Mój Inter

Dla każdego nałogowca, przymusowy odwyk przypomina swoistą drogę przez mękę, a dokładnie takie katusze przechodzą ostatnimi czasy miłośnicy futbolu na całym globie. Piłkarski świat na dobre zatrzymał się już jakiś czas temu, lecz powód jest na tyle poważny, że dalsze rozwodzenie się nad tym faktem byłoby wysoce nie na miejscu. Postanowiłem jednak wykorzystać ten czas, aby odświeżyć nieco stare zapiski, odkopać na strychu dawne numeru Bravo Sport i powspominać.

Kultową już gazetę przywołuję nie bez powodu, bowiem początki mojej przygody z Interem nierozerwalnie związane są z jednym z numerów. Chciałbym pochwalić się tutaj piękną historią o moim kibicowskim rodowodzie i pisać poematy o czarno-niebieskiej krwi płynącej mi w żyłach, ale fakty są takie, że o wyborze Nerazzurrich zdecydował przypadek. Pierwszy zakupiony numer wspomnianego Bravo Sport z Ronaldo na okładce, a w nim artykuł z cyklu największe kluby Europy. Tym razem tekst poświęcony Interowi Mediolan, lecz uwagę 9-latka skuteczniej przykuły jednak kolorowe warkoczyki Taribo Westa, niecodzienne 1+8 na plecach Ivana Zamorano i przede wszystkim te niesamowite pasiaste stroje. To wystarczyło...

Później poszło już błyskawicznie. Cotygodniowa prasówka i kolejne wycinki zbierane do teczki, weekendowe sesje na Telegazecie w oczekiwaniu na końcowy rezultat spotkania, pierwsza bazarówka do kolekcji i próby skompletowania zespołu o dumnej nazwie Inter Liszkowo. Piękne czasy, których wspomnienie podsunęły mi pomysł stworzenia jedenastki ulubionych graczy, którzy reprezentowali barwy ukochanego klubu podczas mojej kibicowskiej kadencji. Będzie mocno subiektywnie, z kilkoma pewniakami i kilkoma niespodziankami. 

Oczywiście, Was również zachęcam do dzielenia się swoimi drużynami i wspomnieniami w komentarzach. Wyłączcie telewizję, zluzujcie Smartfona i sięgnijcie po swoje teczki z wycinkami. Naprawdę warto.  

***

Julio Cesar (300 meczów dla Interu)

Mam ogromny szacunek do umiejętności i profesjonalizmu Samira Handanovicia, lecz w moim prywatnym rankingu ciężko będzie mu kiedykolwiek przeskoczyć swojego poprzednika rodem z Brazylii. Julione to jednak Julione. Kawał historii tego klubu, dodatkowo przypadający na okres pełen sukcesów i trofeów. Roberto Mancini nazwał go kiedyś bramkarskim odpowiednikiem Ronaldo, chociaż piłkarską ekspresją i pozytywnym szaleństwem bliżej mu chyba do Ronaldinho. Wielka szkoda, że końcówka jego przygody z Interem zbiegła się z początkiem kryzysu w klubie, co skutkowało wypychaniem najbardziej zasłużonych graczy. 

Javier Zanetti (858 meczów / 21 goli)

Czy potrzebny jest jakiś szerszy komentarz? Człowiek Inter. Prawdziwa legenda klubu i element, który zespalał niemal wszystkie sezony mojej kibicowskiej przygody. Nie ma sensu pisać więcej, ponieważ trzeba byłoby uciekać w zbytni patos, a tego nie lubię. Il Capitano zwyczajnie nie mogło zabraknąć w tym zestawieniu.

Walter Samuel (236 / 17)

Był taki czas w futbolu, że od środkowego obrońcy nie wymagało się w pierwszej kolejności nienagannego wyszkolenia technicznego i bezbłędnego wyprowadzania piłki z własnej połowy. Centralny defensor miał być tym skur......., który obrzydzi napastnikom rywali zapędzania się w pole karne, nawet jeśli czasem będzie wymagało to uciekania się do zagrań na pograniczu przepisów. Zawsze miałem słabość do tego typu boiskowych zabijaków, a Argentyńczyk był jednym z najtwardszych. Zresztą jego boiskowy przydomek Il Muro, mówi wszystko. Gdyby Sylvester Stallone zdecydował się na nakręcenie kolejnej części Niezniszczalnych, spokojnie mógłby rozważać zaproszenie do swojej ekipy Waltera Samuela. Poza tym, popularny Wally był oczywiście znakomitym obrońcą i jednym z kluczowych elementów układanki Jose Mourinho w pamiętnym sezonie 2009/2010.

