Przerwać hegemonię

Na początku wracałem do tego co sezon. Potem temat pojawiał się już częściej, bo w połowie rozgrywek zwykłem robić małe podsumowanie. Analiza trendu, niestety, zawsze jednak wyglądała podobnie. Ostatnio, z niepokojem przyznałem, że zaczynam mieć już na tym punkcie obsesję. Gdy kończy się cierpliwość, umiera nadzieja, a w końcu przepada wiara, wyparta z głowy twardym racjonalizmem, pozostaje już tylko złość i to jedno pytanie - Jak przerwać hegemonię Juventusu?

Nudny jak Juventus

Italia już od lat ma najnudniejszą strukturę ligową. Zmiennych może być cała masa i zazwyczaj jest, co na całokształcie w ogóle nie robi wrażenia. Pretendenci, trenerzy, transfery, właściciele, zarządy, sędziowie, kapitały właścicielskie, kontrakty sponsorskie. Cała około piłkarska karuzela rotuje, a i tak nikt nie jest w stanie wysadzić Juventusu z mistrzowskiego siodła. Zacznijmy od faktografii. 

Ostatnim nieturyńskim mistrzem Włoch był Milan, który sezon 2010/2011 zakończył z przewagą 6 pkt nad Interem. Od tego czasu hegemonem jest Juventus. Nigdy wcześniej żadna drużyna w najwyższej włoskiej klasie rozgrywkowej nie dominowała aż tak długo. Rekordziści zdobywali tytuł po pięć razy z rzędu (Torino, Juventus, Inter). Najmniejsza różnica pomiędzy Starą Damą a wicemistrzem w obecnej dekadzie wyniosła 4 pkt i miała miejsce zaledwie trzykrotnie (2011/12 nad Milanem, 2016/17 nad Romą, 2017/18 nad Napoli). W dużym uproszczeniu nikt z konkurentów korony nawet nie powąchał.

Żaden z ligowych rywali Juventusu nie jest w stanie utrzymać swojej pozycji głównego rywala dłużej niż przez dwa sezony. Milan, Inter, Roma czy Napoli po próbach nawiązania walki pogrążają się w kryzysie. Przykład zespołu Milika i Zielińskiego jest nader wymowny. Konflikty wewnętrzne, szaleni włodarze, częsta rotacja na stanowisku trenera, wreszcie problemy finansowe i marzeniem staje się już nie tytuł, a kwalifikacja do Ligi Mistrzów. A przecież wszystkie te czynniki, w mniejszym lub większym stopniu, dotyczą wszystkich klubów. 

Próżno we włoskiej rzeczywistości liczyć także na czarnego konia. Tutaj nie objawi się Leicester czy Piast Gliwice. Tytuły wędrują głównie do Turynu, Rzymu i Mediolanu, choć na dwóch ostatnich miastach już powoli osiada rdza. Ostatnim mistrzem spoza dostojnego grona była Sampdoria w sezonie 1990/91! Na entuzjazmie nie da się więc nic znaczącego ugrać. Werwy wystarcza do pewnego momentu, potem następuje kalka turyńska. Samo skostnienie Seria A przejawia się także w tym, że beniaminek to zazwyczaj pewniak do spadku. Można stawiać w ciemno.

Cierpliwy jak Juventus

Począwszy od sezonu 2011/12 do momentu objęcia klubu przez Sarriego, u sterów Juve pracowało zaledwie dwóch trenerów. Conte i Allegri. Dla porównania w Interze aż dziewięciu (nie licząc Vecchiego) i jest to pierwsza znacząca różnica. W Turynie panuje moda na sukces, w Mediolanie moda na pośpiech? Być może.

Najstabilniejszym z rywali Starej Damy, pod kątem zmian trenera było Napoli, bowiem oglądaliśmy w analizowanym okresie czterech trenerów (Mazzarri, Benitez, Sarri i Ancelotti). Nazwanie tego środowiska zrównoważonym to zapewne lekkie nadużycie, co nie zmienia faktu, że owa stabilność po stronie zysków pozwoliła dopisać aż cztery wicemistrzostwa. Wiemy gdzie dziś w tabeli plasują się piłkarze z San Paolo. Im dalej w las tym rozrzutniej. W Romie i Milanie aż siedmiu dyrygentów we wspomnianym okresie. I podobnie jak w Interze sprzed roku desperacka walka o europejskie puchary

Oczywiście przebieg batalii ligowej nie zawsze wyglądał tak, że po 4 kolejkach Juventus był liderem i utrzymywał tę pozycję do końca. Był czas, że fatalny start w rozgrywkach powodował, że pewniakiem do odstrzału, przynajmniej w mediach, wydawał się Allegri, ale żaden gwałtowny ruch nie nastąpił. Jak się skończyło, pisać nie trzeba.

