700 milionów zadłużenia! Co zrobi Suning?

Jak już wielokrotnie pisaliśmy, Inter ma problemy finansowe. Sytuacja firmy Suning jest jednym z czynników kiepskiej kondycji ekonomicznej klubu z Mediolanu. Czy niebawem drogi rodziny Zhang i Nerazzurrich się rozejdą?

Długi, które stale przekraczają przychody, wielomilionowe straty, które rosną z roku na rok, zerowe przepływy pieniężne... To nie jedyne problemy włoskiej branży piłkarskiej, która od lat żyje na ostrzu noża. Straty wynoszą 1,6 miliarda euro a zadłużenie jest na poziomie 4,6 miliarda euro. By przetrwać, kluby korzystają z fikcyjnych zysków kapitałowych, które maskują kryzys.

Przyjrzyjmy się sytuacji Interu. Klub wygrał Scudetto, osiągnął sukces sportowy, ale wciąż ma niestabilne warunki finansowe. Nerazzurri zdecydowali się na pożyczkę od Oaktree (275 milionów euro). Ma ona pomóc zamknąć bilans sezonu 2020/2021 ze stratą mniejszą niż 102 miliony euro zobowiązań z sezonu 2019/2020. Przypomnijmy, że pośrednikiem transakcji jest Great Horizon, spółka przynależna do Suning, dzięki której Chińczycy są w posiadaniu 68,55% udziałów.

Suning chce pozostać u sterów Interu, ale z tą pożyczką znalazł się w ślepym zaułku. Chińczycy wpakowali się w długi, które trzeba możliwie szybko spłacić. Już za trzy lata firma będzie musiała znaleźć 275 milionów euro, by spłacić dług u Oaktree, do którego w międzyczasie dodawane są zawrotne odsetki. Podobno wynoszą one rocznie 9%, co podnosi same koszty odsetek w okresie trzech lat do ponad 72 milionów euro. I tak, aby nie zostać wykluczonym z Interu przez amerykański fundusz, Zhangowie muszą w ciągu zaledwie 36 miesięcy znaleźć środki w wysokości 340 milionów euro. To jednak nie koniec... Nerazzurri są także przyduszani przez obligacje o łącznej wartości 375 milionów, które muszą zostać spłacone do grudnia 2022 roku. Całkowita ekspozycja na dług, z którą Suning musi się zmierzyć, przekracza 700 milionów. Albo cały konglomerat Suning w Chinach niespodziewanie wyjdzie z kryzysu finansowego, a następnie spłaci dług, albo Inter przestanie być w posiadaniu Chińczyków. Myślenie, że Zhangowie dokonają nowych inwestycji, aby wzmocnić zespół i otworzyć trwały cykl wygranych w takich warunkach, jest trudne.

Pierwszą potrzebą chińskiego właściciela będzie zarobienie jak największej ilości gotówki na spłatę długów. Prawdopodobny scenariusz to ten z Milanu, gdzie fundusz Elliota od pożyczkodawcy stał się udziałowcem po wyegzekwowaniu zastawu na akcjach. Jest to strategia wyjścia dla Zhanga, który w przygodzie z Interem między kosztami akwizycji, pożyczkami udziałowców i podwyższeniem kapitału zapłacił do tej pory kwotę znacznie przekraczającą 600 milionów. Pieniądze "spłonęły" na ołtarzu megalomanii futbolu, który od lat (nie tylko Inter) wydaje i gromadzi potworne długi. Dla Interu same koszty osobowe (z których królują wysokie pensje zawodników i trenerów) pochłaniają wszystkie przychody. W sezonie 2019/2020 Nerazzurri wydali 198 mln na wypłaty plus 118 mln kosztów operacyjnych. Koszty bezpośrednie wynosiły 316 mln. Trzeba zatem zlikwidować amortyzację drogich kart, co w zeszłym sezonie oznaczało dla Interu kolejne 123 miliony wydatków. Tu właśnie pojawia się przepaść w rachunkach...

Koszty niezmiennie przewyższają przychody. Straty pochłaniają kapitał, który w przypadku Interu jest ujemy. Do tego dochodzą długi, aż w końcu docieramy do rynku transferowego, z zyskami kapitałowymi, które są przykrywką dla zmaltretowanego konta klubu. To błędne koło. Jeśli po zwycięskim sezonie sprzedasz to, co najlepsze, tylko po to, by załatać dziurę budżetową, to czas zacząć od nowa.

Carlo Festa z Il Sole 24 Ore stwierdził, ze Inter lekceważąco podszedł do oferty kupna wystosowanej przez BC Partners, która dotyczyła łącznej sumy 700 milionów euro. Została ona odrzucona. Teraz wartość klubu może spać nawet do 600 milionów euro.

Źródło: fcinter1908.it