Taribo West (65 / 2)

Chyba najbardziej kontrowersyjny wybór w mojej jedenastce, bowiem przez szatnię Nerazzurrich przewinęło się przecież mnóstwo defensorów z najwyższej półki, przy których Nigeryjczyk wypada, delikatnie mówiąc, blado. Barwny, dosłownie i w przenośni, zawodnik był jednak członkiem ekipy, od której rozpoczęła się moja przygoda z ekipą czarno-niebieskich. Jego kolorowe warkoczyki przykuły moją uwagę już podczas Mundialu we Francji, więc nie kryłem radości z faktu, że West jest również graczem mojego Interu. Błachy powód? No pewnie, ale jak mawiał klasyk, najważniejsze są wspomnienia.

Yuto Nagatomo (213 / 13)

Jeśli ktoś z moich wybrańców mógłby rywalizować z Taribo Westem o miano największego ananasa w tej drużynie, to tylko nasz sympatyczny Samuraj. Piłkarz, który podczas swojej przygody z Mediolanem miał tyleż samo fanów, co hejterów. Dla wielu prawdziwe uosobienie słabości Nerazzurrich w tamtym okresie. Oczywiście, że mógłbym pójść na łatwiznę i umieścić na lewej stronie niezawodnego Zanettiego czy Christiana Chivu, ale nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Od samego początku żywiłem do Japończyka wielką sympatię, bo zwyczajnie ciężko było go nie lubić. Jego początki pod względem sportowym wyglądały zresztą całkiem przyzwoicie, co dodatkowo pomogło mu trafić do grona moich ulubieńców. Pewnie, że jego boiskowe popisy w dalszych latach przyprawiały mnie o stany depresyjno-maniakalne, lecz czas goi rany. Japonio dzięki za Dragon Balla i dzięki za Yuto.

Radja Nainggolan (36 / 7)

Swego czasu spłodziłem tekst o moich ulubionych graczach, którzy po przenosinach do Interu przynosili mi głównie zawód i rozczarowanie. Jednym z bohaterów uczyniłem wówczas właśnie Nainggolana, a jego dalsze losy niestety idealnie wpisały się w postawioną tezę. Niewiele to jednak zmieniło, bowiem Ninja pozostał jednym z moich ukochanych piłkarzy, niezależnie od przynależności klubowej. Chciałbym, aby Ninja latem powrócił do Mediolanu i kontynuował grę w czarno-niebieskiej koszulce, lecz nie mam złudzeń, że ten etap jego kariery jest już zakończony. 

Esteban Cambiasso (430 / 51)

Przynajmniej tutaj obędzie się bez dwuznaczności, chociaż długo wahałem się nad postawieniem na Diego Simeone, lecz ostatecznie wygrał jednak sentyment do drużyny mistrzów z 2010 roku. Cuchu był jednym z niepodważalnych fundamentów tamtej ekipy, przedłużeniem myśli szkoleniowej Jose Mourinho na boisku. Legenda Argentyńczyka zaczęła budować się jednak znacznie wcześniej, kiedy trafił do Mediolanu niczym niepasujący element galaktycznego Realu. Z darmowej okazji skorzystali Nerazzurri. bowiem Roberto Mancini szybko poznał się na walorach nowego pomocnika. Obecnie Cambiasso zbiera trenerskie szlify, więc niewykluczone, że jego przygoda z Interem wzbogaci się w przyszłości o kolejny rozdział. No chyba, że tym razem ubiegnie go Il Cholo.

