Jak zbudować wiarygodność

Ostatni okres dla Interu, to czas, który każdego oddanego fana nakłania do sprawdzenia pogody za oknem. Obserwując styl gry i wyniki zespołu możemy stwierdzić, że w Mediolanie panuje meteorologiczna zima. Amplituda rezultatów w potyczkach ze średniakami Serie A, sprawia że kalendarzowe lato jest złudą, a kryzys lutowo-marcowy ma się dobrze. Inter od 10 już lat bezskutecznie walczy o swoją sportową wiarygodność. Niestety, przegrywa..

Kogo ukamienować

Zawsze gdy mam ochotę wylać wiadro pomyj na to, co się dzieje w Interze, staram się powstrzymać do chociażby jeszcze jednego spotkania. Tak było po meczu z Sassuolo, ale co się odwlecze, to ma zawsze sporą szansę na powrót i to ze skumulowaną siłą. Oczywiście najprostszą metodą na analizę obecnego stanu rzeczy, wydaję się wyciągnięcie przed szereg Gagliardiniego i zlinczowanie go, ale nie jest to droga dla zuchwałych i dociekliwych. Bo problem, z którym klub nie może sobie poradzić nie jest jednoosobowy.

Antonio Conte, tak jak wielu jego poprzedników już wie. Już ma świadomość i pełne rozeznanie miejsca, do którego trafił. Nie trenował prawdziwego Interu ten, kto nie prowadził go w rundzie rewanżowej, przecierając oczy ze zdumienia i nie dowierzając temu, co się przed nimi wyprawia. Inter to bomba zegarowa, która dokumentuje, że różnica pomiędzy osobami, uchodzącymi za top trenerski, są niewielkie i poddane prawdziwemu mediolańskiemu testowi, szybko skłaniają do wątpienia we własny warsztat. Antonio Conte zwątpił już nie tylko w obecny projekt, ale także i w siebie. To wbrew pozorom jest bardzo dobra wiadomość, choć tradycyjnie dużo nas kosztuje.

Wiarygodność

Inter to klub, który nie potrafi odzyskać swojej sportowej wiarygodności. To największy problem upadłego giganta. Marazm średniości i nieregularności w zestawieniu z napęczniałymi ambicjami cały czas przynosi niesmak i poczucie rozczarowania. Stać Inter na przebłyski stylu, waleczności, zakupów na rynku transferowym, ale na tym koniec. Nie ma znaczenia kto jest u sterów. Cały czas, niezmiennie tkwimy w tym samym miejscu. Nawet dekada pod haslem "budujemy" nie nauczyła Interu tego, co już dawno powinno być kamieniem węgielnym dużego profesjonalnego projektu. Umiemy bazować jedynie na entuzjazmie, fali i podrygach szaleńczej euforii. Nawet jak w wywiadach zaprzeczamy, jakoby słynne pazza zostało z klubowego dna wyeliminowane. 

Antonio Conte to obecnie najbardziej przepłacony trener Serie A. Dowód? W Interze obecnie nie ma ani jednej formacji, która działa w sposób co najmniej wartościowy. Z żelaznej i budzącej respekt defensywy nie ma już śladu. Kontuzje i kartki to wymówki niegodne pewnych zarobków. Zawodzi wszystko. Kuriozalnie stracona bramka w Pucharze Włoch była jaskółką, zwiastującą znaczny regres formacji obronnej. Czuć niepewnością i tym niespokojnym, uzasadnionym lękiem, że zaraz coś się wydarzy. Conte nie nauczył zawodników gry trójką obrońców. Dość szybko zaszufladkował graczy, na tych co do systemu się nadają i tych, dla których jest on rzekomą kotwicą u szyi. Kuriozalne i nieodpowiedzialne granie systemem 3-5-2 wyeliminowało ze składu Diego Godina, a rachunek ciągle rośnie. Poza utraconą solidnością w obronie przepadł gdzieś także wypracowany i trochę stylowy sposób wyprowadzania gry od własnej bramki. W zamian oglądamy panikę, naiwność. A Antonio Conte nie wygląda na człowieka, którego stać na elastyczność.

