Jaka piękna katastrofa, czyli pożegnanie Eriksena

To już nieuchronne. Nawet najwięksi zwolennicy talentu Christiana Eriksena muszą pogodzić się z faktem, że Duńczyk niebawem pożegna się z czarno-niebieską częścią Mediolanu, a najprawdopodobniej również z Italią. Niedawne wystąpienie Beppe Marotty nie pozostawiło żadnych złudzeń. Piłkarz został wystawiony na listę transferową i może szukać sobie nowego pracodawcy. Zasadnym wydaje się zatem postawienie pytania, co do cholery, poszło nie tak?

Nawet Natalia Kukulska wydaje się mieć świadomość, że przecież nie tak miało być. Wszystko zaczęło się niczym w piłkarskiej bajce. Kiedy klub z wielką pompą obwieścił światu zakontraktowanie nowego maestro. Wybór słynnej La Scali na miejsce oficjalnej prezentacji zawodnika, także nie był przypadkowy. Wydawało się, że Inter zyskuje właśnie światowej klasy dyrygenta, który jak za dotknięciem magicznej różdżki odmieni boiskowe oblicze drużyny Antonio Conte. Rzeczywistość bardzo szybko i bardzo brutalnie zweryfikowała jednak te plany...

Na początku naszych rozważań warto przyjrzeć się suchym statystykom. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że Eriksen nie dopisze do swojego dorobku kolejnych gier. Podczas niemal rocznego pobytu w ekipie Nerazzurrich Duńczyk wystąpił w 38 oficjalnych meczach, podczas których zdobył 4 gole i zanotował 3 asysty. Trzeba jednak dodać, że na blisko 40 spotkań pomocnik spędził na murawie grubo poniżej 50% możliwych do rozegrania minut. Mówiąc kolokwialnie - bez szału.

Co było przyczyną mediolańskiej katastrofy jednego z najlepszych pomocników angielskiej Premier League ostatnich lat? 

Ten niedobry Conte

Szukając powodów, dla których Christian Eriksen nie poradził sobie w barwach naszego klubu, kibice najczęściej uderzają bezpośrednio w osobę włoskiego szkoleniowca. Antonio Conte generalnie nie ma ostatnimi czasy najlepszych notowań wśród fanów i dziennikarzy, więc naturalnym wydaje się być przypisywanie mu wszystkich win, lecz nie mam zamiaru występować tutaj w charakterze obrońcy byłego selekcjonera reprezentacji Italii.

Postawmy sprawę jasno. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że były gwiazdor Tottenhamu może mieć problemy w odnalezieniu się w taktycznych ryzach trenera z Lecce. Ba, włoska prasa otwarcie pisała, że Conte nie był zwolennikiem transferu, cały czas wierząc w przyjście wymarzonego Arturo Vidala czy kogoś pokroju Rodrigo de Paula. Giuseppe Marotta postanowił postawić jednak na swoim i nieco na siłę uszczęśliwić szkoleniowca Interu. Zresztą trudno się temu dziwić. Transfer gracza tej klasy, za takie pieniądze (27 mln euro), a dodatkową zimą, wyglądał na prawdziwą okazję.

Inter postanowił z niej skorzystać, Eriksen wylądował na lotnisku Malpensa, a Conte stanął przed wyzwaniem wkomponowania go w swój pomysł na grę zespołu. Z perspektywy czasu, należy obwieścić, że trener nie podołał zadaniu, lecz ten wzorem Jacka Nicholsona z Lotu nad kukułczym gniazdem, może śmiało odpowiedzieć, że przynajmniej próbował.

Antonio Conte da się zarzucić bardzo wiele, lecz nie znalazł się przecież w trenerskim topie przypadkowo. Włoch miał świadomość potencjału Christiana Eriksena, więc podjął próbę dopasowania jego atutów do swojej wizji Interu. Szkoleniowiec przeszedł na system 3-4-1-2, w którym Duńczyk miał operować za dwójką napastników. Niestety eksperyment nie przyniósł natychmiastowych efektów, a presja czasu nie pozwalała w nieskończoność czekać na przebudzenie byłego gwiazdora Kogutów. Na początku obecnego sezonu Conte spróbował raz jeszcze i ponownie zmienił system gry, aby Eriksen wreszcie "odpalił". Ponownie skończyło się jednak tylko na dobrych chęciach, a my mogliśmy obserwować początek końca Duńczyka na Stadio Giuseppe Meazza. Ostatnie tygodnie były jedynie pokłosiem wcześniejszych wydarzeń, a zarazem zapowiedzią nieuniknionego.

Ja chcę grać. To graj!

