Złe emocje

Finał Ligi Europy za nami, można więc oficjalnie zamknąć sezon. Nastrój po spotkaniu z Sevillą wciąż jest przygnębiający i będzie rzutował na ocenę osiągnięć Interu w pierwszym rozdaniu pod wodzą Conte, ale schłodzone szampany, dedykowane co prawda zwycięstwu, pozwolą być może schłodzić rozgrzane emocjami głowy. Niektórzy bardzo tego potrzebują. 

Zarządzanie emocjami

Był taki czas kiedy imponowali mi trenerzy aktywni, wydeptujący klepowisko przy ławce rezerwowych, reagujący na każdy element widowiska. Dziś mało który z nich ogląda mecz na siedząco, a wywieranie nacisku na arbitra technicznego stanowi elementarz taktyki. Zmienił się obraz i wizerunek trenerskiej postawy. Wszyscy kojarzymy zaciśnięte zęby Jurgena Kloppa, padającego van Gaala, czy ekspresywnego Guardiolę. Dopisujemy im z automatu większą niż u innych chęć sukcesu, zaangażowanie. U samego Antonio Conte wszystkie te elementy odbieram jako przerysowane. Ekspresja zabija profesjonalizm, wywołuje kaskadę emocji, co udziela sie drużynie oraz w bardziej zaawansowanej perspektywie, wpływa na relacje trenera z zarządem. Mam śmiałość twierdzić, że jednym z dużych problemów trenera Interu jest zarządzanie emocjami. Swoimi i zespołu.

Conte nie lubi i nie umie przegrywać, a ścisłej rzecz ujmując, nie potrafi radzić sobie z porażkami. Zważywszy, że są one nieuknione, brak umiejętności zarządzania złymi emocjami rodzi konflikty. Przesadna wrażliwość trenera na tym polu powoduje, że zamiast samemu uspokajać buzujące emocje u swoich podopiecznych, to właśnie jemu ta pomoc w pierwszej kolejności musi zostać dostarczona. Musi, bo inaczej otaczać go będzie pole spalonej ziemi i relacji, których odbudowa w końcu może być nierealna. Pierwsze wypowiedzi pomeczowe zamiast nakreślać spojrzenie trenera na wynik, obrazować linię postrzegania zdarzeń przez jego i jego sztab, budować jakieś podstawy do dalszej pracy, są wprost przeciwne. Przypominają fochy dziecka, które przecież wszystko zrobiło dobrze i nie potrafi ono się pogodzić się z tym, że jest inaczej. Okiełznanie trenera tymczasem, to niestety pierwsza powinność jego sztabu.

Prowokacja

Zagranie tak stare jak sama piłka. Znamy rzekomych mistrzów tego fachu. Jest to element gry, o którego powodzeniu, decyduje dojrzałość lub jej brak, u wziętej na celownik ofiary. Trener profesjonalnej drużyny, pracujący w okopach słynącego ze stoicyzmu kapitału, nie powinien ulegać prowokacjom. Antonio jest antyprzykladem takiej postawy. Wydaje się, że postrzega rolę trenera jako największego herszta w ekipie, co również jest zgoła infantylne. Dla mnie jego obraz mieści się w ramach wizualizacji nerwowego ojca na wywiadowce, któremu w trakcie zebrania różne, oj różne rzeczy i czyny mogą przyjść do głowy. Lider musi być wizjonerem i nawet w sytuacji pełnej zgliszczy, powinien swym wzrokiem wybiegać do przodu. U Conte taka postawy przychodzi, ale o kilka wybuchów za dużo. Całe zamieszanie z odchodzeniem i zwalnianiem trenera także nie jest nam potrzebne. Gwałtowności ruchów wszelakich należy wręcz się wystrzegać. 

Przyszłość 

Na kanwie bieżących osiągnięć należy być optymistą. Kiedy ostatni raz, w dzień barwowy, oczekiwaliśmy finału europejskich rozgrywek z Interem w roli głównej? Zespół po wznowieniu LE nabierał rozpędu, pewności i zdawał się cementować te cechy wyczuwalnym team spirit. Nawet Lautaro wracał do gry zespołowej, a to nieczęsty widok. W końcu klub i piłkarze nie zbagatelizowali rozgrywek i okazale zaprezentowali nowy Inter w Europie. Teraz najistotniejsze jest przetrawienie finałowej porażki i utrzymanie tego poczucia zespołowości. Zarządzanie tą fazą prowadzenia drużyny to jazda dla profesjonalistów, którzy potrafią zarządzać emocjami. Czy jest nim Antonio Conte? 

Źródło: Informacja własna