Sabotażysta

W przeciwieństwie do sytuacji po meczu z Sassuolo, dziś nie jestem w żadnym stopniu wzburzony po porażce z Bologną. Dlaczego? Bo szans na Scudetto i tak nie mamy już żadnych, a nie jesteśmy Lazio, czy Atalantą, żeby ekscytować się, czy zajmiemy miejsce drugie, czy czwarte. Albo walczymy o Scudetto albo nie. A start w kolejnej edycji Ligi Mistrzów - nie oszukujmy się - mamy już w kieszeni.

Irytuje mnie wciąż tylko jedno. Dlaczego Conte z uporem maniaka dalej posyła w bój od pierwszych minut Roberto Gagliardiniego? Na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat przewinęło się przez nasz klub na tyle dużo miernych piłkarzy (jak np. Dalbert), od patrzenia na których bolały oczy, że konkurencja jest tu naprawdę niebywała. Wyścig o największego ciamajdę w historii Interu, dzięki tylko kilku występom po przerwie spowodowanej pandemią, w mojej opinii bezwzględnie i z ogromną przewagą wygrywa Gagliardini. To jednak nic. Po meczu z Bologną zacząłem (i mówię to całkowicie poważnie) jednak podejrzewać, że 26-letni Włoch jest sabotażystą w drużynie Conte.

Nad jego pudłem z trzech metrów do pustej bramki, gdy był przez nikogo nie atakowany i miał całą wieczność na to, żeby odpowiednio ustawić stopę i trafić do pustego prostokąta o wielkości ponad siedmiu, na prawie dwa i pół metra, nie będę się dalej znęcał. Pewnie usłyszał wystarczająco dużo gorzkich słów pod swoim adresem. Jedyny argument, jaki przychodził mi do głowy, aby wyjaśnić usilne trzymanie na murawie Gagliardiniego przez szkoleniowca czarno-niebieskich był taki, że ten chciał odbudować psychicznie swojego podopiecznego. Bo jeszcze raz podkreślam - były piłkarz Atalanty Bergamo nie jest miernym piłkarzem - to utalentowany zawodnik, tylko... no właśnie - jeszcze kilka dni temu myślałem, że jest po prostu kompletnie bez formy, a psychicznie to wrak człowieka. Po dzisiejszym spotkaniu zmieniam jednak zdanie.

Nieudaną dobitkę po nietrafionym przez Lautaro karnym mógłbym jeszcze jakoś wyjaśnić. Ale za to, co Gagliardini zrobił przy pierwszym golu dla Bologny, to bym go zdjął z boiska w trybie natychmiastowym i już nigdy więcej na nie nie wpuścił. Nie wiem, czy ktokolwiek zwrócił na to uwagę, ale piłka turlała się niezbyt szybko w jego kierunku, zanim dotarła do Juwary, i ten chciał ją wybić. Zrobił to jednak tak skandalicznie nonszalancko, że nie trafił w piłkę. Jestem przekonany, że to dlatego, będący niemal zawsze przecież oazą spokoju Handanović, z wściekłością uderzał wielokrotnie pięścią w murawę po tym, jak piłka zatrzepotała w siatce za jego plecami. Czyż to nie sabotaż? Nie widzę innego wytłumaczenia. Jeśli ktoś, kto popełnił w kilku meczach więcej błędów, niż Brozović popełni(ł) przez całą karierę, zachowuje się na boisku nonszalancko, to nie widzę innego wytłumaczenia, niż takie, że odbiera własnemu zespołowi punkty celowo. Niech nikogo nie zmyli bramka z Brescią dla niepoznaki - z tak grającym rywalem gola mogłaby strzelić nawet osoba odpowiedzialna za koszenie trawnika przez meczem, gdyby tylko trener posłał go w bój.

Pytanie jeszcze ważniejsze brzmi jednak, dlaczego Antonio Conte na to pozwala? Najpierw zwraca uwagę, że nie może mieć pretensji do zespołu, bo ten walczy dzielnie, gra piłkę ładną i skuteczną (do momentu oddania strzału), a dosłownie jeden zawodnik niweczy w pojedynkę wysiłki całej drużyny w kilku meczach niemal z rzędu. Czy to statystyki Włocha (ilość występów w pierwszym składzie) mają wyglądać lepiej przed jego sprzedażą? Czy takie niuanse są teraz najważniejsze, skoro i tak już o nic nie walczymy? Niech mi ktoś to wyjaśni, proszę.

Cała nadzieja w tym, że Gagliardiniego po tym sezonie w klubie już (oby) nie będzie. Ale jeśli piłkarz ten wybiegnie choćby na pół minuty w jakimkolwiek meczu Ligi Europy, to mętlik w mojej głowie dopiero się zacznie. A teraz czekam już na nowe rozdanie.

Źródło: inf.własna