Przypadek Eriksena to z pewnością osobista porażka Antonio Conte, to już ustaliliśmy. Pojawiają się jednak głosy, że główny zainteresowany także nie do końca zrobił wszystko, aby tifosi w Mediolanie zapałali do niego miłością od pierwszego wejrzenia. Fakt, że Duńczyk nigdy nie był ulubieńcem szkoleniowca, lecz ten jednak dawał mu grać. W ilu z tych meczów piłkarz odpowiedział w sposób, który nie pozostawiałby wątpliwości co do jego przydatności w podstawowej jedenastce? Momenty były? Były, ale to wszystko.

Trzeci mecz Christiana Eriksena w Interze przypadł na wielkie derby Mediolanu. Kibice Nerazzurrich oczyma wyobraźni przywoływali wspomnienia związane z Wesleyem Sneijderem, który niemal prosto z lotniska wybiegł w podstawowej jedenastce na mecz z Milanem i należał do kluczowych postaci widowiska. Duńczyk zaczął spokojniej, wszedł tylko z ławki rezerwowych, ale także pozostawił po sobie dobre wrażenie. Fani mieli nadzieję, że już za chwilę, już za momencik zobaczą gracza, który całkiem niedawno zachwycał piłkarską Europę pod batutą Mauricio Pochettino. Nadzieja bywa jednak podobno matką głupich...

Argentyński szkoleniowiec pożegnał się z drużyną Tottenhamu w listopadzie 2019 roku, a jego miejsce zajął Jose Mourinho. Portugalczyk w jednym z wywiadów zdradził, że miał spory problem z osobą Eriksena:

- Powiedział mi, że nie zamierza podpisać umowy. Christian wyjaśnił, że decyzja została podjęta i nie ma o niczym mowy. Od tego momentu po prostu próbowałem zbudować zespół bez niego. Z tego powodu nie zagrałem nim wiele, wiele razy. Jednocześnie miałem Christiana z pewnymi ograniczeniami, zawsze zawodnik w takiej sytuacji ma pewne słabości, pomimo to będzie próbował do ostatniego dnia pomóc drużynie. Christian był dobrym facetem w szatni, ale z ograniczeniami kogoś, kto chce odejść. W niektórych meczach można było poczuć, że to nie był Christian. Cieszyliśmy się, że mamy go tutaj do końca. Christian zawsze dawał nam trochę swojego talentu. Ale potem chodziło o przyszłość zespołu.

W styczniu 2020 roku Inter sięgał więc po zawodnika, który od dawna nosił się z zamiarem opuszczenia dotychczasowego pracodawcy. Mogłoby się wydawać, że w tej sytuacji, ten zrobi wszystko, aby z przysłowiowego "buta" wejść do szatni nowego zespołu i udowodnić, że nadal jest graczem, o którego jeszcze niedawno gotowe były zabijać się największe kluby. Niestety specyfika włoskiej Seria A w połączeniu z taktycznymi ryzami Antonio Conte i naturalnym introwertyzmem Christiana Eriksena sprawiły, że po niepełnych 12 miesiącach zawodnik z podkulonym ogonem musi żegnać się z Italią.

Biorąc pod uwagę skalę rozczarowania związanego z transferem Duńczyka, obyło się bez większego skandalu i publicznego prania brudów z obu stron. Co prawda, piłkarz przebąkiwał w rodzimych mediach, że dopiero wyjazdy na reprezentację pozwalają mu odetchnąć i cieszyć się grą, lecz to w zasadzie wszystko. Gdzie zwyczajne ludzkie wkurwienie? Gdzie chęć udowodnienia całemu światu, że w Mediolanie dopuszczają się piłkarskiego świętokradztwa? W odpowiedzi Conte zasugerował, że ciężko porozumiewać mu się z zawodnikiem, który słabo łapie podstawy języka włoskiego, co potwierdził także Romelu Lukaku.

To nie mogło się udać

Kończąc powoli te subiektywne przemyślenia kibica z dostępem do panelu administracyjnego, przygoda Christiana Eriksena pod skrzydłami Antonio Conte nie mogła skończyć się inaczej. Kto zawinił bardziej? Nie mnie to rozsądzać, chociaż mam świadomość, że wydźwięk tekstu mocniej uderza w osobę zawodnika. Być może ma to związek z faktem, że podobnie jak tysiące innych kibiców, dałem się omamić wizji mediolańskiej orkiestry pod batutą duńskiego maestro.

Serce ponownie wzięło górę nad rozumem i chłodną kalkulacją. Nie pierwszy to jednak raz, gdy kibicowskie fantazje musiały przeżyć brutalne zderzenie z rzeczywistością zielonej murawy. Przeżyłem już Quaresmę, przeżyłem Nainggolana, to i Eriksena jakoś przetrawię. O tym jednak w innym tekście...

Held og lykke Christian!

 

Źródło: inf. własna