Dejan Stanković (326 / 42)

Kolejny z pewniaków, przy którym szersza argumentacja tylko trąci banałem. W przeciwieństwie do Cambiasso, Deki trafił do Interu jako gwiazda ligi, lecz następnie ich losy przebiegały bardzo podobnie. Imponujące umiejętności piłkarskie i gorąca bałkańska krew przez długie lata stanowiły doskonałe połączenie. W mojej pamięci najmocniej utkwiły jednak te fenomenalne bramki zdobywane z dystansu, jak chociażby w meczach z Schalke czy Genoą. 

Alvaro Recoba (261 / 72)

Geniusz, który nigdy nie został w pełni doceniony przez piłkarski świat. Sporo w tym zasługi samego zawodnika, bowiem ciężko określić go mianem wzorca profesjonalizmu. Nadaje mu to jednak pewnej wyjątkowości i wyłączności dla sympatyków czarno-niebieskich. Dla nich, Il Chino na zawsze pozostanie jednak prawdziwą legendą, a dla mnie idolem numer jeden w prywatnym rankingu. Moje pierwsze teksty na portalu długo podpisywałem zresztą jako Alvaro 8, a pochodzenia nicku tłumaczyć nikomu nie trzeba. Oglądanie Urugwajczyka w akcji było czystą przyjemnością. Maestro.

Zlatan Ibrahimović (117 / 66)

Dla wielu kibiców Interu stał się swego czasu persona non grata, lecz nigdy nie ukrywałem, że Ibra pozostaje moim piłkarskim ulubieńcem. Niedawny powrót do Milanu bardzo mnie ucieszył, bowiem oglądanie go w akcji nadal sprawia mi olbrzymią przyjemność. Paradoksalnie, jego odejście z Mediolanu stało się początkiem najpiękniejszego okresu w mojej kibicowskiej karierze, lecz oddajmy cesarzowi, co cesarskie. Szwed zapisał kawałek pięknej historii w dziejach naszego klubu i zdobył kilka tych swoich cyrkowych bramek, które do dzisiaj mają pewne miejsce w wielu kompilacjach. Dodatkowo, swego czasu Ibrahimović w parze z Adriano pozwalał mi regularnie doprowadzać do szewskiej pasji kolegów podczas długich sesji przy PES-ie. 

Ronaldo (99 / 59)

Tym razem Adriano musiał ustąpić jednak miejsca swojemu wielkiemu poprzednikowi w szeregach Interu. Panie i panowie, oto przed wami Ronaldo Luiz Nazario de Lima, a dla nas po prostu Fenomen. Dziś młodzi fani wybierają ulubione kluby za sprawą idoli pokroju Leo Messiego, Cristiano Ronaldo czy Neymara, co często spotyka się z szyderą ze strony starych wyjadaczy. Niech jednak pierwszy rzuci kamieniem ten, kto nie zwrócił uwagi na Nerazzurrich z powodu pewnego geniusza z Brazylii. Pod koniec lat 90, Ronaldo-mania opanowała Polskę, jak kraj długi i szeroki, a kolejni Interiści wyrastali niczym grzyby po deszczu. Moje początki również sięgają tamtego okresu, chociaż młody wiek nie pozwalał mi w pełni docenić klasy napastnika Canarinhos. Z perspektywy czasu mogę jedynie żałować, że jego pobyt w Mediolanie nie potoczył się nieco bardziej szczęśliwie, lecz chyba każdy z nas odczuwa swego rodzaju dumę, iż jeden z najlepszych graczy w historii tego sportu zdobywał gole pod czarno-niebieską banderą.

Jose Mourinho

Kto mógłby poprowadzić mój wymarzony skład, jeśli nie The Special One. Portugalczyk przybył do Włoch w glorii najlepszego trenera świata i dokonał rzeczy wydawałoby się niemożliwej. Wprowadził Inter na piłkarski Olimp, po czym odszedł skuszony kolejnym wyzwaniem. Jego przenosiny do Realu pozostawiły zadrę w sercu wielu fanów, lecz mówimy o człowieku, który dostarczył nam prawdopodobnie najpiękniejszych emocji w naszym kibicowskim żywocie. Dozgonny szacunek.

Rezerwowi: Samir Handanović, Ivan Cordoba, Milan Skriniar, Gary Medel, Diego Simeone, Fredy Guarin, Ricardo Quaresma, Adriano, Ivan Zamorano.

Źródło: inf. własna