jest dla Ciebie Inter? Do takiego szczerego podejścia do siebie zachęcam każdego z Was. Ja już to zrobiłem i ze skruchą przyznaję, że nie zawsze mogłem być dumny ze swojej postawy.

 

Bibliografia

Cytat: Calcio. Historia włoskiego futbolu. John Foot.
„Kibole” wyklęci. W poszukiwaniu autentyczności. Radosław Kossakowski.
Kibic piłkarski – najdziwniejsza istota na świecie. Bartłomiej Misztal.

Źródło: inf. wasna