Analizując przyczyny zmian trenerów w czołowych klubach nie dojdziemy do niczego odkrywczego. Niezaspokojony głód sukcesu, ocieranie się o 10 lokatę czy brak gry w pucharach zmusza kluby do ciągłego szukania nowych rozwiązań. Bezskutecznie. Chcąc naśladować mistrza należy zatem wybrać właściwego człowieka i zagwarantować mu 4-5 lat spokojnej pracy. To ogromnie ryzykowne i zarazem kosztowne. Zarzut bezczynności w zarządzaniu, czy próby zwagneryzowania klubu to silne argumenty. Ktoś powie, że motorem postępu jest zmiana. Zgoda. Inny, że także stabilność. Również zgoda. Prawda więc leży po środku. Równowaga między zmianą a stabilnością to jedna z podwalin sukcesu. Opanował ją tylko jeden klub.

Bogaty jak Juventus

O głównych rywalach turyńczyków nie można powiedzieć, że są biedni. Już prędzej biedniejsi. Taki stan rzeczy ugruntował się jednak na wielu polach i w odróżnieniu od startu nowego sezonu, nie wszyscy zaczynają corocznie od księgowego zera. Uproszczę to do stwierdzenia, że bogatym jest ten, kto lepiej wydaje swoje pieniądze na przestrzeni lat.

W kategorii marnotrawca półwiecza Inter jest bezsprzecznie liderem. Polityka szerokiego strumienia ryzykownych inwestycji ponad stan na szczęście poskutkowała legendarną już triplettą. Czy ten 2010 rok był warty tego, co przeżywamy obecnie? Spiął klamrą piękną kartę piłkarskiego, zasłużonego dla klubu pokolenia graczy i kibiców, odbił się echem na świecie i odrestaurował markę klubu. Ale ta bez kolejnych sukcesów wiecznie trwać nie będzie. Dziś spłacając raty kredytu, wziętego na tę podróż, Inter musi pamiętać, że ojcem tego sukcesu nie były tylko li pieniądze. To kluczowe w odbudowie. Sankcje prawne i widmo upadku jako pierwsze pomogły zachować zdrowy rozsądek.

Juventus taki zdrowy rozsądek ma od dawna. Łączy wytrawną politykę finansową ze sportowym sukcesem. Własny stadion, topowe transfery i konsekwencja prędzej czy później doprowadzą klub do triumfu w Lidze Mistrzów. 

Z ideą przewodzenia Interowi na tej właśnie sprawdzonej ścieżce sprowadzono Marottę. Skala porównań ostatnich zakupów Interu, do tych sprzed kilku lat zaskakuje in plus. Z uwagi na stabilność finansową, dalekowzroczny i rozsądny zarząd oraz mniejszą niż w Juventusie konkurencję w składzie, Inter jawi się jako pracodawca godny zaufania. Okazuje się, że można sprowadzić kogoś z topu i w stosunkowo niskiej cenie. Conte, Lukaku i Eriksen to wzajemnie powiązana sieć ludzi. Angaż jednego determinował po części kolejne ważne nazwiska w orbicie wzajemnych zainteresowań.

Wciąż jednak nie doganiamy Juventusu. Poprawiliśmy jakość zakupów, ale nie ilość. Znając swoje bolączki w postaci chociażby wahadeł, wciąż nie jesteśmy w stanie załatać luk, bardzo istotnych dla systemu gry. Dodatkowo, klub zdaje się być zaskoczony kontuzjami Handanovicia, Sensiego czy wykluczeniem Lautaro. Z ich powodu podejmujemy ryzyko i często krwawimy, marnując dotychczasowe wyżyny ambicji i zaangażowania.

Inter nowym mistrzem?

Wiara w rozsądek nowego Interu skłania do umiarkowanego optymizmu. Umiarkowanego, bo popartego wieloma warunkami, które już przynajmniej częściowo wydają się być wdrażane.

Conte i Marotta to kluczowe ogniwa układanki. Uczymy się od mistrza i ta pokora już wiele znaczy. Cierpliwość i praca do znudzenia, przy rozsądnej polityce transferowej i budżetowej przyniesie efekty. O Interze po 2010 roku już wielokrotnie pisano i mówiono, że jest nowym, ale tak naprawdę nowe dopiero jest w toku i dopiero ta droga wydaje się być najwłaściwszą. Być może nie jest autorska, być może stanowi syntezę metody kopiuj-wklej, jest żmudna i długa i nadal wymaga cierpliwości, cierpliwości, cierpliwości, ale jest jedyna.

Inter zna swoje słabości i na miarę możliwości, w sposób sensowny i treściwy stara się nanosić korekty. Świadomość, że wraz z rozwijaniem planów, należy jakościowo rozwijać skład podstawowy i jego zaplecze jest nader widoczna. 

Szanując osiągnięcia rywali nie sposób odmówić im dwóch wybitnych cech. Po pierwsze od ośmiu lat Juventus nie zachłysnął się swoją hegemonią, a po drugie nadal jest głodny. Nie liczmy na ich kryzys, nie oglądajmy się na sędziowanie. Aby przerwać ich dominację, na dłużej niż rok musimy w pewnych obszarach stać się tacy sami. Tacy sami. Tylko, że bardziej.

Póki co zgadza się wiele. Poza tabelą. Ale obsesyjnie wierzę, że to Inter przerwie rekordową passę rywala i nie będzie to jednorazowy wybryk.

Źródło: inf. własna