Kim jest Conte?

Mecz za meczem mija i trudno o jednoznaczną odpowiedź dotyczącą tego kim dla Interu jest i może być Antonio Conte. Mieszane uczucia w stosunku do jego osoby są pochodną nie tylko osiąganych wyników, celów i życzeń transferowych, ale głównie jego osobowości. Nikt z nas nie siedzi w głowie trenera czy piłkarzy, ale nawet z dystansu warto pokusić się o lekką analizę.

Czy warto oceniać?

Czas jest szczególny, to nie ulega wątpliwości. Cała jego złożoność dotyka ogół piłkarskiego środowiska i dezobiektywizuje pewne osiągi lub ich brak. Nie zmienia to jednak faktu, że jakakolwiek z ocen musi nastąpić. Tak samo jak stawiane są wymagania, tak również należy zajmować się ich rozliczaniem. Nie wszystko przecież zależy od pandemii.

Frontmen, ale supportu

Obecny sezon jest najlepszym momentem na zdetronizowanie Juventusu. Ta formuła, którą przyjmuję jako pewnik, uargumentowana jest głównie słabością dotychczasowego rywala, który zanotował nie tylko jeden z najsłabszych startów w swojej historii, ale uległ też dawno nie widzianym zawirowaniom trenerskim. Słaby start, w obliczu krótkiej międzysezonowej pauzy stanowi niejako kontynuację fatalnej końcówki ubiegłego sezonu mistrza Włoch. Obsadzenie Andrei Pirlo, znakomitego piłkarza co prawda, ale zarazem niedoświadczonego na ławce trenerskiej, otwiera przed klubem z Turynu szersze niż zwykle pole do błędów. I błędy te następują. Nie było co prawda bezpośredniego starcia Interu z Juventusem, niemniej jednak tracone punkty, nie przekładają się na zdystansowanie odwiecznego rywala w ligowej tabeli. A to podstawowe zadanie Conte.

Trener Interu i jego zawodnicy mieli z założenia pełnić wiodącą rolę w bitwie o schedę po dominatorach Serie A, tymczasem tabela wymusza dalece odmienne wnioski. Inter powinien być tam, gdzie obecnie znajduje się AC Milan. Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. Chłopcy Conte mieli obowiązek budować przewagę, której obrona w zimowej części sezonu powinna być tym, co odmieni oblicze Interu jaki znamy. Interu drugiego, trzeciego czy czwartego.

Znakomita baza wyjściowa została wniesiona pierwszym sezonem Antonio w klubie. Szczelna defensywa, walecznie usposobiona pomoc i mocny na tle konkurentów atak. Znaliśmy swoje słabości. a mimo to udało się ugrać finał europejskich rozgrywek, co poza uczuciem rozżalenia pozwoliło zgromadzić również tak niezbędne doświadczenie. Co więc jest nie tak?

Conte jakiego mamy a Conte jakiego potrzebujemy

Antonio prasowym wyjadaczem nie jest. Pozwala, by jego prawdziwa twarz, była czytelna dla wszystkich odbiorców. Zarzutem nie jest brak szczerości, ale raczej brak spójności z linią i kierunkiem klubowego zarządu. Takie a nie inne stawianie spraw, wszem i wobec, nie pozwala na umiejscowienie trenera wewnątrz klubowej hierarchii i misji. Misja być może zbiega się w swoich podstawowych założeniach z tą panów Zhang, jednak już sama wizja jej realizacji jest zgoła odmienna. Innymi słowy, trudno mi nazwać Conte "naszym", rodzimym, składowym elementem pewnej większej całości. I nie chodzi tu o rodowód turyński Antonio, ale o pewien pierwiastek jego osobowości, który nakazuje mu umiejscawianie swojej osoby, jako bytu poza obiegiem klubowym. Nikt tak naprawdę nie wie, czego po nim możemy się spodziewać.

Znamy Conte jako zwycięzcę, twórcę mentalności bogatej w zażartość i intensywność. To na niej trener buduje swoje taktyczne chwyty. To takiej ręki, która kładziona na plecach zawodników, pcha ich do przodu, potrzebuje Inter. Tak zdawało się to wyglądać w tamtym sezonie. Odżył Candreva, Inter zaczął biegać, stosować pressing i gryźć trawę. Cytując klasyka momenty były.

Tymczasem Inter obecny, po klepnięciu w plecy wywraca się nieporadnie. A wcale nie spada z najwyższego rzędu koni. Remisy jakie nam się zdarzają, są bardzo groźne. Raz, że dobijamy do nich na dużym szczęściu i w ostatnim momencie. Brak porażki zamazuje nieco obraz, który już teraz powinien być pełen lęku o jutro. Dwa, że tracimy punkty z rywalami, których w ich obecnej dyspozycji należałoby pogryźć i zapomnieć. Nie porównujmy swoich wpadek do Realu czy Barcelony, gdzie wypalenie miesza się z potrzebą głębokich zmian kadrowych, rewolucji pokoleniowej czy przeciwstawiania się kryzysowi ekonomicznemu. Nie porównujmy się do wpadek PSG, które od lat w lidze nie ma solidnej chociażby konkurencji. Etap przebudowy pokoleniowej już za nami, etap namiętnego zaciskania pasa również. Teraz, dziś, już powinien nadchodzić nasz czas. Co więc jest nie tak?

Każdy ma swoją grę

Zapytany o to, co robi Conte nie potrafiłbym się precyzyjnie wysłowić. Nie wiem. Tak po prostu nie wiem. Zastanawiam się czy Antonio szuka rozwiązań od meczu do meczu, na bieżąco? Czy ma długofalowy plan, który poprzez chwilową niedyspozycję piłkarzy musiał ulec zawieszeniu? Czy też, co najsmutniejsze, on już tu tylko zarabia.

Z fundamentów tamtego sezonu nie zostało nic. Ani defensywa, ani skuteczność w ataku, styl, wyprowadzanie i posiadanie piłki, nic nie jest na wyższym lub zbliżonym poziomie. Bez trwałych podstaw nie ma postępu. A bez postępu nie ma rozwoju i przeskoku do ścisłej europejskiej czołówki. Jeden finał tego nie zmieni.

Transfery, których źródłem był Antonio nie przynoszą profitów. Przyjęcie, że gram taktyką, której ufam, a kto nie pasuje jest zbędny i powinien wylecieć jest szalenie nieelastyczne. A czasy są takie, że kreatywność i elastyczność jest mile widziana, a wręcz konieczna.  Do tych nie posiadamy ducha i zespołowości, a wypracowane schematy przy obecnych wykonawcach nie sprawdzają się. Koło się zamyka i jest trudne do zniesienia oraz niestety do oglądania.

Obecnie trener sprawia wrażenie, że gra na przetrwanie. To ma charakter bardzo wyrazisty i niestety desperacki. Aktualne wyniki są nie do zaakceptowania. Na obu frontach. Stanowią bowiem wielki krok wstecz, który niweczy znaczące jak dotąd usprawnienia klubowej drogi na top. Milczenie, które temu towarzyszy jest wygodne. Wirus, VAR, sędziowanie, pech, itp. Oczywiście, to gdzieś się przebija. Niemniej jednak wrażenie, że Inter siedzi na bombie jest także mocno dostrzegalne. 

Bo po ewentualnej sromotnej klęsce z Realem wylać się mogą żale, nad którymi już nikt nie zapanuje. A może zapanuje i wówczas poznamy prawdziwego Antonio Conte?

Źródło: inf. własna