Samookaleczenie

Inter jest mistrzem. Mistrzem samookaleczania się, szczególnie w Lidze Mistrzów. Potwierdzona po trzykroć już skłonność mediolańczyków do autodestrukcji ma dodatkowo posmak naiwności i nieustannego marnotractwa. Niweczymy swoją pracę, swoją wiarę i dewaulujemy swoją wartość. Witajcie w piekle kibiców Nerrazurrich.

STOP

Rewolucja, ewolucja, jak zwał tak zwał, natrafiła na ścianę. O dziwo nie jest to przeszkoda o charakterze finansowym, zasobowym, a niestety ma wyraz czysto sportowy. To boli najbardziej. Droga od schedy po Morattim na poziom ponownie europejskiego topu przebiegać miała w kilku etapach. Począwszy od spraw budżetowych, poprzez rozwój sfery medialnej, zmierzać powinna do ugruntowania poziomu sportowego na tym dawnym, legendarnym wizerunku mocarstwowości. Nic z tego.

Smutny jest fakt, że od trzech lat rozstawienie Interu w trzecim koszyku drużyn uprawnionych do gry w Lidze Mistrzów, stanowi faktyczne odzwierciedlenie sportowej jakości zespołu. Na wyrost grupę, w ktorej lądujemy nazywamy grupą śmierci. Bo, choć może jest nieco zamieszania z naszego powodu, to w końcowym rozrachunku i tak finalizujemy rozgrywki na należnym nam rankingowo miejscu. I każda grupa śmierci staje się grupą śmierci...Interu. 

Włodarze, wychodząc przed szereg w temacie zakontraktowania Antonio Conte na horendalnym poziomie wynagrodzenia, sami związali sobie ręcę. Płać i płacz chciałoby się powiedzieć. Na pociechę, o zgrozo, oczekujemy Scudetto. Najważniejsze to nie tracić rozmachu.

Droga jednokierunkowa

O uporze, braku elastyczności Conte pisałem już wielokrotnie. Trener przyjął system gry i wierzy. A gdy wynik jest odmienny od założonego, upatruje przyczyn między innymi w braku skuteczności. Słychać głosy, że to przecież nie jego wina, że napastnicy marnują okazję za okazją. Co poradzić, że piłka nie chce wpaść? Przecież to nie kwestia mentalności, determinacji, braku zaangażowania. Każdy odrobinę ukierunkowany na autorefleksję człowiek doszedłby do wniosku, że skoro jednak coś nie wychodzi, to być może warto wdrożyć zmianę. Cokolwiek. Zasugerować piłkarzom, by zmienili kolor butów, włosów, obojętnie. Ich blokada, nawet jeżeli istnieje, może ma wymiar abstrakcyjny. Schemat nie działa, więc kombinuj. Bo, jak to mówili w "Psach": tu wala idzie o życie. W tym meczu należało chwycić się brzytwy. Dla niektórych był nią Eriksen, a więc nie taki wielki znowu wstyd.

Tymczasem w meczu, który należalo wygrać nie wybiega w podstawowym składzie żaden ofensywny pomocnik. Sugestia dziennikarki, że skoro Szachtar stać było na zmianę taktyki, a Interu nie, już zalatuje kompromitacją Włocha. Sam do tego wniosku doszedł. I fakt, że tak późno, wywołał jego wzburzenie. Inter ponownie dostał szansę na wyjście z grupy i ponownie własnoręcznie ją zmarnował. Nie ma usprawiedliwienia dla tego dokonania.

Zakaz wjazdu

Żegnamy rozgrywki pucharowe. Nie dlatego, że gra w Lidze Europy to dyshonor i zbędne szastanie siłami, a dlatego, że jesteśmy słabi. Słabi na boisku, choć nie na papierze. W braku umiejętności pokonania tych rozbieżności, tkwi przyczyna naszych licznych, spektakularnych ostatnio samobójstw. A to zadanie trenera. Nikogo innego. Roboczo nazywam ją Contevirusem.

Dziś powinniśmy być o dwa kroki z przodu. Regres jednak stał się klubową rzeczywistością. Dosadną, bo własnoręcznie zbudowaną. Rywale nigdy nie byli tak słabi, a mimo to oglądamy ich plecy. Także w Serie A ciepły oddech turyńskiego Juventusu już w znany nam sposób, ogrzewa mediolański kark. Nie szukajcie w tym tekście nadziei. Drugi raz nie zmartwychwstanie. 

Na zaufanie trzeba pracować latami, potrzeba czasu. Conte ma go "na szczęście" sporo. Pozostaje żałować, że nie miał go tyle Spalletti. Albo był po prostu tańszy...

 

Źródło: inf.własna