Formacja pomocy, której zestawienie kadrowe, choć z Eriksenem, woła o pomstę do nieba, to kolejny kamyczek do ogródka naszego szkoleniowca. Występy zawodników, którzy ewidentnie pożegnali się z formą pokazują, że Włoch nie do końca czuje zespół i dyspozycję indywidualną swoich żołnierzy. Oględniej mówiąc, nie ma chemii. Uwidacznia się to podczas spotkań, których czytanie również nie należy do mocnych stron Antonio. Bez takich podstaw, trudno wypracować coś sensownego, zwłaszcza gdy efekt nowej miotły, nowego startu, fali entuzjazmu mija. Żyłowaliśmy na przebłyskach Sensiego i Barelli, dziś brakuje wypracowanych schematów, z których mogliby skorzystać ich zmiennicy. A Antonio Conte nie wygląda na człowieka, który w tym sezonie nad czymś takim jeszcze pracuje. Raczej chciałby dotrwać, by zacząć na nowo. Oznacza to, że po drodze coś pękło i lepić trzeba będzie od początku. Faworytem na podium jest Atalanta, co pewnie zweryfikuje ostatnia ligowa kolejka.

Sportowa wiarygodność klubu rzutuje na przywiązanie do jego barw gwiazd, zwłaszcza tych wschodzących. Brak jasnych deklaracji ze strony Lautaro Martineza, to też pewien stygmat, znamionujący, że Inter nie jest postrzegany jako miejsce, gdzie można się rozwijać. Albo coś umiesz i jesteś gwiazdą, albo nie i grasz dotąd, aż kogoś lepszego nie kupimy. Duet Lu-La się wypalił. Zniszczyła go transferowa karuzela i zbyt wczesne promowania El Toro, jako idealnego samograjka. Dziś w ataku Interu nie ma partnerstwa, zgrania czy wspomnianej chemii. Jeden oddany karny tego nie zmieni. A fakt, że jedynym szukającym klepki jest Alexis, nie świadczy o zasobach klubowych jak najlepiej. Metodą Conte jest spuszczanie z łańcucha "wściekłych psów" Mosesa, Candrevy i...nie.  Nie napiszę Biraghiego.

Pierwszy sezon Antonio Conte nie przyczynił się do budowy jego wiarygodności jako trenera, ani Interu jako klubu w zaawansowanym stadium rozwoju projektu pogoni za Juventusem. Z tego zderzenia niewiele dobrego wynika. Kilka transferów. Lukaku, Eriksen, Hakimi. Ale to jeszcze trzeba spoić, zestawić, zbudować mechanizmy współpracy, pewien automatyzm i przekonanie, że jesteśmy drużyną. Z duetu Conte Marotta tylko jeden jest w stanie obronić swoje osiągnięcia, choć obawiam się, że występy w Lidze Europy mocno zweryfikują te rozpaczliwe próby szukania optymizmu.

Styl rozpaczy

Błędy i braki, przeszacowanie własnych sił i brak elastyczności, Conte próbuje nadrabiać krzykiem przy linii i obrażaniem arbitrów. Nie chcę oglądać takiego Interu, gdzie kartki otrzymuje ławka rezerwowych czy sztab trenera. Puszczające nerwy to oznaka słabości i bezradności. Można snuć opowieści o ego trenera, niechęci do przegrywania, ale cena nietonowania swoich emocji jest zbyt duża. W tym klubie nikt nigdy nie miał cierpliwości. 

Za tą cierpliwością właśnie idzie budowa zaufania i umiejętności piłkarzy. W Interze cierpliwego, próbującego wychować swoje dzieci ojca, zastępuje się ojczymem, którego podniesiony głos wywołuje pozorny efekt lepszego porządku. A to tylko kolejna nowa miotła, kolejna fala energii i entuzjazmu, emocji nowego początku. Wypada jedynie mieć nadzieję, że jak już cały zarząd wierzy  w "pocontne" 3-5-2, to będzie w tym przekonaniu konsekwentny. Tylko trener na lata, z możliwością wtłoczenia w życie swojej filozofii, może dać Interowi sukces. Nie da się tego zrobić w dwa lata. Bo budowa wiarygodności trwać musi nieco dłużej. 

 

Źródło: informacja własna