Transfer last minute?

Odwieczny dylemat stare czy młode, o ile nie odnosi się do wina i dziewczyn, nie niesie ze sobą jednoznacznej odpowiedzi. W kontekście budowania drużyny na kolejny sezon Inter wyraźnie akcentuje potrzebę wniesienia do składu przede wszystkim doświadczenia, co bezsprzecznie jest podwaliną wizji Antonio Conte. Wizję tę Włoch zdołał przeforsować na posezonowym zebraniu, jednak nie zmienia to faktu, że ryzyko jest ogromne. I rozegra się na naszych oczach.

Pierwszą i najbardziej zatrważającą informacją jest ta, że sam pobyt Antonio Conte w Mediolanie to jedna wielka niewiadoma. Co prawda podpisany kontrakt wiąże obie strony mocnym finansowym uściskiem, jednak jak dowiódł schyłek popandemicznych rozgrywek, nie ma nic pewnego w tym zakresie. Seria kilku porażek, dwie niefortunne wypowiedzi zapalczywego Włocha i temat rozstania z pewnością powróci. Co dziwne, do rozmowy o ewentualności przedwczesnego zakończenia pracy Antonio, obie strony przechodzą w sposób osobliwie łatwy, czy to w mediach czy w ogóle w kontekście jakichkolwiek podsumowań. Gra, w sposób chyba dalece szkodliwy i niepotrzebny, odbywa się na ostrzu noża.  Jeżeli ktoś myślał, że większość kwestii została uzgodniona przed podpisaniem kontraktu przez Conte, był niestety w błędzie. Pewne demony wydają się odżywać i nie pozwalają w spokoju pracować. Prasa szuka konfliktów i niestety trafia na podatny grunt.

Samo rozwiązanie kontraktu przez Inter byłoby przedsięwzięciem szalenie kosztownym. Na przysłowiowym garnuszku pozostawałoby dwóch byłych fachowców, a potrzeba zatrudnienia kolejnego dużego nazwiska, niosłaby kolejne wydatki. Układ, czy też relacja pomiędzy panem Zhangiem a trenerem Interu to zagadnienie osnute pewną tajemniczością. O ile w przypadku zapalczywego Włocha wiele kwestii od razu leży na stole, o tyle właściciel klubu, wydaje się mieć patent na uspakajanie trenera. Konfrontują się choleryk z flegmatykiem i wychodzi z tego kompromis. Pytaniem pozostaje czy będzie on dostatecznie trwały.

Jeżeli nie, wówczas piłkarze doświadczeni i znacznie przekraczający 30 lat pozostaną bez głównego prokurenta zapotrzebowania na nich. Klub, być może znajdzie kogoś, kto wizję  Antonio zechce kontynuować, niemniej jednak skomplikuje się sytuacja nie tylko z wiekiem kadry, wynagrodzeniami, ale i ich przydatnością. Elastyczność w kwestii obniżania zarobków i transferowej włóczęgi piłkarzy maleje wraz z ich wiekiem i zależy w głównej mierze od sportowych ambicji tychże. Nie ma tutaj żadnych reguł, dlatego najistotniejszym jest wybadanie, o ile to w ogóle możliwe, mentalności i osobowości sprowadzanych graczy. Miękkie kryteria to jednak śliski temat. Śliski i kosztowny.

Powodzenie z kolei tandemu Zhang i Conte, opartego na transferach wskazanych przez tego drugiego, pozwoli na pełne wdrożenie sportowej wizji trenera, do której zarząd został przecież przekonany. Sukces stanie się faktem, wnosząc wiele doświadczenia dla  piłkarskiej młodzieży i po latach niebytu będzie smakował wyśmienicie, tym bardziej, że Tripletta została osiągnięta przez graczy już wiekowo zaawansowanych, stanowiąc zwieńczenie ich karier. Po niej jednak nastała pustka. Sukces starszyzny bowiem kończył pewien etap, a w budowie piłkarskiego imperium najważniejsza jest ciągłość. To ona, w kontekście większości podpisywanych umów, powinna leżeć na sercu klubowym decydentom. Stworzenie takiej mieszanki młodości z doświadczeniem, uwzględniającej gospodarność finansową klubu, to zadanie bardzo trudne.

Czy są złote środki? Zapewne nie, ale możemy doszukać się tych srebrnych. Warto poświęcić uwagę wypożyczeniom, bo te na przykładzie chociażby Alexisa Sancheza, Victora Mosesa, Ivana Perisica, pokazują, że są formą testu, który ułatwia podjęcie decyzji o zakontraktowaniu danego wiekowego już gracza. Trener ma swojego zawodnika, ten walczy o kontrakt swoją postawą i w końcowym rozrachunku decyzja jest bardziej świadomą. Rzecz jasna, samo osiągnięcie porozumienia między klubami to nawał negocjacyjnych zakrętów, ale konstrukcja piłkarskiej ekonomii nigdy nie była prosta.

Pozostawiając na marginesie zabawy związane z sumowaniem wieku zakontraktowanych piłkarzy, poddaję temat do dyskusji. Czy jesteście zwolennikami całkowitego zaufania trenerowi w kontekście transferów, czy to klub i jego polityka kadrowa powinny mieć wiodącą rolę?

Źródło: inf.własna