Subiektywnie po meczu z Sassuolo

W 27. kolejce włoskiej Serie A Inter podejmował w szalenie ważnym meczu piłkarzy Sassuolo. Porażka praktycznie ostatecznie pozbawiała nerazzurrich złudzeń o walce o Scudetto. Dlaczego zatem w pierwszym składzie wybiegli piłkarze, którzy do tej pory liczyli tylko sęki w ławce, a jeśli już się na murawie pojawiali, to od razu było wiadomo, dlaczego te sęki liczą?

Ten mecz mnie złamał. Choćby od tej pory Juventus i Lazio doznały jakiejś głębokiej zapaści i zaczęły seryjnie tracić punkty, to nie chcę w tym sezonie Scudetto. Inter pod żadnym względem na to nie zasługuje. Bywało, że można się było przyczepiać do Antonio Conte o nieumiejętne zarządzanie drużyną w czasie meczu, w szczególności o dokonywane zmiany, bądź ich brak. Ale spotkanie z Sassuolo to była jakaś kompletna paranoja. Zdarza się, że wielu kibiców narzeka na poziom gry któregoś z zawodników, ale w rzeczywistości bywa to mylne wrażenie, a dany piłkarz wcale nie prezentuje się najgorzej. Często też jest tak, że jedni nie zostawiają na zawodniku suchej nitki, a inni uważają tego samego zawodnika wręcz za jedno z najsilniejszych ogniw drużyny - tak jest często chociażby z Marcelo Brozoviciem. Za przykład mógłbym też podać Biraghiego albo Mosesa - obaj są często krytykowani, a w mojej opinii szczególnie pierwszy z nich prezentuje zazwyczaj co najmniej przyzwoity poziom. Rzadko za to zdarza się, żeby ktoś prezentował się tak żenująco, że literalnie nikt nie jest w stanie wziąć go w obronę. Mowa oczywiście o Gagliardinim. To, co ten zawodnik wyczyniał na murawie w spotkaniu z Sassuolo, przechodziło wszelkie granice. A jego pudło do pustej bramki z trzech metrów z całą pewnością wejdzie w skład niezliczonej ilości youtubowych kompilacji najbardziej zabawnych i spektakularnych kiksów tego sezonu, dziesięciolecia, XXI wieku i całej historii calcio i nie tylko.

Ale dla mnie to wcale nie ten 26-latek jest powodem całkowitego zrezygnowania, jakie czułem po ostatnim gwizdku sędziego Davide Massy. Jest nim oczywiście szkoleniowiec Interu, który z tylko i wyłącznie sobie znanych powodów trzymał go na murawie przez cały mecz. Jak to wytłumaczyć?

Jeszcze przed pierwszym gwizdkiem na Meazza ostrzyłem sobie zęby na wieczorne widowisko, które mieli zapewnić piłkarze Atalanty i Lazio. W mojej opinii Lazio miało bardzo małe szanse na zdobycie kompletu punktów w starciu z zawodnikami z Bergamo (piszę te słowa w trakcie pierwszej połowy, nie znając wyniku) i Inter miałby późnym wieczorem kontakt z Rzymianami w tabeli, razem naciskając na lidera z Turynu. A jaka jest rzeczywistość? Nie mam ochoty na nic. Nawet na Scudetto. Przegraliśmy z Juventusem i Lazio. To mógłbym przełknąć. Dlaczego wystawiliśmy rezerwy w ektremalnie ważnym (szczególnie psychologicznie) meczu z niezwykle groźnym przeciwnikiem, mając do dyspozycji niemal wszystkich zawodników pierwszego składu? Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek potrafił mi odpowiedzieć na to pytanie, z Antonio Conte włącznie.

Źródło: inf.własna